Γράφει ο Γιάννης Μήτσιος: Yποψήφιος Ευρωβουλευτής με την «Ελεύθερη Πατρίδα»
Την 9η Μαΐου, γιορτάζουμε την ημέρα της Ευρώπης και εφέτος στο τέλος του μήνα οι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης καλούνται να αναδείξουν τους εκπροσώπους τους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Γράφω τούτες τις γραμμές επιστρέφοντας από την Ισπανία, η οποία είχε πρόσφατα βουλευτικές εκλογές και τώρα είναι στη διαδικασία σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας με ετερόκλητα κόμματα μεταξύ τους, ένα πολιτικό εργαστήρι, που θα επαναληφθεί και στις εξελίξεις που θα διαμορφωθούν με τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών.
Ετούτες οι ευρωεκλογές βρίσκουν την Ευρώπη διχασμένη, κουρασμένη, αγχωμένη και με νέες δυνάμεις (πατριωτικές, εθνικιστικές, λαϊκιστές), να επελαύνουν από την Ιβηρική χερσόνησο, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη και τον Νότο της ηπείρου, αμφισβητώντας στα ίσια το πολιτικό status quo και τις πολιτικές ελίτ που διαμόρφωσαν την ΕΕ τις τελευταίες δεκαετίες. Η ταύτιση, τα τελευταία κυρίως χρόνια, των συστημικών παρατάξεων στην Ευρώπη (συντηρητικών και μέρους των σοσιαλιστών) με νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας και με τις ελίτ της παγκοσμιοποίησης, ρίχνει νερό στο μύλο των ευρωσκεπτικιστών και ενισχύει το ρεύμα αμφισβήτησης. Ακόμη περισσότερο όταν τείνει να διαμορφωθεί μια συμμαχία, συντηρητικών, σοσιαλιστών, φιλελεύθερων και οικολόγων ενάντια στις ανερχόμενες πατριωτικές και εθνικιστικές πολιτικές τάσεις, με το πρόσχημα της αντίστασης στον λαϊκισμό, τον εθνικισμό και τον φασισμό.
Η ΕΕ βρίσκεται αντιμέτωπη με υπαρκτά ζητήματα που απαιτούν λύσεις και προτάσεις, μακριά από κάθε δαιμονοποίηση της αντίθετης άποψης. Η Ευρώπη που ονειρευτήκαμε της αλληλεγγύης, της «οικογένειας», της δημοκρατίας και της διαφάνειας δεν υπάρχει πια. Αυτό που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια αποτελεί μια στυγνή επίδειξη της οικονομικής ισχύος των τραπεζών, των συμφερόντων των μεγάλων χωρών, των πολυεθνικών και μιας γραφειοκρατίας, που υπονομεύουν τη δημοκρατία, τη διαφάνεια, τον ρόλο και τη βούληση των λαών στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Παράλληλα η απόσταση του «ιερατείου» των Βρυξελλών από τους απλούς καθημερινούς Ευρωπαίους πολίτες έδωσε και δίνει σε μεγάλο βαθμό την αίσθηση ότι η Ευρώπη είναι μακριά, είναι απρόσωπη και άγνωστη, πράγμα που επιβεβαιώνεται με την αδιαφορία και απουσία των πολιτών από τις συζητήσεις και το ενδιαφέρον για συμμετοχή στις ευρωεκλογές.
Οι εντάσεις των τελευταίων χρόνων στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών κοινωνιών με αφορμή τη μετανάστευση, την επιβολή της πολυπολιτισμικότητας, την ισλαμική τρομοκρατία αλλά και την αλλοίωση των ευρωπαϊκών αξιών και ταυτότητας, δημιουργούν αισθήματα ανασφάλειας στους πολίτες και σκεπτικισμό για το μέλλον. Η οικονομική αιμορραγία που προκύπτει σε βάρος των υφιστάμενων δομών κοινωνικής πρόνοιας, υγείας παιδείας κ.λπ., η μείωση των μισθών, η ανεργία, το brain drain, η φτώχεια, η εξαθλίωση και η αύξηση των ελλειμμάτων προκαλούν πιέσεις στα αστικά κόμματα, κάτι που θα εμφανισθεί στα αποτέλεσματα των ευρωεκλογών σε όλη την ΕΕ. Παράλληλα οι οικονομικές επιδόσεις των μεγάλων χωρών (Γαλλίας, Γερμανίας, Ιταλίας) και η αναιμική ανάπτυξη της ευρωζώνης σε συνδυασμό με τις οικονομικές ανισότητες Βορρά – Νότου, το Brexit, την πολιτική Τραμπ και τον ρόλο Κίνας και Ρωσίας, δείχνουν τάσεις υποχώρησης της ευρωπαϊκής ευρωστίας και δυναμικής στο μέλλον.
Αυτή η Ευρώπη δεν μας εκφράζει και θα πρέπει να αλλάξει και θα αλλάξει. Οι ευρωπαϊκοί λαοί, αβίαστα και χωρίς δαιμονοποιήσεις και εκφοβισμούς, θα πρέπει να πάρουν μέρος στις ευρωεκλογές και να διατρανώσουν την επιθυμία τους για περισσότερη δημοκρατία και αλλαγή πορείας. Στις ευρωεκλογές είναι η ώρα των πολιτών που θα στείλουν το δικό τους μήνυμα μακριά από τις υποκριτικές υποδείξεις, τα μαθήματα καθωσπρεπισμού, πολιτικής ορθότητας και συστημικού ευρωπαϊσμού, που μας έφτασαν έως εδώ. Για να επιβιώσει η Ευρώπη θα πρέπει πρώτα να αλλάξει για τα έθνη και τους λαούς της και μαζί να αλλάξει και τα αξιακά της πρότυπα. Αν συνεχίσει έτσι, η διάλυση θα είναι προ των πυλών και το ευρωπαϊκό όνειρο θα δώσει τη θέση του στους εφιάλτες, που τόσο τάραξαν την ήπειρό μας τους τελευταίους αιώνες.
