Η αδελφή του Δημάρχουν Βριλησσίων μαςμεταφέρει τις εμπειρίες της, από τα ταξίδια της στο πλευρό της Εθνικής Ομάδας Μπάσκετ, ως πρόεδρος των «Πελαργών».
Η Λήδα Μανιατογιάννη δεν είναι μια τυχαία Βριλησσιώτισσα. Aδελφή του δημάρχου Ξένου Μανιατογιάννη, είναι εδώ και ένα χρόνο η πρόεδρος των «Πελαργών». Και αν σας διαφεύγει ποιοι είναι οι Πελαργοί, σας θυμίζουμε ότι πρόκειται για την ομάδα φιλάθλων που ακολουθεί την Εθνική Ομάδα Μπάσκετ στα παιχνίδια της και την εμψυχώνει από την κερκίδα. Mε αφορμή τη διεξαγωγή του προολυμπιακού τουρνουά στο Τορίνο, όπου η Εθνική Ελλάδας διεκδικεί το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, με παρόντες τουλάχιστον 80 «Πελαργούς», ζητήσαμε από την Λήδα Μανιατογιάννη να μας περιγράψει το συναίσθημα και την εμπειρία που μπορεί να βιώσει κανείς ταξιδεύοντας ανά τον κόσμο, δίπλα στην αγαπημένη εθνική μας ομάδα.
Λατρεία για το μπάσκετ, έρωτας για την Εθνική
«Πρόεδρος στους Πελαργούς είμαι από πέρυσι το Μάρτιο. Ασχολούμαι με το μπάσκετ από τον ΟΚΑ Βριλησσίων όπου ήμουν έφορος στην ανδρική ομάδα. Τότε είχαμε προπονητή τον Γιώργο Μπαρτζώκα. Στη συνέχεια έγινα κριτής στη γραμματεία και μετά γνώρισα τους Πελαργούς.
Το να είσαι Πελαργός σημαίνει ότι αγαπάς την Εθνική Ελλάδας και το μπάσκετ και την ακολουθείς στα παιχνίδια. Οι Πελαργοί υπάρχουν από το Ευρωμπάσκετ της Σερβίας το 2005 όπου πήραμε το χρυσό μετάλλιο. Είμαστε περίπου 300 άτομα. Βέβαια δεν είναι εύκολο να ακολουθούν όλοι σε τέτοιες εποχές που βιώνουμε, γιατί δεν μας χρηματοδοτεί κανείς. Παλαιότερα είχαμε περισσότερες συμμετοχές αλλά η κρίση έχει δυσκολέψει πολλούς. Τα έξοδα για τα ταξίδια, τη διαμονή, τα εισιτήρια είναι όλα δικά μας.
Η Εθνική Ελλάδας μπάσκετ για μένα είναι έρωτας. Έχω τρέλα. Όλοι μας κρατάμε κάθε χρόνο την άδειά μας για να μπορούμε να είμαστε δίπλα στην ομάδα στα καλοκαιρινά τουρνουά. Έχω να κάνω διακοπές πολλά καλοκαίρια τώρα. Δεν ξέρω τι σημαίνει Ελλάδα, αλλά ξέρω να σας πω για τη Βενεζουέλα, την Τουρκία, τη Λιθουανία που έχω ταξιδέψει με την Εθνική. Είμαστε τρελαμένοι με την ομάδα και ζούμε για αυτήν. Είμαστε μια παρέα από όλη τη χώρα και περιμένουμε κάθε καλοκαίρι να βρεθούμε και να γιορτάσουμε μαζί με την ομάδα. Είμαστε φίλαθλοι, δεν είμαστε οπαδοί. Και αυτό μάς το έχουν αναγνωρίσει και οι φίλαθλοι άλλων χωρών. Τραγουδάμε για την ομάδα.
Η μασκότ του ‘87 και η κορυφαία ομάδα
Το όνομά μας το πήραμε γιατί όταν η Εθνική κατέκτησε το πρώτο Πανευρωπαϊκό Κύπελλο το 1987, η μασκότ της ομάδας ήταν ο πελαργός.
