Από τη στήλη ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ – Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Ιρίνα Αλεξάντροβα Σμίρεβα κόρη μεταναστών από τη Μόσχα και μέλος δικτύου Ρώσων κατασκόπων, με δράση που ξεκινά από την Πολωνία και μέσα από Γερμανία, Σλοβενία, Βουλγαρία φτάνει και στη χώρα μας, όπου από το 2018 ζούσε ως Μαρία Τσάλλα, ιδιοκτήτρια καταστήματος με πλεκτά στο Παγκράτι. Αυτά αποκάλυψε, όπως διάβασα, η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΕΥΠ) και μερικοί «έπεσαν από τα σύννεφα» για άλλη μια φορά, ενώ κάποιοι άλλοι (οι γνωστοί ανόητοι) είπαν ότι η αποκάλυψη αυτή, χρησιμοποιήθηκε για να καλύψει τις παρακολουθήσεις πολιτικών στη χώρα μας.
Όπως και να έχει το θέμα, η ουσία είναι (το επαναλαμβάνω) ότι κάποιοι από την πολιτική και άλλοι από τα media δεν έχουν διαβάσει ποτέ ιστορίες κατασκοπίας των Τζον Λε Καρέ και Ίαν Φλέμινγκ. Διότι και οι δύο έγραφαν μυθιστορήματα με βάση τις εμπειρίες τους από τη θητεία τους στην MI5 (Military Intelligence, 5 section) της Μεγάλης Βρετανίας. Ο μεν πρώτος ως πράκτορας που συγκέντρωνε πληροφορίες για αριστερές οργανώσεις φοιτητών, που ενδεχομένως να είχαν συναντήσεις με Ρώσους παράγοντες. Ο δε δεύτερος ως σύνδεσμος του Βασιλικού Ναυτικού με «άλλες υπηρεσίες».
Οι δικοί μας, λοιπόν, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, εάν διάβαζαν αυτούς τους συγγραφείς δεν θα εκπλήσσονταν από ιστορίες κατασκοπίας όπως αυτή της κυρίας Ιρίνα Μαρία Αλεξάντροβα Σμίρεβα Τσάλλα (Ισπανίδα την έκανα, τελικά) η οποία είχε -λένε- νοικιάσει ένα διαμέρισμα σε πολυκατοικία στο Παγκράτι και ένα χρόνο αργότερα είχε ανοίξει -κοντά στο σπίτι της- κατάστημα χειροτεχνίας και πλεκτικής. Για να μην είναι εύκολο να εντοπιστεί μάλιστα, φέρεται να είχε αναπτύξει δεσμό με Έλληνα υπήκοο, ο οποίος δεν είχε ιδέα -λένε- για την πραγματική της ταυτότητα, που το θεωρώ πολύ φυσικό.
Διάβασα επίσης, ότι στο μαγαζί της είχε και μια υπάλληλο, η οποία δεν είχε αντιληφθεί τίποτα για τη δράση της εργοδότριάς της. Αυτό της έλειπε. Μόνο στην Ελλάδα, οι πολιτικοί και κάποιοι «δημοσιογράφοι» ζητούν «διαφάνεια» από την Υπηρεσία Πληροφοριών. Άραγε, μετά από αυτό, κατάλαβαν πώς δουλεύουν άλλες υπηρεσίες;
Γι’ αυτό σας λέω, ότι οι πολιτικοί μας, όχι μόνο δεν διαβάζουν, αλλά ούτε και στον κινηματογράφο πηγαίνουν. Και μάλιστα εδώ μου δημιουργείται η απορία: αφού δεν κάνουν ούτε αυτό, πώς γίνεται και δεν έχουν χρόνο να πετάγονται αιφνιδιαστικά για ελέγχους στις υπηρεσίες που προΐστανται (όπως π.χ. οι μεταφορές) όταν γίνονται υπουργοί ή πρόεδροι επιχειρήσεων του Δημοσίου; Ποια είναι η «θεσμική» δουλειά τους τελικά; Πώς και δεν τους παρακολουθεί κάποιος κι αυτούς;
