Γράφει ο Δημήτριος Κοτσώνης, Πολιτικός Μηχανικός
Επιχειρούν να δικαιολογήσουν την ανικανότητά τους και επιστράτευσαν ή αυτοεπιστρατεύτηκαν, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι και κάθε είδους επιστήμονες, που το επιστημονικό τους αντικείμενο δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τις πυρκαγιές, δασικές ή όχι, προκειμένου να μας αποδείξουν ότι δεν φταίει κανείς!
Ισχυρίζονται ότι ήταν αναπόφευκτα αυτά που συνέβησαν.
• Επειδή ήταν μεγάλη η ταχύτητα του ανέμου
Όμως η φωτιά έφτασε στο ΜΑΤΙ μετά από 1,30 ώρα. Διάστημα που παρείχε την ευχέρεια για την εκκένωση του πληθυσμού, όπως απέδειξε μια γυναίκα, που δεν είναι άλλη από τη διευθύντρια της κατασκήνωσης του Δήμου Αθηναίων, χωρίς κάποια ιδιαίτερη γνώση και εκπαίδευση (παρά τα όσα κυκλοφόρησαν περί ιδιαιτέρων οδηγιών για τις παιδικές κατασκηνώσεις σε περιπτώσεις πυρκαγιών ή κάποια οδηγία από τους υπεύθυνους για την αντιμετώπιση αυτής της τραγικής πυρκαγιάς, Περιφέρεια, Δήμαρχοι, Αστυνομία, Πυροσβεστική Υπηρεσία, Υπουργείο και Υπηρεσίες Πολιτικής Προστασίας), παρά μόνον η συναίσθηση της ευθύνης.
• Επειδή υπήρχαν αυθαίρετα, λόγω των οποίων ήταν δυσχερής η προσπέλαση των κατοίκων προς τη θάλασσα.
• Επειδή δεν υπήρχε ελεύθερη η ζώνη παραλίας, δηλαδή η ζώνη των 50 μέτρων από τη γραμμή του χειμερίου κύματος.
Και όλα αυτά, υπό τη επωδό από πολεοδόμους και μη, που αφήνουν να υπονοηθεί ότι, με την πολεοδόμηση θα είχαν προβλεφθεί δρόμοι μεγάλου πλάτους προς την παραλία, που θα εξασφάλιζαν τη σωτηρία των πολιτών!
Όμως η ύπαρξη αυθαιρέτων σε τίποτε δεν εμπόδιζε τις έγκαιρες ενέργειες για την εκκένωση του οικισμού από τους κατοίκους, όπως αποδεικνύεται από την ανωτέρω μετακίνηση των 650 της κατασκήνωσης του Δήμου της Αθήνας σε ασφαλές μέρος και όπως αποδεικνύεται από τον συνολικό αριθμό των κατοίκων που διασώθηκαν από την θάλασσα, που δεν υπερβαίνουν τα 1.000 άτομα, στα οποία προσθέστε και τα θύματα, για να καταδειχθεί ότι τα θρυλούμεθα περί 20.000 κατοίκων, περί συνωστισμού κ.λπ. δεν αποτελούν δικαιολογίες αλλά ισχυρισμούς ανίκανων!
Από πότε η διέξοδος προς τη θάλασσα αποτελεί μέτρο αντιμετώπισης μιας πυρκαγιάς, που πέραν του συνειρμού που προκαλεί, κατά τον οποίο οι κάτοικοι των μεσόγειων χωριών είναι καταδικασμένοι να καούν, αποδεικνύει και την απόλυτη μακαριότητα της Υπηρεσίας Πολιτικής Προστασίας της Περιφέρειας για τη δημιουργία σχεδίου προστασίας των πολιτών σε περίπτωση πυρκαγιάς, που ήταν υποχρεωμένη να συντάξει, ή αν θέλετε, να διατάξει τους Δήμους να συντάξουν και αφού ελέγξει την ορθότητά τους να τους εγκρίνει, καθώς και του υπουργείου, που όφειλε να επιβλέψει την εν προκειμένω εφαρμογή του νόμου.
Εξάλλου είναι βέβαιο ότι η όποια μελέτη δεν επρόκειτο να καταλήξει στη χρησιμοποίηση της Ζώνης Παραλίας και της Θάλασσας ως ασφαλούς σημείου για τη συγκέντρωση των πολιτών, για λόγους που είναι προφανείς και που αρκεί ένας για να καταρρίψει κάθε ισχυρισμό, που αυτός δεν είναι η γειτνίαση της Ζώνης Παραλίας -που πράγματι δεν είναι ελεύθερη[1]- με τα πεύκα, τα οποία σε περίπτωση πυρκαγιάς κατακαίγουν οτιδήποτε σε αυτή την απόσταση, ούτε, εν προκειμένω, λόγω του βραχώδους και απότομου των πλαγιών της, αλλά απλώς και μόνο λογω του καπνού, όπως απέδειξε η καταφυγή των ανθρώπων εντός της θάλασσας, για να μπορέσουν να αναπνεύσουν. Γεγονός το οποίο επιβεβαιώνει την ακαταλληλότητα της Ζώνης Παραλίας ως τόπου συγκέντρωσης σε περίπτωση πυρκαγιάς, αφού δεν παρέχει τη δυνατότητα απομάκρυνσης από αυτή, προκειμένου να αποφύγουν τις συνέπειες του καπνού!
