Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ηρακλείου – Λυκόβρυσης – Πεύκης – Μεταμόρφωσης 13/10
Ήταν 18 Μαΐου 2014. Πρώτη Κυριακή των Εκλογών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Μέρα γιορτής, μέρα ευθύνης για κάθε πολίτη που αγαπά τον τόπο του. Τα πηγαδάκια, οι συναντήσεις, οι αναλύσεις, οι διαξιφισμοί, έδιναν ένα ιδιαίτερο χρώμα σε μια βαθιά δημοκρατική διαδικασία, όσο πολωμένη κι αν συνηθίζεται να είναι από τους βασικούς πόλους της διεκδίκησης της εκάστοτε εξουσίας.
Εκείνη τη μέρα, κατευθύνθηκα, ως όφειλα, στο εκλογικό κέντρο του Δήμου μου για να ασκήσω το δικαίωμα μου. Είχε αρκετό κόσμο, οι διάδρομοι είχαν αυτή την ενδιαφέρουσα οχλαγωγία. Ένα ζωηρό βουητό, που δίνει κι αυτό τη δική του νότα στη διαδικασία. Περίμενα τη σειρά μου, πήρα τα ψηφοδέλτια και μπήκα στο παραβάν. Έψαξα εκείνο που αντιστοιχούσε στον αιρετό της επιλογής μου. Ξαφνικά, αισθάνθηκα μια περίεργη βουβαμάρα. Σαν ένας διακόπτης να πάτησε τη «σίγαση» και όλες οι κουβέντες να σταμάτησαν.
Ενστικτωδώς, έγειρα λίγο το παραβάν και έριξα μια ματιά έξω. Μπροστά από την εφορευτική επιτροπή είχαν σταθεί τρία «βουνά» χωρίς λαιμό, με μαύρα μπλουζάκια, μούσκουλα που θα ζήλευε ο Σβαρτζενέγκερ στα καλά του, τατουάζ και έντονα απειλητική διάθεση. «Είμαστε από τη Χρυσή Αυγή. Ήρθαμε να ελέγξουμε αν κάνετε “βρωμιές”. Φέρε εδώ τα ψηφοδέλτια», είπε ο ένας στην έντρομη αντιπρόσωπο. Για να είμαι ειλικρινής, δεν χρησιμοποίησε τη λέξη “βρωμιές”, αλλά μια άλλη, που ξεκινούσε από το γράμμα «π» και ήταν ακόμα πιο βαριά.
Θυμάμαι το ρίγος που με διαπέρασε εκείνη την ώρα. Έκλεισα με φόβο το παραβάν για να μη με δουν. Λες και έκανα εγώ κάτι παράνομο. Θυμάμαι επίσης πως έκλεισα γρήγορα γρήγορα το ψηφοδέλτιο στον φάκελο και περίμενα. Περίμενα να φύγουν για να μη με δουν. Θυμάμαι επίσης τη σύγχυση όλων των αντιπροσώπων, όταν τους είδαν να φεύγουν. Ένα «ουφ» ανακούφισης. Σαν να σκέφτονταν «γλιτώσαμε». Όπως, ομολογώ, ένιωσα κι εγώ.
Μέσα μου είχα φοβηθεί ότι μπορεί και να ερχόμουν αντιμέτωπος με την οργή τους. Και, όσο κι αν θα ήθελα να κάνω το «λιοντάρι», ούτε η σωματοδομή μου θα με βοηθούσε, ούτε κανένας άλλος να προστατευθώ από πιθανή επίθεσή τους. Μα, είχα κάνει κάτι για να μου επιτεθούν; Σαφέστατα όχι. Αλλά, όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν χρειάζονταν ιδιαίτερες αφορμές για να γίνουν βίαιοι. Αυτόν τον φόβο εκείνης της μέρας δεν θα τον ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Ο φόβος του «μαύρου φιδιού» που φώλιασε στη ζωή μας την τελευταία δεκαετία της κρίσης που για κάποιους έγινε ευκαιρία μίσους.
Έχουν περάσει ήδη μερικές μέρες από την ιστορική καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματική οργάνωση κι ακόμα κανένας δεν έχει καταφέρει να διαχειριστεί τα έντονα συναισθήματά του. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχουν ανακοινωθεί μόνο η μη αναγνώριση ελαφρυντικών προς την ηγετική ομάδα της Οργάνωσης, καθώς και στον Γιώργο Ρουπακιά για τη δολοφονία Φύσσα και τους πυρηνάρχες της Οργάνωσης. Αντίθετα, οι ποινές των κατηγορούμενων δεν έχουν ανακοινωθεί, ώστε να ολοκληρωθεί και τυπικά η σπουδαιότερη δίκη της σύγχρονης ελληνικής και, επιτρέψτε μου τον βαθμό της υπερβολής, ευρωπαϊκής ιστορίας.
Η απόφαση αυτή, η οποία χειροκροτήθηκε από την πλειονότητα της κοινωνίας, σηματοδοτεί το τέλος ενός από τα πιο ντροπιαστικά κεφάλαια της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας και την απαρχή ενόςκαινούριου, ακόμα πιο δύσκολου. Είναι η ώρα της ευθύνης όλης της κοινωνίας να αντιστρέψει αυτόν τον φόβο. Ήδη από τις πρώτες ώρες της ανακοίνωσης της απόφασης, για μια ακόμα φορά έχουμε διχαστεί. Μια μερίδα κόσμου και, δυστυχώς, ακόμα και πολιτικών προσώπων, έχει έναν ανεξήγητο εκνευρισμό, λες και διαφωνεί με την απόφαση, την ώρα που αναζητεί αντίβαρα σε αντίθετους ιδεολογικούς χώρους. Ταυτόχρονα, έχει ξεκινήσει ένας αγώνας πολιτικής εκμετάλλευσης της απόφασης, ένθεν κακείθεν, που μόνο κακό μπορεί να κάνει σε μια, κατά γενική ομολογία, υπέροχη στιγμή της ελληνικής Δικαιοσύνης.
Ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη και ας δούμε την αλήθεια κατάματα. Ήταν μια σπουδαία νίκη της Δημοκρατίας, μια ιστορική στιγμή που η μικρή μας γωνιά στο χάρτη άξιζε να ζήσει. Είναι, όμως, ταυτόχρονα η αρχή για νέες, ακόμα πιο σκληρές μάχες. Το πληγωμένο «θηρίο» του μίσους δεν έχει νικηθεί ακόμα και δείχνει έτοιμο να περάσει στην αντεπίθεση. Είναι καθήκον και υποχρέωση όλων μαςνα μην του αφήσουμε άλλα περιθώρια.Δεν υπάρχει επιλογή. Κανένας δεν πρέπει να ξαναζήσει με φόβο. Κανένας. Αλλιώς, εμείς οι ίδιοι θα είμαστε υπεύθυνοι που θα έχουμε «τσαλακώσει» την πιο σπουδαία σελίδα της σύγχρονης ιστορίας μας.