Εγώ για πρώτη φορά βρέθηκα με τους Πελαργούς στην κερκίδα το 2009 στην Πολωνία. Ήταν το πανευρωπαϊκό κύπελλο πάλι. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Είχα ενθουσιαστεί πάρα πολύ και ήθελα να το κάνω από τότε κάθε χρόνο, στο μέτρο των δυνατοτήτων μου βέβαια. Πήραμε και το χάλκινο μετάλλιο τότε και η χαρά ήταν πολύ μεγάλη. Ήταν εξαιρετικό το συναίσθημα. Η κορυφαία ομάδα από όσες έχω δει εγώ από κοντά είναι η περσινή που έπαιξε στο Ευρωμπάσκετ στην Κροατία και τη Γαλλία. Απλά πιστεύω ότι δεν είχε δέσει ακόμη ως ομάδα. Ήταν η ομάδα με τον Κουφό, τον Καλάθη και τους άλλους. Αλλά οι παίκτες δεν είχαν συγχρονισθεί ακόμη. Χάσαμε στο τέλος από τους Ισπανούς και πήραμε την πέμπτη θέση.
Εμπειρίες μιας ζωής
Με τους Πελαργούς έχουμε τη ευκαιρία να βλέπουμε μέρη που αλλιώς δεν θα τα γνωρίζαμε. Δεν πας στη Λιθουανία εύκολα για διακοπές. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι είναι μια εξαιρετική χώρα. Μου άρεσε πάρα πολύ και είχε πανέμορφα μέρη να δεις. Εξαιρετική εμπειρία ήταν και η Τουρκία. Την πρώτη εβδομάδα ήμασταν στην Άγκυρα, που είσαι μαζεμένος όταν πρωτοπάς. Παίξαμε με τους Τούρκους και εμείς πήγαμε στο γήπεδο κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας. Όμως δεν μας ενόχλησε κανείς και ένας Τούρκος που ήταν στην κερκίδα μας, μας κάλεσε το επόμενο βράδυ για φαγητό στο σπίτι του. Είχε ενθουσιαστεί μαζί μας. Όταν τελείωσε το παιχνίδι έκανε η αστυνομία διάδρομο για να περάσουμε και όλοι χειροκροτούσαν και φώναζαν «Ελλάς, Ελλάς». Είχαμε χάσει τότε αλλά η εμπειρία ήταν εξαιρετική. Κυκλοφορούσαμε στην πόλη χωρίς κανένα πρόβλημα, αισθανόμασταν ασφάλεια οποιαδήποτε ώρα».
Στη Βενεζουέλα πήγαμε το 2012, σε προολυμπιακό τουρνουά. Ήταν μια εξαιρετικά επικίνδυνη χώρα και δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε εκείνο το ταξίδι. Βέβαια αν ξαναπήγαινε η Εθνική, θα ακολουθούσα κι εγώ. Το έγκλημα και η παρανομία οργιάζουν στη χώρα. Η ζωή δεν έχει καμία αξία. Στα μπαρ και τα εστιατόρια βλέπεις ταμπέλες που απαγορεύουν στους πελάτες να μπαίνουν μέσα με όπλα ή βόμβες. Δεν μας άφηναν να κυκλοφορούμε. “Μάτια στην πλάτη να έχετε”, μας έλεγαν από την πρεσβεία. Αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Έπρεπε να είμαι εκεί».
«Οι παίκτες μάς θεωρούν δικό τους κομμάτι»
«Με τους παίκτες δεν έχουμε και συχνές επαφές γιατί δεν μένουμε στα ίδια ξενοδοχεία στις αποστολές. Όμως μας θεωρούν κομμάτι της ομάδας. Ο Θοδωρής Παπαλουκάς, μου έλεγε ότι θεωρούν ως Εθνική Ελλάδας και τους Πελαργούς. “Δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι θα παίζουμε και θα λείπετε”, μου έλεγε. Μας συνεχάρη για την παρουσία μας στα παιχνίδια. Τα ίδια μου έλεγε και ο προπονητής Φώτης Κατσικάρης. Μας θεωρούν δικό τους κομμάτι.
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τον αγαπημένο μου παίκτη αλλά στενοχωρήθηκα πάρα πολύ όταν ο Δημήτρης Διαμαντίδης ανακοίνωσε ότι θα αποχωρήσει από την ομάδα. Και με τον Βασίλη Σπανούλη ένιωσα το ίδιο αλλά ήταν αναμενόμενο. Με τον Διαμαντίδη θεωρούσα ότι είχε να προσφέρει κι άλλα πράγματα στην ομάδα. Όλοι οι παίκτες αγαπημένοι μας είναι».
