Σε ειδική εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί στα γραφεία της οργάνωσης «Πρωτοβουλία Ψ. Πρωτοβουλία για ένα πολύμορφο κίνημα για την ψυχική υγεία» (Αγίου Κωνσταντίνου και Πλαταιών, Μαρούσι) το Σάββατο 28 Ιανουαρίου (στις 16: 30) θα γίνει πρώτη παρουσίαση του βιβλίου «Κόκκινες κλωστές κομμένες» (εκδόσεις Εύμαρος) της Ναταλίας Δεδουσοπούλου.
Όπως μας δήλωσε η συγγραφέας, «πρόκειται για παραμύθια και διηγήματα που είναι βασισμένα σε αληθινά περιστατικά, όπως είναι οι δολοφονίες Φύσσα και Γιακουμάκη, η δολοφονία του χιμπατζή που το είχε σκάσει από τον ζωολογικό κήπο, οι πόλεμοι στην Ουγκάντα και την Υεμένη, η γιαγιά που είχε κλέψει κρέας από το σουπερμάρκετ, οι μετανάστες και τα νεκρά παιδιά στη Λέσβο».
Η «Πρωτοβουλία Ψ» δημιουργήθηκε τον Νοέμβριο του 2013 και όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα της, «συστήθηκε εν μέσω της κατάρρευσης του δημόσιου συστήματος υγείας που για την ψυχική υγεία σηματοδοτείται κυρίως με το βίαιο κλείσιμο των δημόσιων ψυχιατρείων και την εκτόπιση των εκεί νοσηλευόμενων ως αντικείμενα προς απόρριψη. Σε έναν τόπο όπου η ψυχιατρική μεταρρύθμιση αποτέλεσε κενό γράμμα και η αναζήτηση μιας εναλλακτικής κουλτούρας που θα συνδιαλέγεται και δεν θα εγκλείει, παρέμεινε ως αναφορά σε σχετικά συνέδρια και στην παρούσα οικονομική και πολιτική συγκυρία δημιουργήθηκε το πρόσφορο έδαφος για να αλωθεί ότι είχε απομείνει από ένα κατά τα άλλα μονολιθικό και ασυλικό δημόσιο σύστημα περίθαλψης. Ένα σύστημα που χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι πάνω από τις μισές εισαγωγές γίνονται με την παρέμβαση της αστυνομίας, όπου τα δικαιώματα των φερόμενων ως ψυχικά ασθενών διακηρύσσονται μεγαλοστόμως σε συνέδρια και ημερίδες, όπου η φαρμακοθεραπεία αποτελεί μονόδρομο ειδικά για τις «διαταραχές» εκείνες που αυθαίρετα χαρακτηρίζονται ως ανίατες. Είμαστε επαγγελματίες, εργαζόμενοι και άνεργοι στον χώρο της ψυχικής υγείας, που μας πνίγει η βαρβαρότητα της ασκούμενης ψυχιατρικής. Είμαστε άνθρωποι που έχουμε διαγνωστεί από επαγγελματίες που δε μας άκουσαν, που τα συμπτώματά μας φροντίσανε να μας τα διαγράψουν με ηλεκτροσόκ και φάρμακα παρά να μας ακούσουν ως ανθρώπους που έχουμε τραυματιστεί. Είμαστε γονείς και φίλοι ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία, που σπάνια αν όχι ποτέ δεν μπήκαμε σε έναν ανοικτό διάλογο για την πολυπλοκότητα των προβλημάτων που αναδύθηκαν όλα αυτά τα χρόνια στην καθημερινότητά μας».