• Επειδή ήταν οργανωμένο σχέδιο εμπρηστών.
Προσκόμισαν μάλιστα και δορυφορικό χάρτη με τις εστίες της πυρκαγιάς στα Γεράνεια, από την κρατική διαστημική υπηρεσία, στους οποίους, όπως επεσήμαναν, όλες αυτές οι εστίες ευρίσκονταν σε ευθεία γραμμή!
Κατάφεραν δηλαδή οι εμπρηστές να τοποθετήσουν τις εστίες της πυρκαγιάς στο ανάγλυφο του βουνού των Γερανείων σε ευθεία γραμμή. Κάτι που οι εξειδικευμένοι επιστήμονες, για να το επιτύχουν χρειάζονται ώρες, όργανα και κυρίως χρόνο, όχι για να τα υλοποιήσουν επί του εδάφους, που απαιτεί τεράστιο χρόνο, αλλά μόνο επί του χάρτου.
Ισχυρισμός άλλωστε που δεν προσφέρει τίποτε στις δικαιολογίες για την αντιμετώπιση της κάθε πυρκαγιάς, αφού οδηγεί στο συμπέρασμα κατά το οποίο όταν βάζουν τις πυρκαγιές οι εμπρηστές, οι καταστροφές και οι θάνατοι είναι αποδεκτοί!
Ερώτημα βέβαια ανακύπτει εάν αυτής της Υπηρεσίας προΐστατο ο διαστημικός επιστήμων και πρώην στέλεχος της ΝΑΣΑ κ. Δελμούζος, κατά πόσο θα υπήρχε αυτή η ανακοίνωση, τον οποίο η άκρατη κομματικοποίηση της κυβέρνησης οδήγησε σε παραίτηση και βαρείες καταγγελίες εκ μέρους του και επέβαλε την αντικατάστασή του.
• Επειδή δεν είχε πολεοδομηθεί η περιοχή.
• Επειδή ήταν στενοί οι δρόμοι προς τη θάλασσα.
Επικαλούνται τη μη πολεοδόμηση της περιοχής, αφήνοντας να εννοηθεί ότι, -πέραν του μεγαλυτέρου πλάτους των δρόμων που οδηγούν στην παραλία- η πολεοδόμηση θα προέβλεπε κοινόχρηστους χώρους που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως τόποι ασφαλούς συγκέντρωσης των κατοίκων σε περίπτωση πυρκαγιάς. Όμως πέραν του γεγονότος κατά το οποίο ούτε ο οικιστικός νόμος προβλέπει ή κανει κάποια σχετική μνεία, ούτε οι προδιαγραφές (κανόνες κ.λπ.) σύνταξης των πολεοδομικών μελετών προβλέπουν κάτι σχετικό, οι δρόμοι στο ΜΑΤΙ, που ευρίσκονται μεταξύ της οδού Μαραθώνα και της Παραλίας, απέχουν μεταξύ των από 60 έως 70 μέτρα και έχουν πλάτος καταστρώματος 6,00-7.00 μέτρα, που απαντάται στα καλά προάστια της πρωτεύουσας (άλλο εάν δεν υπάρχουν πεζοδρόμια), μήκος δε που δεν υπερβαίνει 1.000 μέτρα. Από το γεγονός αυτό συνεπάγεται ότι η πυκνότητα αυτών των δρόμων και το πλάτος τους είναι αρκετό για τη λειτουργία του Οικισμού και την εξυπηρέτηση της πρόσβασης των κατοίκων στην παραλία, μεγάλα μέρη της οποίας είναι απότομα και δεν προσφέρονται για την προσπέλαση στη θάλασσα.
Πρέπει να επισημανθούν δύο ακόμη γεγονότα:
Πρώτον ότι ο νόμος, που επιτρέπει την δόμηση σε εκτάσεις εκτός σχεδίου, προβλέπει τη δημιουργία διόδων -δρόμων προς τις παραλίες ανά 300 μέτρα μετώπου παραλίας- στην περίπτωση που θελήσουμε να θεωρηθεί το ΜΑΤΙ ως εκτός σχεδίου περιοχή.
