Από τη στήλη ΕΠΕΑΠΤΕΡΟΕΝΤΑ | Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
«Εκκωφαντική σιωπή!» ήταν ο τίτλος του άρθρου του συνάδελφου Χρ. Φωτιάδη, το προηγούμενο
Σάββατο, που αφορούσε στη μεγάλη επιτυχία του Ανδρέα Ζαγκλή ανιψιού του εκδότη μας, να αναλάβει την προεδρία της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Μπάσκετ (FIBA). Άρθρο με το οποίο ο συνάδελφος εξέφραζε το «παράπονό» του για τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε στην Ελλάδα αυτή η πρωτοφανής επιτυχία, που θα μπορούσε – πράγματ ι- να τύχει μεγάλης δημοσιότητας και να χρησιμοποιηθεί ως πρότυπο προς μίμηση. Δεν έχει άδικο και μου έκανε ασίστ, όπως λένε στο μπάσκετ, για να επαναλάβω αυτό που γράφω χρόνια: δεν σωζόμαστε με τίποτα.
Ειδικά αυτή την εποχή, που στον τομέα της Παιδείας η αριστεία θεωρείται ρετσινιά, η αξιολόγηση περιττή, καθιερώνεται η «ελάχιστη προσπάθεια», η ισότητα προς τα κάτω και η παρακμή μας ως κοινωνία έχει αρχίσει να κάνει «εκκωφαντικό θόρυβο». Σήμερα λοιπόν, ερωτώ: γιατί θα πρέπει να δώσουμε σημασία σε έναν νέο που σπούδασε Νομικά στο Καποδιστριακό, που συμμετείχε με επιτυχία σε μεταπτυχιακό πάνω στις Ολυμπιακές Σπουδές, στη Διεθνή Ολυμπιακή Ακαδημία, παρακολούθησε πρόγραμμα Leadership in Corporate Counsel στο Harvard Law School (στις ΗΠΑ), που μιλάει τέσσερις γλώσσες (αγγλικά, ισπανικά, γαλλικά και γερμανικά); Γιατί θα πρέπει να αναδεικνύεται το γεγονός ότι ήταν εργατικός και μελετούσε συνεχώς με αποτέλεσμα να βρεθεί στο πλευρό σημαντικών και έγκριτων νομικών (Παντελή Δέδε – Ρίτσαρντ Μακ Λάρεν και Ντερκ Ράινερ Μάρτινς) πριν τον επιλέξει ως επικεφαλής του Νομικού Τμήματος της FIBA ο Πάτρικ Μπάουμαν, που απεβίωσε τον Οκτώβριο 2018; Γιατί;
Στη σύγχρονη Ελλάδα δεν χρειάζονται τέτοιου είδους προσόντα. Σήμερα, μπορείς να καταλάβεις ακόμα και τις πιο υψηλές θέσεις στον κρατικό μηχανισμό, αρκεί ως νέος να ήσουν καταληψίας, ή ο παππούς σου (όπως του Καρανίκα) να ήταν στην Αντίσταση έναν αιώνα πριν, «το Μεσαίωνα» όπως είπε και ο πρωθυπουργός μας, ο οποίος -μην πας μακριά- άρχισε να μαθαίνει αγγλικά μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας του. Προηγουμένως δεν του χρειάζονταν (η «ελάχιστη προσπάθεια»), γνώριζε μόνον τα στοιχειώδη, το «go back madam Merkel». Ίσως «εν ευθέτω χρόνω και συντεταγμένα» να μάθει και γερμανικά. Ελπίζω μετά τα τελευταία πάρε – δώσε στη Βουλή των Ελλήνων, να τον καλέσει -για να τον τιμήσει όπως διάβασα στο άρθρο- και η Προεδρία της Δημοκρατίας. Διότι, από τη φωτογραφία του αγαπητού μου Ανδρέα με τις δύο μπάλες του μπάσκετ ανά χείρας, μπορεί να νόμιζαν μερικοί που βαριούνται το διάβασμα, ότι είναι άλλος ένας Έλληνας μπασκετμπολίστας που κάνει καριέρα στο εξωτερικό…
