Με αφορμή το τελευταίο της μυθιστόρημα «Οι κυρίες με τα τιρκουάζ» που κυκλοφόρησε πρόσφατα, η ΑΜΑΡΥΣΙΑ μίλησε με την Κωνσταντίνα Μόσχου, μια πολυσχιδή συγγραφέα, που γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε γραφιστικά και σχέδιο, εργάστηκε στον έντυπο καθημερινό και περιοδικό Τύπο και από το 2008 ασχολείται με τη συγγραφή, συμμετέχοντας παράλληλα σε πολιτιστικές δράσεις για το βιβλίο.
Με την πένα της διαρκώς εξελίξιμη και προς νέα λογοτεχνικά τοπία, η συγγραφέας μιλάει για το νέο της μυθιστόρημα «Οι Κυρίες με τα τιρκουάζ» – και όχι μόνο. Η Κωνσταντίνα Μόσχου έχει γράψει προηγουμένως τα «Ο Θησαυρός Του Ποσειδώνα», «Η Πόλη Της Υδράηρας», «Όσο Υπάρχει Ανατολή», «Λέμον Πάι, Σταχτόνερο», ενώ έχει συμμετάσχει στα συλλογικά έργα «Αγάπησα Τον Δολοφόνο Μου», «Όλα Για Τη Ζωή Μου» και «Ο Τόπος Πρόδωσε Τον Ένοχο».
Συνέντευξη: Άγγελος Πολύδωρος
Από το παιδικό «Ο θησαυρός του Ποσειδώνα» του 2008 στο αστυνομικό, στην επιστημονική φαντασία και στο ιστορικό μεσαιωνικό μυθιστόρημα. Τι σας έσπρωξε σ’ αυτές τις αλλαγές;
Οι αλλαγές είναι το αλάτι και το πιπέρι της ζωής μας. Για τη λογοτεχνία επίσης. Και αυτό γιατί είναι καλό να διαβάζεις και να γράφεις όλα τα είδη, σε βοηθά να εξελίσσεσαι. Και ως χαρακτήρας και ως συγγραφέας. Από την άλλη, επειδή τα σημερινά ερεθίσματα σε δεσμεύουν να γράφεις για συγκεκριμένα θέματα διαρκώς επαναλαμβανόμενα, πραγματικά σε απελευθερώνει το γεγονός να μπορείς να μεταφέρεσαι μέσα από τη γραφή σε διαφορετικούς τόπους και εποχές.
Ακόμα και τα βιβλία που έχω γράψει με το στίγμα των ημερών μας, δεν είναι αυτά που θα περίμενε κανείς. Όχι από την άποψη της πρωτοτυπίας, αλλά επειδή αναφέρομαι έμμεσα σε πρόσωπα και καταστάσεις, έτσι ώστε ο αναγνώστης να πάει τη σκέψη του λίγο παραπέρα από όσα σκέφτηκα εγώ όταν το έγραφα. Είναι τόσο απλό, να μην κάνεις τον υποβολέα στον αναγνώστη, εκείνος έχει να πάρει περισσότερα από όσα του έδωσες εσύ.
Περιγράψτε μας με λίγα λόγια τον Στάθη Παντελιά και πώς καταλήξατε σ’ αυτόν τον ήρωα;
Ο χαρακτήρας του Στάθη Παντελιά έχει εμφανιστεί και στο παρελθόν, στο αστυνομικό μυθιστόρημα με τίτλο Λέμον Πάι. Φέτος τον Ιούλιο, επανέρχεται στο «Οι κυρίες με τα τιρκουάζ», για να δούμε την εξέλιξή του. Πρόκειται για έναν ήρωα με απρόβλεπτες αντιδράσεις. Κάπου στηρίζεται στα παλιά κινηματογραφικά πρότυπα ντετέκτιβ, σκληρός για να πεθάνει αλλά και ιδιαίτερα προσεκτικός με τις γυναίκες, με σταθερές αξίες με τις οποίες έχει γαλουχηθεί, με παρελθόν που του έχει δώσει ισχυρή εκπαίδευση μέσω κάποιας μυστικής ομάδας δίωξης εγκλημάτων και βέβαια με καυστικό χιούμορ που μας χαρίζει άπλετα, ακόμα και τη χειρότερη στιγμή.