Δεύτερον ότι η απόσταση της παραλίας από την οδό Μαραθώνος, από την οποία αρχίζουν όλοι οι δρόμοι, που οδηγούν στην παραλία δεν έχουν μήκος μεγαλύτερο από 1.000 μέτρα.
• Ήταν πυκνοκατοικημένη περιοχή με από 20.000 άτομα.
Αναφέρθηκε και αυτό, για να οδηγήσει σε συνειρμούς…
Όμως κατά τη στιγμή της πυρκαγιάς, οι κάτοικοι που ευρίσκονταν στη περιοχή δεν υπερέβαιναν τους 2.000! Που κατηγορηματικά διαβεβαίωσαν μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής, αλλά όπως προκύπτει και από όσους μπόρεσαν και κατέφυγαν στην παραλία και διασώθηκαν από το Λιμενικό και τους ιδιώτες, που δεν υπερβαίνουν τα 800 άτομα.
Δεν έλειψε και ο Δήμαρχος Πεντέλης, ο οποίος διατύπωσε την πρόταση ότι δεν επιτρέπεται να δημιουργούνται πέριξ των οικισμών ζώνες που να τους προστατεύουν από τις δασικές πυρκαγιές, προκειμένου να διατηρηθούν τα δάση, αλλά πρέπει η Πολιτεία να φροντίσει ώστε να διαθέτει τα απαραίτητα μέσα, υπονοώντας βεβαίως, ότι αυτά πρέπει να κατασβήνουν την οποιαδήποτε δασική πυρκαγιά (που δεν μπορούν να κατασβήσουν τα πλουσιότερα και πιο οργανωμένα κράτη, βλέπε την πυρκαγιά στην Καλιφόρνια, που μέρες την κατακαίει). Θέση, που είναι πρόδηλο ότι δεν εκπορεύεται από πρόθεση για τον προσδιορισμό των μέτρων που θα αποτρέψουν παρόμοιες φονικές καταστροφές, αλλά από τη λογική ιδεολογικής εξυπηρέτησης της κομματικής πελατείας και της επικρατούσας αριστερής αλήθειας, κατά την οποία και η πλέον παράλογη αξίωση, που θεωρείται ότι προστατεύει το περιβάλλον, δεν προκαλεί αντιδράσεις, ούτε πολιτική ζημιά, ανεξαρτήτως από τις συνέπειες τις οποίες θα έχει, συχνά με τραγικά αποτελέσματα, όπως εν προκειμένω.
Και για να τελειώνουμε με όλους αυτούς τους ανεύθυνους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που συνεχώς επιζητούν αρμοδιότητες, ας καθορίσουν, ως όφειλαν εδώ και πολλά χρόνια, ποια είναι η έκταση που χρειάζονται οι Αθηναίοι για να αποκτήσουν εξοχική ή και μόνιμη κατοικία, εκτός του υποβαθμισμένο Κέντρου της Αθήνας. Έτσι ώστε να καταλάβει και ο λαός ποια είναι η έκταση που χρειάζονται τα παιδιά του, για μια καθαρή ανάσα και λίγη θάλασσα, μια που η θάλασσα την οποία θα τους προσφέραμε για τα μπάνια του λαού, την έχουμε καταστήσει απρόσιτη, με τις τιμές που επιτρέπουμε να επιβάλλουν οι εκμεταλλευτές του συνόλου των ακτών του Σαρωνικού, όταν δεν τις μετατρέπουν σε μπουζουκομάγαζια. Ώστε να καταλάβουν και οι πολίτες, τι προτείνουν όλοι αυτοί που συνωθούνται στη Προστασία του Περιβάλλοντος: Την απαγόρευση στη ζωή του λαού, που κατοικεί στο υποβαθμισμένο Κέντρο της πρωτεύουσας, προκειμένης της διατήρησης του συνόλου των δασικών εκτάσεων, που ευφυώς, προσδιόρισε ο Στέφανος Μάνος, ως οι εκτάσεις που ο Δασάρχης αποφασίζει τι είναι δάσος.
