Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 12/10/2022
Τις πρώτες μέρες από την έναρξη μιας νέας σχολικής χρονιάς, είναι κατάλοιπο κοινωνικών και δημοσιογραφικών συνηθειών να πέφτει το βάρος του ενδιαφέροντος στους μαθητές -τους, ίσως, πιο σκληρά εργαζόμενους μιας επιβαρυμένης κοινωνίας- και κυρίως στα «πρωτάκια». Ωστόσο, μαζί με τα παιδιά σηκώνουν τα μανίκια -και κάθε χρόνο ακόμη περισσότερο- μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, οι γονείς τους.
Βάφουν σχολικές αίθουσες, κάνουν γενική καθαριότητα, κουβαλούν καρέκλες και θρανία για διάφορες ανάγκες, αγοράζουν από την τσέπη τους υπολογιστές, προτζεκτορες, χαρτί και τόσα άλλα γιατί απλά έπρεπε να καλύψουν κενά που διαχρονικά αφήνει το κράτος. Το χειρότερο; Έχουν μιλήσει επί ώρες με διάφορους μάλλον αδιάφορους καρεκλοκένταυρους ώστε να τους πείσουν για -υποτίθεται- αυτονόητα πράγματα, να μη συνωστίζονται 25-26 αγόρια και κορίτσια σε μια αίθουσα, να έχουν οι τάξεις όλους τους εκπαιδευτικούς από τον Σεπτέμβριο, να υπάρχουν σχολικοί νοσηλευτές και παράλληλη στήριξη όπου χρειάζεται.
Αυτή, ενδεικτικά είναι η σύντομη και αντιεμπορική ιστορία ενός ενήλικα που για περίπου δώδεκα χρόνια διετέλεσε μέλος Συλλόγων Γονέων στην Αγία Παρασκευή, όπως πιθανότατα θα ήταν στην πλειοψηφία των πόλεων της χώρας. Περιγράφει, αφενός, τις… τρύπες στις ανάγκες των σχολείων και αφετέρου, το πόσο σημαντική είναι η παρέμβαση των οικογενειών στα θέματα παιδείας. Τίποτα από τα παραπάνω δεν αφορά αποκλειστικά τα μονάκριβα τέκνα ενός κηδεμόνα, αλλά όλα με κάποιον τρόπο τους πάντες: μαθητές που κουβαλούν προβλήματα του σπιτιού τους, εκπαιδευτικούς οι οποίοι συνήθως υποαμείβονται ή καθαριστριών που τρέχουν και δεν φτάνουν.
Φυσικά, στους κόλπους των Συλλόγων Κηδεμόνων υπάρχουν και αυτοί που θέλουν να χρησιμοποιήσουν την όποια επιρροή έχουν για να ευνοηθεί το «βλαστάρι» τους, να αυξήσουν το πελατολόγιό τους ή απλά να βγουν δημοτικοί σύμβουλοι. Οι περισσότεροι γονείς, ωστόσο, οραματίζονται τουλάχιστον ένα καλύτερο σχολείο. Μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να μην κατορθώνουν το ιδεατό, αλλά, μαζί με όλους τους εμπλεκόμενους, καταφέρνουν να κρατούν τις μονάδες όρθιες.
Θα αναρωτηθεί κάποιος γιατί γράφονται όλα αυτά. Στο περιθώριο της ανακοίνωσης που εξέδωσε η Ένωση Γονέων Αγίας Παρασκευής για το ζήτημα των πρώην εκπαιδευτηρίων «Μακρή» (διαβάστε εδώ) κοινοποίησε φωτογραφίες από τη σημερινή εικόνα σχολείων της πόλης. Διχοτομημένες αίθουσες για μάθημα, αποθήκες σε ρόλο τάξεων, κτήριο χωρίς κουζίνα και με διευρυμένο ωράριο, διδασκαλία σε κοντέινερ, γραφεία δασκάλων και προϊσταμένων νηπιαγωγείων στη μέση διαδρόμων.
Η πραγματικότητα την οποία αντιμετώπισε ο προαναφερόμενος γονιός, που διετέλεσε μέλος συλλόγων κηδεμόνων, μάλλον δεν έχει βελτιωθεί σε επίπεδο υποδομών, δώδεκα χρόνια μετά. Εκτός των τοίχων της τάξης τα πράγματα δείχνουν χειρότερα. Οι συνέπειες των μέτρων κατά της πανδημίας, ο φόβος λόγω πολέμου, η οικονομική στενότητα των νοικοκυριών, ο αποπροσανατολισμός εν μέσω καταιγισμού πληροφοριών (πολλών ψεύτικων) και εντυπώσεων, κάνουν τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα. Δυστυχώς, οι σημερινές οικογένειες μαθητών βλέπουν όλες αυτές τις επιπτώσεις πάνω στα τέκνα τους. Τουλάχιστον, τα παιδιά έχουν μια ζωή μπροστά τους να αλλάξουν την κατάσταση.
