O (πάντα) γοητευτικός Αλμπέρτο Εσκενάζη μιλάει για το Theatrale, το νέο του επιχειρηματικό «παιδί», την Τζένη Καρέζη και τη δυσανεξία του στο ψέμα.
Υπήρξε εφηβικό είδωλο, έγινε αφίσα σε κοριτσίστικα δωμάτια, ήταν σταρ. Από τους ωραιότερους και γοητευτικότερους ηθοποιούς της γενιάς του, ο Αλμπέρτο Εσκενάζη μεσουράνησε τη δεκαετία του ‘80 στο θέατρο, την κρατική τηλεόραση και τις βιντεοταινίες. Σήμερα μπορεί να μην τον βλέπουμε συχνά στην οθόνη αλλά εκείνος παραμένει στο χώρο, σκηνοθετώντας, γράφοντας και κάνοντας επιχειρηματικές επιτυχίες.
Τελευταίο του «παιδί», το Theatrale. Ένας εναλλακτικός πολυχώρος πολιτισμού στο Μαρούσι. Το πρωί πίνεις καφέ ή διαβάζεις ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη του, το βράδυ ακούς μουσική. Παρασκευή και Σ/Κ παίζει μουσική με γνωστούς dJs ή έχει live, Δευτέρα και Τρίτη ανεβάζει θεατρικές παραστάσεις, την Τετάρτη έχει disco, την Πέμπτη latin. Στο Theatrale θα δεις παρουσιάσεις βιβλίων, θα παρακολουθήσεις θεματικές βραδιές και από τον Σεπτέμβριο θα πηγαίνεις το παιδί σου στο κουκλοθέατρο. Ο χώρος ανοίγει στις 8 το πρωί και θα το βρεις ανοιχτό για 20 περίπου ώρες.
«Εγώ ήθελα να ανοίξω
ένα βιβλιοπωλείο όπου θα πουλούσα και τις δικές μου εκδόσεις ΜΟΝΟΠΑΤΙ και ονειρευόμουν και το θέατρο. Τα παιδιά μου ήθελαν να ανοίξουν ένα καφέ. Έτσι, ενώσαμε δυνάμεις και κέφι και φτιάξαμε το Theatrale».
Η Καρέζη, η κρίση και οι βιντεοταινίες
Ο αγαπημένος ηθοποιός, αποφοίτησε από το Εθνικό Θέατρο κι αμέσως μετά έκλεισε συμβόλαιο με τη Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο για τρεις σεζόν. Πώς ήταν η δημοφιλής ηθοποιός; «Είναι άψογη! Έχει χιούμορ, είναι γλυκύτατη, έχει εντάσεις, είναι σπουδαία θεατρίνα. Λέω είναι και όχι ήταν, γιατί όταν δε θέλουμε να ξεχάσουμε κάποιον, δε φεύγει».
Η κρίση δεν τον έχει επηρεάσει καθόλου. «Έχουν γίνει αλλαγές στη ζωή μου αλλά δεν στερούμαι. Μεγάλωσα σε φτωχή οικογένεια και ξέρω να προσαρμόζομαι. Από τη στιγμή που έχω να φάω ενώ άλλοι δεν έχουν, το θεωρώ μεγάλο προνόμιο. Εγώ έχω κι ένα άλλο μεγάλο προνόμιο απέναντι στους άλλους ανθρώπους: Ονειρεύομαι. Και τα όνειρά μου τα κάνω πραγματικότητα. Γράφω, σκηνοθετώ, παίζω, άρα ανήκω στην άρχουσα τάξη της κοινωνικής κρίσης. Το ίδιο έχω μάθει και στα παιδιά μου. Ξέρουν ότι σήμερα έχεις, αύριο μπορεί να μην έχεις».
Έχει ασχοληθεί επίσης με το εμπόριο, ανοίγοντας με τη γυναίκα του καταστήματα. Το 2001 δημιούργησε το «Θέατρο της Μεσογείων», μαζί με δραματική σχολή, που έκλεισε όμως το 2011 γιατί δεν άντεξε στην κρίση. Εκεί δίδαξαν η Κατερίνα Χέλμη, η Μαρία Αλιφέρη, ο Γιάννης Καλατζόπουλος. «Η Κατερίνα και η Μαρία είναι καλές μου φίλες. Έχω φίλους από τον χώρο, ναι. Είμαι τυχερός κι ευτυχισμένος. Επίσης, θέλω να πω ότι τις βιντεοταινίες δεν τις απαρνιέμαι, όπως πολλοί συνάδελφοί μου, έχω γράψει και σενάρια για βιντεοταινίες. Απλώς υπήρχαν καλές και κακές δουλειές. Εγώ ήμουν στις καλές».
Γυναίκες και ψέματα
Ο Αλμπέρτο Εσκενάζη είναι ένας δυναμικός άνθρωπος και αντιδρά, διαμαρτύρεται. Όταν αδικείται το λέει, το φωνάζει, το πετάει από πάνω του και το αποδυναμώνει. «Γι αυτό και δεν πληγώνομαι, δεν κινδυνεύω από κατάθλιψη. Μόνο αν τα κρατάς μέσα σου κινδυνεύεις. Εγώ προχωράω παρακάτω και αν και έχω μεγαλώσει, εξακολουθώ να κάνω σχέδια για την επόμενη δεκαετία».
Το αδύνατο σημείο του, παραδέχεται, είναι ότι είναι… αφελής. «Αν και το μυαλό μου δουλεύει, μπορείς να με ξεγελάσεις πολύ εύκολα. Θεωρώ δεδομένο ότι μου λες την αλήθεια ενώ το χόμπι της κοινωνίας –και περισσότερο των γυναικών- είναι να λένε ψέματα. Ελίσσονται περισσότερο οι γυναίκες, λένε τα ψέματα με καταπληκτικό τρόπο, μπορεί να ανακαλύψεις ότι σε κοροϊδεύουν και να το υπερασπίζονται μέχρι τέλους. Ο άντρας θα πει ψέματα και θα πιαστεί εύκολα».
«Πρώτη κραυγή σιωπής»
Από χθες, Παρασκευή, κυκλοφορεί και το πρώτο ιστορικό μυθιστόρημα του ηθοποιού -από τα τέσσερα που θα βγουν σύντομα στην αγορά- υπό τον τίτλο «Πρώτη κραυγή σιωπής. Σπίθα (υπότιτλος)» και τις εκδόσεις ΜΟΝΟΠΑΤΙ. Στη συγγραφική σειρά θα δούμε τη Θεσσαλονίκη στον 20ο αιώνα.
Του χρόνου στο Theatrale θα ανέβει ένα δικό του έργο με πρωταγωνιστές τον Αϊνστάιν και τη Μέριλυν Μονρό. «Οι δυο τους πεθαίνουν και συναντιούνται στον ουρανό. Κι εκεί θα φανεί τι πιστεύω για το τι συμβαίνει μετά θάνατον. Η ψυχή υπάρχει, μπορεί τώρα να υπάρχει δίπλα μας. Όταν περπατάς στο δρόμο και αισθάνεσαι ωραία ή στιγμές που είσαι μόνος νιώθεις αναίτια όμορφα, ίσως τότε να υπάρχει κοντά σου μια ψυχή»…
