Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ηρακλείου – Λυκόβρυσης – Πεύκης – Μεταμόρφωσης 14/07
Αναμφίβολα ένα από τα θέματα των τελευταίων ημερών είναι και η πρόθεση του προέδρου της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, να μετατρέψει τον Ιερό Ναό της του Θεού Σοφίας, την Αγιά Σοφιά, όπως την λέμε όλοι μας, σε τέμενος, προχωρώντας, μάλιστα, και σε σημαντικές αλλαγές στο εσωτερικό του – ελπίζουμε
όλοι όχι σε νέες καταστροφές – προκειμένου να καλυφθούν όλα τα χριστιανικά σύμβολά του. Εκτός από ένα ιδιαίτερο ζήτημα για την Ελλάδα και την Ορθοδοξία, αποτελεί και ένα παγκόσμιο θέμα, καθώς πρόκειται
για ένα μνημείο της παγκόσμιας αναγνωρισιμότητας, που, μάλιστα, προστατεύεται και από τη Συνθήκη της UNESCO για την προστασία των μνημείων και περιοχών παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
Να ξεκαθαρίσω ότι προσωπικά με θλίβει όλη αυτή η εξέλιξη και με θυμώνει αφάνταστα. Ωστόσο, δεν είμαι από αυτούς που ήδη έχουν σηκωθεί να ξεθάβουν καριοφίλια για να πάμε να πάρουμε την Πόλη. Όχι γιατί δεν θεωρώ εαυτόν ευπατρίδη, αλλά γιατί ως επιστήμονας, γνωρίζω ότι η πολιτική, η διπλωματία και η επιστήμη της Ιστορίας είναι δυναμικές διαδικασίες, που απαιτούν ψυχραιμία, υπομονή και πάνω από όλα σύνεση στους χειρισμούς. λα σύνεση στους χειρισμούς.
Αυτήν την ψυχραιμία, δυστυχώς, δεν την συναντούμε ούτε στους εκπροσώπους σε θέσεις ευθύνης. Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης έχουν κατακλυστεί, για μια ακόμα φορά, με επαναστατικές αναρτήσεις και μηνύματα που προκαλούν αναβρασμό και ανησυχία για το ποιους και πώς μπορούν να επηρεάσουν. Επαναλαμβάνω: Δεν υπάρχει Έλληνας που δεν θλίβεται από αυτήν την κατάσταση. Αν μη τι άλλο, όσοι έχουμε προσφυγική καταγωγή, κάπου βαθιά στα κύτταρά μας, νιώσαμε κάποιες πληγές να ανοίγουν. Όμως, δεν ωφελεί σε τίποτα να καλλιεργούμε πολεμικό κλίμα, ειδικά δε, αν γίνεται σε καφενειακού επιπέδου συζητήσεις, όπως στον εικονικό κόσμο του διαδικτύου.
Το κακό είναι ότι το πράγμα ξεφεύγει και μεταφέρεται στις γειτονιές. Στη λαϊκή αγορά ακούστηκε αγανακτισμένος πολίτης να επιτίθεται σε εργάτη Ανατολικής καταγωγής με φυλετικούς και βαρείς χαρακτηρισμούς για τη θρησκεία του. Ευτυχώς, τα πράγματα δεν ξέφυγαν, αλλά, ομολογώ ότι μου έφεραν ξανά μνήμες των αρχών της περασμένης δεκαετίας, όταν και τότε οι γειτονιές άρχισαν να αναθρέφουν στρατούς μίσους απέναντι σε καθετί εξ Ανατολών προερχόμενο. Θα ήθελα να πιστεύω πως ο εν λόγω πολίτης, δεν πίστευε ότι, ακόμα κι αν έστελνε τον άτυχο εργάτη πίσω στη χώρα του -που, ανάθεμα αν είχε οποιαδήποτε σχέση με την Τουρκία του Ερντογάν, αλλά για εκείνον «όλοι ίδιοι είναι»- θα έπαιρνε πίσω την Πόλη και θα έσωζε την Αγιά Σοφιά. Αλίμονό μας, αν κάποιοι σκέφτονται έτσι.
Εδώ, όμως, έρχεται ξανά και το πώς λειτουργούν οι εκπρόσωποι των διοικήσεων. Στα δημοσιογραφικά πηγαδάκια έχει αρχίσει να ψιθυρίζεται ότι ήδη ετοιμάζονται τα σχετικά ψηφίσματα καταδίκης της ενέργειας του Ερντογάν από τα δημοτικά συμβούλια κάθε πόλης. Λογική και αναμενόμενη αντίδραση. Μεταξύ μας, άνευ οποιασδήποτε δυναμικής. Μένει να δούμε αν θα γίνει πράξη. Ωστόσο, με ανησυχεί ακόμα περισσότερο, όταν αιρετοί αξιοποιούν το βήμα που τους δίνουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να εκφράσουν απόψεις που ενδέχεται να δημιουργήσουν διχασμό στην κοινωνία.
Η Πόλη και η Αγιά Σοφιά δεν μας ανήκουν εδώ και έξι περίπου αιώνες. Μακάρι η Ιστορία να είχε γραφτεί αλλιώς, αλλά κι αυτό είναι μια άλλη, πολύ μεγάλη συζήτηση. Όμως, το καφενείο του διαδικτύου στο οποίο όλοι έχουν άποψη, δεν είναι αυτό που θα δώσει τη λύση. Και αυτό θα πρέπει να το έχουν υπόψη τους οι εκπρόσωποι του πολιτικού κόσμου, σε όποια βαθμίδα κι αν ανήκουν. Πολιτική και διπλωματία του μίσους μέσα από το πληκτρολόγιο, μόνο κινδύνους μπορεί να φέρει.
