Γράφει ο Eυάγγελος Βογιατζής.
Ο θάνατος της κουρδικής καταγωγής 22χρονης Μαχσά Αμινί λίγα μόλις εικοσιτετράωρα μετά τη σύλληψή της από την αστυνομία ηθών του ιρανικού καθεστώτος, προκάλεσε όπως ήταν φυσικό όχι μόνο την οργισμένη αντίδραση μεγάλου μέρους της ιρανικής κοινωνίας αλλά και ένα διεθνές ρεύμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης στις γυναίκες του Ιράν. Η άγρια, δολοφονική κακοποίηση που υπέστη, όπως όλα δείχνουν μετά τη σύλληψή της, η άτυχη νεαρή από όργανα της θρησκευτικής αστυνομίας της Τεχεράνης λόγω «απρεπούς ενδυμασίας», επειδή δεν φορούσε σωστά τη μαντίλα της, ήρθε να προστεθεί στη ατελεύτητη αλυσίδα ανάλογων περιστατικών βίας σε βάρος γυναικών της συγκεκριμένης χώρας. Καταπίεση που υφίστανται πολλές δεκαετίες τώρα, πριν και μετά την Ιρανική Επανάσταση του 1979, από μια στυγνά πατριαρχική θεοκρατική δομή εξουσίας.
Το πένθος για τον άδικο χαμό της 22χρονης κοπέλας ωστόσο δεν εξελίχθηκε για τους συμπατριώτες της σε βουβή οδύνη και μοιρολατρική υποταγή στους δεδομένους συσχετισμούς ισχύος του τόπου τους αλλά, αντίθετα, ενεργοποίησε τα ανακλαστικά εξέγερσης του ιρανικού λαού, που κατέβηκε κατά χιλιάδες στους δρόμους, με κάποιες δεκάδες δυστυχώς εξ αυτών να χάνουν τη ζωή τους σε συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής.
Από την άλλη πλευρά, για μια ακόμη φορά το προσχηματικά κεντροφιλελεύθερο και ουσιαστικά ακροδεξιόστροφο τμήμα της δυτικής κοινής γνώμης, είδαμε να εργαλειοποιεί και αυτό το τραγικό περιστατικό προκειμένου να στιγματίσει τον σκοταδισμό, τη σκληρότητα και τις μεσαιωνικές αγκυλώσεις της ισλαμικής θεοκρατίας. Έτσι, την ίδια ώρα που οι Ιρανοί, γυναίκες και άντρες, διαδήλωναν και έδιναν μάχες σώμα με σώμα για την προάσπιση της αξιοπρέπειάς τους, διάφοροι «καναπεδάτοι ακτιβιστές» του πληκτρολογίου στην «πολιτισμένη» Δύση, αισθάνονταν δικαιωμένοι για τον ρατσισμό τους έναντι των μουσουλμάνων προσφύγων και μεταναστών, θεωρώντας τους συλλήβδην φονταμενταλιστές και βαρβάρους. Είναι βολικό για κάποιους Δυτικούς να παρουσιάζουν τις θρησκευτικές πολιτοφυλακές ηθών όπως αυτή του Ιράν ως ταυτοτικό στοιχείο, αποκλειστική ιδιαιτερότητα και τεκμήριο οπισθοδρόμησης του υπανάπτυκτου μουσουλμανικού κόσμου· όμως τα πράγματα δεν είναι βέβαια έτσι. Μήπως δεν έχουμε κι εμείς εδώ για παράδειγμα τους δικούς μας ημεδαπούς ορθόδοξους «μουλάδες» – μητροπολιτάδες που ανερυθρίαστα βγαίνουν στις τηλεοράσεις και λένε ότι «καμιά γυναίκα δεν βιάζεται αν δεν το θέλει», όπως πρόσφατα δήλωσε κάποιος από αυτούς που μάλιστα παρέμεινε αμετανόητος; Και σε μια χρονική συγκυρία όπου οι γυναικοκτονίες και οι καταγγελίες για βιασμούς διαδέχονται η μία την άλλη. Ή μήπως οι «Διαφωτισμένοι» φιλελεύθεροι «ταλιμπάν» της εκκοσμίκευσης στη Γαλλία, ας πούμε, απαγορεύοντας τη μαντίλα στο όνομα τάχα της απελευθέρωσης των γυναικών, δεν επιβάλλουν τον δικό τους ενδυματολογικό κώδικα, αδιαφορώντας κυνικότατα για τα δικαιώματά τους και για το τι θέλουν οι ίδιες να φορούν, απλά και μόνο για να ικανοποιήσουν το ξενοφοβικό κομμάτι του γαλλικού εκλογικού σώματος που τσουβαλιάζει μετριοπαθείς και φανατικούς μουσουλμάνους; Ποιος εξάλλου δεν γνωρίζει τη σχέση στοργής που συνδέει τις ΗΠΑ -οι οποίες καυχώνται για την εξαγωγή δημοκρατίας ανά τον κόσμο- με το καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας, όπου γυναίκες ξυλοκοπούνται ανελέητα από αντίστοιχες μονάδες ασφαλείας;
Βλέπουμε λοιπόν ότι μηχανισμοί κοινωνικού ελέγχου υπάρχουν παντού και όσοι/ες ξεστρατίζουν από την κανονικότητα που οριοθετείται από αυστηρές κοινωνικές νόρμες και στεγανά, τους τρώει η μαρμάγκα, κατά το κοινώς λεγόμενο. Με τη θέση των γυναικών να είναι ακόμη πιο δύσκολη, καθώς το αίτημα της χειραφέτησής τους διέρχεται από τις συμπληγάδες της θεοκρατίας, με τις σκοταδιστικές πατριαρχικές προκαταλήψεις των υπερσυντηρητικών ιεραρχών Ανατολής και Δύσης, καθώς και από τον αυταρχισμό και την πολιτική σκοπιμοθηρία των κοσμικών με την κρυφή ακροδεξιά ατζέντα που ρίχνουν νερό στον μύλο του ρατσισμού για ίδιον όφελος.
Είναι ξεκάθαρο ότι οι κοινωνίες όπου γης δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από τον πολλαπλασιασμό στους κόλπους τους των κάθε λογής αστυνομικών σωμάτων επιτήρησης αλλά από την ελευθερία έκφρασης και αυτοκαθορισμού των πολιτών τους.
