Γράφει η Ξένια Γιαννάκου– Από την έντυπη έκδοση της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ 24/09/21
Ποδήλατα, ηλεκτρικά πατίνια και απλό περπάτημα… Αυτές είναι οι λύσεις που προτείνουν οι ειδικοί προκειμένου να ανακουφιστούν οι πόλεις από το αβάσταχτο όπως αποδεικνύεται χρόνο με τον χρόνο, οικολογικό αποτύπωμα των αυτοκινήτων και των μοτοσικλετών.
Κι από κοντά, δράσεις όπως η Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας, που αναπτύχθηκε τις ημέρες που πέρασαν τόσο στην Κηφισιά όσο και στον Διόνυσο, έρχονται να μας παρακινήσουν να αφήσουμε τους ρυπογόνους τρόπους μετακίνησης και να επιλέξουμε τους σαφώς πιο φιλικούς προς το περιβάλλον.
Παράλληλα, οι εκάστοτε κυβερνήσεις προαναγγέλλουν ποδηλατοδρόμους κι εμείς ονειρευόμαστε να φοράμε τα κράνη μας, να ζωνόμαστε τα παγούρια μας και να κάνουμε το Κηφισιά – Γκάζι, με ορθοπεταλιά.
Στην πιο… light εκδοχή των ονείρων αυτού του είδους, βλέπουμε πεζοδρόμια που κατ’ αρχήν… υπάρχουν κι έτσι δεν αναγκαζόμαστε να περπατάμε στον δρόμο αλλά και πεζοδρόμια χωρίς εμπόδια όπως δέντρα που ξεφυτρώνουν ξαφνικά μπροστά μας ή σπασμένες πλάκες.
Όσο για τα ηλεκτρικά πατίνια; Στην Ευρώπη, η τάση αυτή στις αστικές μετακινήσεις μικρών αποστάσεων αποτελεί κομμάτι της καθημερινότητας εδώ και χρόνια. Παράλληλα όμως, αυξήθηκαν δραματικά και τα ατυχήματα με ηλεκτρικά πατίνια. Στην Ελλάδα των δρόμων που θυμίζουν ειδικές διαδρομές στο Ράλι Ακρόπολις ή που η χρήση κράνους είναι συχνά πολυτέλεια, πόσο μπορεί να αποτελέσουν λύση τα ηλεκτρικά πατίνια χωρίς ν’ αρχίσουμε να μετράμε θύματα;
Κάποιες ιδανικές στιγμές τις απολαύσαμε κατά τη διάρκεια της καραντίνας, ειδικότερα της πρώτης και πιο σκληρής, όταν υπήρχαν ώρες που έψαχνες με τα… κιάλια να βρεις αυτοκίνητο στους δρόμους και οι απανταχού φίλοι του ποδηλάτου, του ηλεκτρονικού πατινιού και του απλού περπατήματος βρήκαν την ευκαιρία να ξεμυτίσουν άφοβα. Η ατμόσφαιρα -ειδικά στην Αττική- καθάρισε και τα πνευμόνια μας άνοιξαν.
Όμως η καραντίνα τελείωσε και επιστρέψαμε στην παλιά, γνώριμη καθημερινότητα. Και η θεωρία μίας πόλης, οποιασδήποτε πόλης, μικρής ή μεγάλης, με λιγότερα αυτοκίνητα και περισσότερη ελευθερία σε αυτούς που επιλέγουν τους εναλλακτικούς τρόπους μετακίνησης, είναι καλή. Θα είναι ακόμα καλύτερη όμως όταν (ή ΑΝ) γίνει πράξη.
Έτσι όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, όσο κι αν μας καλούν οι ειδικοί σε αλλαγή όσο κι αν οι Δήμοι προσπαθούν (και προφανώς πρέπει να στοχεύουν σε κάτι ακόμα καλύτερο), δεν θα υπάρχει ανταπόκριση.
Γιατί ποιος γονιός θα αφήσει με χαρά το παιδί του να καβαλήσει το ποδήλατο και να πάει στο σχολείο, διασχίζοντας κεντρικούς δρόμους ή λεωφόρους μέσα από αυτοκίνητα και μηχανές; Ποιος ενήλικας θα διαλέξει το ηλεκτρικό πατίνι για να καλύψει τις μικρές διαδρομές που θέλει να κάνει όταν κανείς δεν μπορεί να του εγγυηθεί τις συνθήκες κάτω από τις οποίες θα μετακινηθεί;
Και ποια μητέρα θα κρατήσει το μικρό παιδί από το χέρι ή θα βγάλει το καρότσι για να κάνει μία βόλτα, όταν ξέρει ότι τη μισή διαδρομή θα την περπατήσει στην άσφαλτο καθώς δεν θα βρει πεζοδρόμιο.
Η ποιότητα ζωής κρίνεται -και- από τα μικρά, καθημερινά πράγματα. Αυτά που σε άλλες χώρες θεωρούνται αυτονόητα εδώ όμως μένουν σε εξαγγελίες (όπως ο ποδηλατόδρομος Κηφισιά-Γκάζι) και καταλήγουμε να θεωρούμε φυσιολογική την έλλειψή τους καθώς αυτή γίνεται ένα με το είναι μας.