Ο καλύτερος χαρακτηρισμός του, με δύο μόνο λέξεις, προέρχεται από τον εκδότη μου Χάρη Νικολακάκη: Είναι ένας ντετέκτιβ life coach. Γι’ αυτό ακριβώς ξέρει πώς πρέπει να συμπεριφερθεί για να κερδίσει απ’ όλα στη ζωή του. Κατέληξα να χρησιμοποιήσω αυτόν τον ήρωα, επειδή ήθελα κάποιον που ναι μεν θα διαθέτει όλα τα αρρενωπά χαρακτηριστικά ενός κλασικού ντετέκτιβ, αλλά από την άλλη θα ήθελα να είναι ανθρώπινος, σημερινός, με τα πάνω του και τα κάτω του, αλλά κατά βάση αισιόδοξος. Το όνομα του Στάθη Παντελιά είναι αληθινό, υπάρχει στο άμεσο περιβάλλον μου, αλλά ο χαρακτήρας είναι ιδιαίτερος, κάποιος που επειδή σου μιλά πρωτοπρόσωπα και άμεσα, σε πείθει και τον ακολουθείς με ευχαρίστηση.
Ποιοι συγγραφείς σάς επηρέασαν στο παρελθόν;
Αγάπησα τη γραφή πολλών συγγραφέων. Κάποια αποσπάσματα βρίσκονται κλειδωμένα στο συρτάρι του μυαλού μου και εμφανίζονται τακτικά να μου θυμίζουν γιατί τους θαύμαζα και συνεχίζω να τους θαυμάζω. Δε θα ξεχάσω πόσο με επηρέασε ο Καρυωτάκης στην εφηβεία. Ήταν τόσο έντονη η επιρροή ώστε ακόμα και σήμερα όταν γράφω κάτι μελαγχολικό, έχω τους στίχους του μέσα στο κεφάλι μου. Και περνώντας από αυτή τη σκοτεινιά, φαίνεται σαν να θέλησα να τη διαγράψω. Εξακολουθώ να διαβάζω βιβλία με γκρίζα συναισθήματα, αλλά προτιμώ όταν γράφω να δίνω στο ύφος μου αισιοδοξία, κάτι από το ανορθόδοξο χιούμορ του Τριβιζά ή με τον τρόπο του Τσάντλερ – συγγραφείς που μου έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους.
Υπάρχει κάποιο μυθιστόρημα που σας σημάδεψε;
Είναι πάρα πολύ δύσκολο να απαντηθεί αυτό, γιατί δεν είναι ένα, είναι πολλά. Πιθανότατα τα πρώτα που διάβασα στην παιδική μου ηλικία, που δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Μπορεί να μην αρέσουν πλέον στους περισσότερους, αλλά παίζει ρόλο η πρώτη φορά.
Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό; Σας έδωσε κάποια έμπνευση η πανδημία;
Δεν θυμάμαι να έχει υπάρξει εποχή που έπαψα να γράφω, αφού οι ιδέες συσσωρεύονται σε απίστευτο βαθμό. Από κάποιο παράξενο παιχνίδι της τύχης, είχα ξεκινήσει από καιρό ένα μυθιστόρημα εποχής. Και… μαντέψτε! Η πλοκή μού θυμίζει πολύ όλα αυτά που περάσαμε στην πανδημία, σε ένα κομμάτι τουλάχιστον του βιβλίου, και ακόμα περισσότερο λόγω του τίτλου που είχα επιλέξει από την αρχή. Το περίεργο είναι ότι ενώ το είχα προχωρήσει, ξαφνικά, τον καιρό των άδειων πόλεων και δρόμων για ένα δίμηνο περίπου, δεν είχα το κουράγιο να το συνεχίσω. Τώρα πια είμαι στα τελικά κεφάλαια, και είμαι σίγουρη ότι μιλάμε για κάτι διαφορετικό, ίσως το πιο ώριμο έργο μου μέχρι στιγμής. Ανυπομονώ να δει το φως.
INFO:
«Οι κυρίες με τα τιρκουάζ»
Εκδόσεις: Bell
Είδος: Αστυνομικό,
Μυστηρίου
Σελίδες: 336
Τιμή: 14,40 ε.