Γράφει ο Χάρης Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω και του Σ.τ.Ε
Ανεξάρτητος Βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου
Η καταλυτική συμβολή του Τραμπ στις διαπραγματεύσεις μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης, ήσαν σημαντικές για τη δρομολόγηση τυχόν εξελίξεων, αφενός καταπαύσεως των μαινομένων σκληρών εχθροπραξιών και αφετέρου, για την επίτευξης μιας συμφωνίας, για την επικράτηση της ειρηνεύσεως, στη Λωρίδα της Γάζας.
Ο στόχος είναι να μην οξυνθούν εκατέρωθεν οι μεταξύ τους σχέσεις και η μη διολίσθηση σε ακραίες στάσεις και συμπεριφορές, γεγονός το οποίο απαιτεί τω όντι, μια βιώσιμη και αμοιβαίως δεκτή ισότιμη λύση, ως προς την παραίτηση από όποιες διεκδικήσεις αλλά και τη διαρκή προσπάθεια τηρήσεως των συμπεφωνημένων δυνάμει παρουσίας μιας διαρκούς επιτροπής ελέγχου, του «Συμβουλίου της Ειρήνης».
Εν άλλοις λόγοις, για άλλη μια φορά, οι ΗΠΑ επιχειρούν να συμβάλουν ουσιωδώς εις την εδραίωση της ειρήνης, με κράτιστο γνώμονα τη διαβούλευση και το δόγμα ότι η καλύτερη μορφή επιλύσεως των προβλημάτων από την κόλαση ενός πολέμου, είναι μια μορφή διαπραγμάτευσης με ό,τι συνέπειες επέλθουν για τα εμπλεκόμενα μέρη.
Ο Τραμπ, όπως και στην παρέμβασή του με τη Ρωσία, επιδιώκει την επίτευξη και την εδραίωση της ειρήνης, δρώντας με στρατηγικό σχεδιασμό, σοβαρότητα υπευθυνότητα, επιδιώκοντας να αναγορευθεί σε παγκόσμα γεωοπολιτικώς ηγεμονική δύναμη, παραδίδοντας, τρόπον τινά, εποικοδομητικά μαθήματα διπλωματίας και στις λοιπές χώρες.
Ασφαλώς το διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον, οι εύθραυστες ισορροπίες, οι αντικρουόμενοι συνασπισμοί κρατών, συνιστούν διόλου ευκαταφρόνητες δυνάμεις -σε στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο- οι οποίες ενίοτε, αμιλλώνται τις ΗΠΑ, ή επιδιώκουν την πρωτοκαθεδρία και έστω την ήπια σύγκρουση· παρά ταύτα όμως, ο διαχρονικώς αποτελεσματικός τρόπος των ΗΠΑ υπέρ της παγκόσμιας ειρήνης και εναντίον της στυγνής τρομοκρατίας, του ακραίου θρησκευτικού φονταμενταλισμού αλλά και κατά οιασδήποτε ακραίας τάσης, η οποία κατατείνει να υποσκάψει τα θεμέλια του πολιτισμού αλλά και των δυτικών δημοκρατιών, καθίσταται αδιαμφισβήτητη.
Τηρουμένων, λοιπόν, των αναλογιών, ο Έλληνας πρωθυπουργός, ως εικός, ήταν τυπικός, ως προς την προκαθορισμένη επίσκεψη την Τρίτη 23-9-2025 με τον Ερντογάν, ο οποίος εξετέθη ανεπανορθώτως, παρά την όποια ατελέσφορη απόπειρα επικοινωνιακής διαχειρίσεως του αποτροπιασμού προς τη διεθνή κοινότητα, ένθα προεκάλει η αντιδεοντολογική του εν γένει συμπεριφορά και εν τέλει στάση του.
Είναι πρόδηλον ότι η ανορθόλογη αυτή κίνηση, συνιστά μομφή προς την ίδια τη χώρα της Τουρκίας, καθότι ο ηγέτης της ουδέποτε παραστάθηκε στη συνάντηση με τον Έλληνα πρωθυπουργό, αναιτιολογήτως και άνευ ουδεμίας δόσεως πειστικής δικαιολογίας, πέραν από τις άναρθρες, αμιγώς επικοινωνιακού τύπου ιαχές, κραυγές και μηκυθμούς, οι οποίοι τεχνηέντως και όλως ανεδαφικώς, παροχετεύτηκαν στον τουρκικό Τύπο, ωσεί προπαγάνδας, προκειμένου να αποσείσουν τις ευθύνες του Ερντογάν προς την κοινή γνώμη, αποβλέποντας εν ταυτώ, προς την εκτόνωση της εντάσεως αλλά και την ισχυροποίηση των αντανακλαστικών του κόσμου της φοβικής Τουρκίας, ότι ο Ερντογάν, ως ηγέτης τους, δικαιούνται άνευ πρωτοκόλλου, ελέγχου και προγραμματισμού να αυθαιρετεί στις διεθνείς υποχρεώσεις του, ήτοι, να αυτομολεί, να ακυρώνει τις προκαθορισμένες, διακρατικές συναντήσεις τους, τορπιλίζοντας εκ βάθρων και άρδην, τις διπλωματικές σχέσεις.
Η βλάβη προς το κύρος της Τουρκίας εξαιτίας αυτής της ακαταλήπτου στάσεως, ήτο απτή προς το διεθνές γίγνεσθαι, καθότι ο εν θέματι νηπιώδης λεονταρισμός, καταδεικνύει τον τρόπο αντιλήψεως και καθολικής ερμηνείας του γίγνεσθαι, των Τούρκων, οι οποίοι διεκδικούν ευθέως και άνευ ετέρου τινός, τη «μερίδα του λέοντος» τρέφοντες μαξιμαλιστικές γεωπολιτικές τάσεις εισέτι και ως προς τις ελληνικές θάλασσες.
Η Ελλάδα ως πολιτισμένο κράτος, μέλος της Ε.Ε., ευθυγραμμιζόμενη αταλάντευτα με τις παραδοσιακές συμμαχίες, έχει συμπήξει μια σταθερά και φερέγγυα γεωστρατική στρατηγική και έχει αναπύξει ιδιαίτερα θερμές διπλωματικές σχέσεις με όλα τα κράτη του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών, καθότι σέβεται τα θεμελιώδη ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, την εθνική ταυτότητα και τον πολιτισμό των γειτόνων χωρών και εν τέλει απολαμβάνει της διεθνούς αποδοχής.
Η ανεπίληπτη διπλωματική στάση της Ελλάδας αναπτύχθηκε περιτέχνως και διαρκούντος του θέρους, κατά τον χειρισμό των αναφυομένων τότε ζητημάτων αναφορικώς προς το Όρος Σινά, λόγω των αναταράξεων, ως εκ τούτου καθίσταται απολύτως πασίδηλον, ότι η Ελλάδα, ναι μεν γεωγραφικά και πληθυσμιακά είναι αναντιρρήτως μικρή χώρα, εν τούτοις όμως, πέραν του πολιτισμού της ο οποίος συνιστά ανυπερθέτως την κιβωτό του Γένους, η πολιτική ηγεσία, με γνώμονά της την πιστή συνέπεια, την εμπιστοσύνη και τη σταθερότητα με τους διεθνείς Οργανισμούς και Θεσμούς, δύναται να αναγορευθεί σε μια αξιοσέβαστη ισότιμη χώρα με περιφερειακή δύναμη και ισχύ, η οποία συσφίγγει τις διακρατικές σχέσεις, απολαμβάνοντας, αναντιρρήτως, τον σεβασμό όλων των συμμετεχουσών χωρών.
