Μπορεί να μην είναι έργο αναγεννησιακής ζωγραφικής του Μποτιτσέλι ή να μη μοιάζει στη θλιμμένη Μαντόνα του Μπελλίνι… Μπροστά στο χαμόγελο της Τζοκόντας ίσως στεκόμασταν ώρες να αναρωτιόμαστε για το πώς και το γιατί του καλλιτέχνη. Ίσως γιατί είναι τέχνη… Αλλά αυτό το χαμόγελο που τείνει ν’ απαλύνει το ανθρώπινο δράμα πίσω του, αξίζει περισσότερο απ’ οποιαδήποτε απεικόνιση του θείου δράματος, οποιουδήποτε αναγεννησιακού ζωγράφου.
Και μόνο για δύο λόγους: γιατί απλά είναι αληθινό και γιατί όπως πάντα τ’ αληθινά και τ’ ανθρώπινα τα προσπερνούμε αδιάφοροι.
Μετρήστε τον πόνο και τη θλίψη των χρωμάτων, ζυγίστε το χαμόγελο και νιώστε όσα μπορεί να εκφράσει ένα ανθρώπινο πρόσωπο που κρατάει και δίνει τροφή στην ελπίδα… κι ασπαστείτε την «Παναγία της Θάλασσας».
