Μισώ το φως. Μα συνάμα τρέμω το σκοτάδι. Κοιμάμαι με αναμμένη μια λάμπα στο χρυσό κομοδίνο μου. Όμως ασφάλεια αισθάνομαι μονάχα όταν πέσει το φεγγάρι. Η ζωή είναι ένα μπέρδεμα, ζαλίζομαι, τα βλέπω όλα διπλά.
Πόσο δύσκολο είναι να διαλέξεις ανάμεσα στην ελευθερία και τη σκλαβιά; Τώρα δυο πόρτες έχει η ζωή. Ποια να προλάβω; Και ποιος θα μου πει την αλήθεια για το ποια είναι η πιο λαμπερή; Οϊμέ! Μόνο αν διοικούσα τον ήλιο θα άξιζα!
Βασιλιάς σωστός, λαμπρός, με χίλια δυο χρυσάφια. Όμως τη λάμψη άμα την ξεσκονίσεις λίγο, σκουριά γίνεται. Δεν έχει μόνο μια όψη το δικό μου μαχαίρι. Διανύσαμε την αρχή, πότε θα ‘ρθει το τέλος; Έχω ταίρι στο πλευρό μου, μα η συμφορά μαζί ή ξεχωριστά θα μας βρει; Αχ, να ‘μπαινε φως από τα παράθυρα! Πότε θα ‘ρθει η λήθη να με πάρει μαζί της; Σωστή ειρωνεία, αφού καλά γνωρίζω πως θα καταριέμαι τη βασιλεία μου, στην πρώτη ακτίνα του φωτός που το φτωχό μου μάτι θα αντικρίσει.
Δύο καταστάσεις υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο, μα ποια μου αρέσει περισσότερο;
Και με βλέμμα κενό αναρωτιέμαι: Τον νόμο που θα καθορίσω, θα τον κατακρίνει ο λαός; Πάντα συμβαίνει. Με τρώει σαν τα έντομα που κατασπαράζουν νεκρό περιστέρι. Μα είχα πότε έναν άνθρωπο να με αγαπήσει χωρίς να υπολογίζει το συμφέρον; Να μην υπάρχει πρόφαση να εκτιμήσει τον Μέγα, που την εικόνα του καθορίζει; Θα έχει δα κανείς καλή υπόληψη άμα δεν γίνει κόλακας του εστεμμένου; Μα αυτόν τον απεχθάνομαι εγώ! Διότι άμα αρνηθεί κανείς το δίκιο, θα τον πλακώσει το σκοτάδι.
Γιατί λωλάθηκα τόση ώρα και το μυαλό μου βασανίζω; Ξέχασα δα πώς είμαι βασιλιάς! Εγώ αποφασίζω! Μπορώ να μην κλείσω την πόρτα! Μπορώ πραγματικά να ζήσω! Να βγω έξω, να κυλιστώ στα γρασίδια, τις φράουλες του φανταχτερού μου κήπου να μυρίσω, με τα αηδόνια να κελαηδήσω, να ξεδιψάσω με το γάργαρο νεράκι του ποταμού και τα ζουμιά λαχταριστού φρούτου να απολαύσω! Λύθηκε το δίλημμα. Η μακαριότητα μπορεί να ευδοκιμήσει πλέον στα χώματα της ψυχής μου. Μπορώ να πάρω τη βασίλισσά μου να χορέψουμε ξυπόλητοι πάνω στα μονοπάτια τις ζωής! Μπορώ να ζωγραφίσω κάτι με νόημα ημιτελές! Και τι πειράζει που οι γύρω μου θα μου πετάνε λεμόνια; Μπορώ από τους χιτώνες μου να φτιάξω φωλιά για τα σκιουράκια! Ο βασιλιάς μπορεί μονάχα να πάρει την απόφαση!
Θα ζήσω! Ισορροπία θα βασιλεύω πλέον! Διπλή χαρά θα απολαμβάνω! Όπως είπε κάποτε ένας σοφός: Πύλες ανοίξτε ολόχρυσες για τη γλυκιά ελπίδα!
Ανθή – Διονυσία Στρατάκη
Γ’4 1ο Γυμνάσιο Πεύκη
