Κυκλοφόρησε πρόσφατα η νέα ποιητική συλλογή της Άννας Μοσχονίδου με τίτλο «Ένας άγγελος να ’μουν», που είναι ένα ξέσπασμα αγάπης και ανθρωπιάς.
Όπως είπε και ο συμπολίτης μας καπετάν Νίκος Κωστάρας κατά την παρουσίαση του βιβλίου, «Η Άννα είναι μία γνήσια ποιήτρια που ξέρει να μεταλαμπαδεύει σε στίχους, τα πλούσια εσωτερικά της φορτία, να βρίσκει τη διέξοδο μέσα από χίλιες δύσκολες καταστάσεις, να καρτερεί και να ζυμώνει στο ψωμί του πόνου, την αγάπη, την καλοσύνη, την εγκαρτέρηση.
Η Άννα ατενίζει τη ζωή μέσα από τις εκφάνσεις και τις προοπτικές της ίδιας της ζωής. Με το στίχο της υφαίνει ένα υφάδι εξοπλισμένο με αγάπη και αλήθεια για τον άνθρωπο. Μία ποίηση καρδιάς και ευαισθησίας είναι η ποίηση της Άννας Μοσχονίδου. Πλούσιος ο συναισθηματικός της κόσμος. Ελπιδοφόρα η πρώτη παρουσία της.
Μία Άννα γεμάτη όνειρα, συναισθήματα και στοχασμούς μας εκφράζει με τους στίχους της: Τη ζεστασιά της ψυχής, το φως της ψυχής, με τους κραδασμούς της καρδιάς στο ηλιοβασίλεμα της καρδιάς, μιας ανθρώπινης καρδιάς αλλά και το ξέσπασμα της χαρμολύπης με εκδηλώσεις αληθινής αγάπης, αφού η ποίηση είναι πράξη αγάπης. Να λες σ’ αγαπώ και να δακρύζουν τα μάτια. Να ζεις το μοναδικό, τον πιο ουσιαστικό έρωτα της ζωής. Και να τονίζει: Αυτό είναι ζωή είναι ψυχή είναι αγάπη. Και τίποτα δεν αξίζει όσο ένα χαμόγελο ζωής. Με το χαμόγελο ατενίζει τη ζωή και στον πόνο και στη χαρά και εύχεται «ο πόνος να ’ναι λίγος και απ’ της ζωής τη μάχη να βγαίνεις νικητής γιατί τίποτε δεν κατακτιέται χωρίς πόνο και χαρά.
Το ερωτικό στοιχείο είναι διάχυτο στα ποιήματά της αλλά και ο αγώνας για τη ζωή και η αντίσταση στις αντιξοότητες.
Άλλοτε αισιόδοξη και άλλοτε απαισιόδοξη μας προβάλλει το δρόμο της ζωής κάθε ανθρώπου, τις ανατάσεις του και τις πτώσεις του. Κι άλλοτε στιγμή σιωπής με απόηχο της σιωπής που ομορφαίνει τη φωνή της, ακούγοντας τον ψίθυρο της σιωπής γιατί στη σιωπή ταξιδεύουν μόνον οι αληθινοί.
Κι αλλού στη σφαίρα του νου, στη σφαίρα της λογικής, που ο νους τρέχει: Ταξιδεύω με το νου, ταξιδεύω με την καρδιά μα εκεί που ταξιδεύω θέλω να πάω αληθινά. Να μην είναι μόνο όνειρο να ταξιδεύω πάντα με νου, καρδιά απλοϊκά και με τα μάτια μου απλά να ζω το τώρα και το πάντα.
Η ποιήτρια χρησιμοποιεί τον στίχο της με περίσκεψη, δεν τον αφήνει να ψυχορραγεί.Τον ντύνει με τις αρετές που είναι καλόδεχτες. Αφήνει πάνω το φως να λειτουργήσει με την ευαισθησία ενός εσωτερικού κόσμου πολύφωνου και ανθρώπινου.
Να γίνω εγώ αρωγός στην τρικυμία / Να βρω το νησί μου να βρω τον παράδεισό μου, / Να πάψω να κλαίω, να σπάσω τα δεσμά.
Έχει στην ψυχή της την αγάπη και τον πόνο, έχει στη γνώση της τη γεύση της γλυκιάς και της πικρής ημέρας. Έχει στα μάτια της το φως και το σκοτάδι. Είναι ένα τραγούδι κι ένα δάκρυ, μία καρδιά που χαίρεται και υποφέρει.
Γι’αυτό άλλωστε κάποιες φορές όταν νιώθει μόνη μονολογεί, Ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω με την μοναξιά μου / Μα δεν υπήρχε διάλογος ούτε αντίλογος / Πολύ απλά γιατί ήταν μόνη κι αυτή. / Της είπα να φύγει. Τότε μόνο μου είπε / Κάνε υπομονή. Αν είσαι δυνατή τότε θα με χάσεις από φίλη.
