Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ηρακλείου – Λυκόβρυσης – Πεύκης – Μεταμόρφωσης 27/10
Υπό κανονικές συνθήκες, αυτές τις ημέρες οι Δήμοι θα προετοιμάζονταν για τον Εορτασμό της Επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940 με χαμόγελα, αισιοδοξία, ενίοτε γκρίνια, αλλά πάντα με το μαθητικό δυναμικό κάθε πόλης στο προσκήνιο. Οι παρελάσεις θα ήταν το θέμα της συζήτησης, οι επίσημοι θα πρόβαραν τα μηνύματα τους για την ιστορική μνήμη της ημέρας, στα προαύλια των σχολείων θα ακούγονταν τα σφυρίγματα των εκπαιδευτικών κατά τις πρόβες για την σχολική παρέλαση.
Στον Δήμο Λυκόβρυσης – Πεύκης θα είχαν μεγάλο ενδιαφέρον τα πηγαδάκια που θα σχηματίζονταν για να σχολιάσουν την πρώτη φορά που, έπειτα από χρόνια φαγωμάρας και δυσκολία συνεννόησης, η μαθητική παρέλαση θα διεξαγόταν μόνο στη μία δημοτική Ενότητα, εν προκειμένω σε αυτήν της Πεύκης, έχοντας, μάλιστα, προηγηθεί εκείνη της 25ης Μαρτίου στην αντίστοιχη της Λυκόβρυσης. Μια όμορφη γιορτή για κάθε πόλη, που, έστω και με την αναχρονιστική μορφή της εδώ και χρόνια, αποτελούν την ελάχιστη τιμή για μια σπουδαία σελίδα της νεότερης ελληνικής ιστορίας.
Όλα αυτά, όπως προαναφέραμε, υπό κανονικές συνθήκες. Δυστυχώς, εδώ και εννέα σχεδόν μήνες καμία συνθήκη, όχι μονο στην δική μας μικρή γωνιά, αλλά σε όλο τον πλανήτη, δεν είναι κανονική. Αν και οι σημαίες έχουν ήδη αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους στα μπαλκόνια, οι φετινοί εορτασμοί δεν θα έχουν τίποτα από την λαμπρότητα παλαιότερων ετών. Τα μέτρα προστασίας για την εξάπλωση της πανδημίας, ειδικά μετά τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών, απαιτούν λιτές εκδηλώσεις, παρουσία μόνο ελάχιστων επισήμων, καθόλου παρελάσεις και, βεβαίως, καμία παρουσία σχολείων και φορέων.
Αναγκαίο και αναμενόμενο από καιρό. Ενδεχομένως να είναι και μια καλή ευκαιρία αυτή η «αποχή» από το να επανεξεταστεί η μορφή των εορτασμών και να ανοίξει, με χαμηλούς τόνους, αυτή τη φορά, η συζήτηση περί της χρησιμότητας και της ουσίας των παρελάσεων. Παρ’ όλα αυτά, όσο κι αν θέλει κάποιος να το κρύψει, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι η εικόνα των άδειων δρόμων την ημέρα της Επετείου, θα κρύβει μια μελαγχολία. Μπορεί η παρέλαση καθαυτή να μην αποτελεί κίνητρο προς όλους να τιμήσουν κατά τον δέοντα τρόπο την ιστορική Ημέρα, ωστόσο, δεν παύει να είναι μια γιορτή που πάντα μας έβρισκε όλους χαρούμενους.
Και αυτή ακριβώς η διαφορετική φέτος εικόνα, είναι που θα πρέπει να μας δώσει την ώθηση να είμαστε ακόμα πιο προσεκτικοί τους μήνες που θα έρθουν. Δεν θα λείψει η ίδια η παρέλαση ούτε οι πομπώδεις δηλώσεις των επισήμων. Τα χαμόγελα θα λείψουν. Οι ανοικτές αγκαλιές, η μαθητική αύρα που γεμίζει τους δρόμους – και αργότερα τις καφετέριες, αλλά κι αυτό είναι μέρος μια ευρύτερης συζήτησης – η αίσθηση της ευημερίας που δίνουν κάθε φορά τέτοιες μέρες. Ας φροντίσουν τουλάχιστον οι Δήμοι να οργανώσουν τις εκδηλώσεις τους λιτά και με σεμνότητα, όπως αρμόζει στην ημέρα. Και θα ξανάρθουν οι καιροί για μεγάλες γιορτές.