Από τη στήλη ΕΠΕΑΠΤΕΡΟΕΝΤΑ | Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Δεν ξέρω τι λέει ο κόσμος, αλλά στη σύγκριση μιας δήλωσης -στα αγγλικά- που αναφέρεται στην «ουρά του γαϊδάρου» (που φάγαμε) και χρησιμοποιείται η λέξη «ουρά του γκισέ» (που εννοούσε ο Τσίπρας), εγώ θα προτιμούσα το παράδειγμα του πρωθυπουργού μας κ. Μητσοτάκη που έκανε, απαντώντας σε συνέντευξη: «Δεν είναι για μας θέμα επιστροφής, τα Γλυπτά ανήκουν στην Ελλάδα και εκπλάπησαν. Για εμάς είναι ζήτημα επανένωσης, δηλαδή πού μπορείς να θαυμάσεις καλύτερα αυτά τα σημαντικά μνημεία. Αν κοβόταν στη μέση η Μόνα Λίζα και η μισή ήταν στο Λούβρο, τι θα συνέβαινε;» Μεγαλείο ψυχής και βρετανικό χιούμορ μέσα στη Βρετανία και κρίμα που δεν υπάρχουν οι Μόντυ Πάιθονς.
Άσε που ο Τσίπρας, ο οποίος δεν ήξερε τη διαφορά μεταξύ tail (του γαϊδάρου, που ήθελε να πει) και queue (του γκισέ, που είπε και γέλασε κάθε πικραμένος τότε, εκτός από τον κ. Πικραμμένο που βούρκωσε στη Βουλή επειδή τον κατηγορούσε αδίκως και ασυστόλως), μπορεί να μην ήξερε και τη Μόνα Λίζα και να νόμιζε (όπως για τη Λέσβο και τη Μυτιλήνη), ότι η Μόνα είναι «Μόνη» και η Λίζα είναι η «άλλη» από την ταινία με τη Βουγιουκλάκη και τον Κωνσταντάρα. Που αμφιβάλλω επίσης, αν ήξερε ότι υπάρχει και ταινία με τίτλο η «Λίζα και η άλλη», ώστε να τη μπερδέψει με τη Μόνα Λίζα. Πολλά δεν ήξερε ο άνθρωπος, γι’ αυτό και βρέθηκε εκεί που βρέθηκε, να κάθεται τώρα στα Ορεινά της Βουλής ως βουλευτής του Κασσελάκη, και να μην ξέρει πώς να περνά την ώρα του. Τουλάχιστον ο μικρός Καραμανλής έπαιζε και κανένα Νιντέντο, σε ποιον θα έδινε λογαριασμό; Αλλά ας μη παρασύρομαι από τις αναμνήσεις μου (κωμικοτραγικές, λαβαίνοντας υπόψη τα πρόσωπα και τις θέσεις τους στην πρόσφατη ιστορία μας).
Ωραίος ο πρωθυπουργός μας, λοιπόν, και ήταν τυχερός που το ανέβασε το θέμα (όπως λέμε στη δημοσιογραφία) ο πρωθυπουργός της Αγγλίας με την άρνησή του να συναντηθούν και όπως διάβασα κάπου, μακάρι να ανακαλύπταμε τα χέρια της Αφροδίτης της Μήλου και να τα τοποθετούσαμε σε ένα αντίγραφο εδώ στο μουσείο της Ακροπόλεως και να παρακολουθούσαμε τι θα συνέβαινε και τι θα μας καταμαρτυρούσαν.
Από εκεί και πέρα, δεν έχω κάτι περισσότερο να δηλώσω. Αισθάνθηκα υπερήφανος (και ως υπεύθυνος πολιτιστικού ρεπορτάζ) που ο πρωθυπουργός μας τόλμησε αυτό το ωραίο εικαστικό παράδειγμα μέσα στην κάποτε μεγάλη Βρετανία και μακάρι να ήταν το ίδιο τολμηρός και στα εσωτερικά θέματα.
Άντε και στα δικά μας, λοιπόν.