Και επειδή η επωδός είναι ότι δεν προχώρησε η πολεοδομική ανασυγκρότηση, που ξεκίνησε με τον περίφημο νόμο του μακαρίτη Τρίτση, επισημαίνουμε ότι από το 1984 που ξεκίνησαν πολεοδομήσεις με αυτόν τον νόμο ακόμη δεν ολοκληρώθηκαν, όχι στις απομακρυσμένες επαρχίες της χώρας, αλλά εντός της Αττικής, παράδειγμα το Μαρούσι και όχι μόνο, αλλά ουδέν απολύτως δεν προσέφεραν με την πολυθρυλούμενη κοινωνικοποίηση της ωφέλειας από την κλιμακωτή εισφορά γης -που είναι σωστό μέτρο- για τη δημιουργία κοινόχρηστων και κοινωφελών χώρων, επειδή και μόνον ανατέθηκε η αρμοδιότητα της εφαρμογής του στην τοπική αυτοδιοίκηση. Παράδειγμα και εδώ το Μαρούσι, στο οποίο εντάχθηκαν σημαντικές εκτάσεις στο σχέδιο πόλης χωρίς ουδεμία αύξηση των χώρων αυτών και εν όψει του ελλείμματός τους κατά 400 στρέμματα (!), όπως καθορίζει το εγκεκριμένο Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο του. Το μόνο που προσέφερε αυτή η αρμοδιότητα στους Δήμους ήταν η ευχέρεια στους Δημάρχους και στους πολεοδόμους να καθορίζουν, χωρίς κάποια δέσμευση, την αξία των ακινήτων, στα οποία μετατρέπονταν -παράνομα φυσικά- η εισφορά γης σε καταβολή χρήματος. Πρακτική που για ένα μόνο οικόπεδο στο Μαρούσι αφορούσε έκταση 16.000 τετραγωνικών μέτρων, με πρόσωπο επί της λεωφόρου Κηφισιάς.
Και για να απαντήσουμε και στον αντιδήμαρχο της Ραφήνας, που μας πληροφόρησε ότι φταίει το Κράτος -και κατά συνέπεια οι προηγούμενοι για τους θανάτους που επήλθαν και όχι οι υπεύθυνοι- επειδή ο Δήμος κατέβασε την ανάρτηση της πολεοδομικής μελέτης, διότι αντέδρασαν οι πολίτες, δεν κατάλαβε ότι το πρόβλημα δεν το δημιούργησε το Κράτος αλλά ο Δήμος, που υποχώρησε στις απαιτήσεις των δημοτών, με σκοπό την ψηφοθηρία ή -αν θέλετε- στη γενική γραμμή ας μην κάνουμε τίποτε για να μη δυσαρεστήσουμε κανέναν.
Είναι και αυτό συνέπεια του νόμου Τρίτση, ο οποίος εκχώρησε την αρμοδιότητα σύνταξης των πολεοδομικών μελετών στους Δήμους, οι οποίοι με τις αλλεπάλληλες τροποποιήσεις των πολεοδομικών μελετών σε κάθε αλλαγή δημοτικής Αρχής, στις οποίες προέβαιναν προς εξυπηρέτηση των κάθε είδους συμφερόντων, που εξακολουθεί να συνεχίζεται και σήμερα με την τροποποίηση των χρήσεων γης, αυτό που απεκλήθη από τα ΜΜΕ «εμπόριο των χρήσεων γης και μαφία των Δημάρχων», διόγκωσαν τους χρόνους ένταξης περιοχών στο σχέδιο πόλης, που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα. Συνέπεια που αποτελεί, μαζί με μερικά άλλα, όπως η απαγόρευση επέκτασης των πόλεων στα δάση και τις δασικές εκτάσεις [2], τα μεγάλα μειονεκτήματα του οικιστικού νόμου, που εδώ και χρόνια έπρεπε να έχει αντικατασταθεί από το σοφό Ν.Δ. του 1923, με τη συμπερίληψη ορισμένων πλεονεκτημάτων του νόμου Τρίτση, όπως η προοδευτική εισφορά γης και χρήματος στις επεκτάσεις και στις νέες εντάξεις, καθώς και η άρση της απαγόρευσης της χρησιμοποίησης δασών και δασικών εκτάσεων για οικιστική χρήση, χωρίς καμία απολύτως αρμοδιότητα για γνωματεύσεις, εγκρίσεις και αποφάσεις από τη Δασική Υπηρεσία, αφού η ανάγκη για τη συμβολή του δάσους στη λειτουργία των πόλεων ούτε αποτελεί αντικείμενο της Δασολογικής Επιστήμης (ούτε άλλωστε μπορούσε) αλλά στάθμιση των μειονεκτημάτων και των πλεονεκτημάτων που προσφέρει και αρμόδιοι εν προκειμένω είναι οι πολεοδόμοι και μόνον, οι οποίοι προφανώς μπορούν να απευθυνθούν στους ειδικούς επιστήμονες περί της ατμόσφαιρας, της μετεωρολογίας κ.λπ.
Αυτά τα ολίγα και για τους πολεοδόμους, που με αφορμή την τραγική πυρκαγιά ξιφούλκησαν κατά των προηγουμένων, που δεν κατεδάφισαν, που δεν πολεοδόμησαν, που δεν προστάτευσαν το περιβάλλον, παρά μόνο τα συμφέροντα των πλουσίων και των κομματικών τους φίλων. Και εξηγούμαστε:
Τι πρότειναν οι πολεοδόμοι και ειδικότερα οι υπάλληλοι του ΥΠΕΧΩΔΕ, όπως π.χ. η κ. Καραβασίλη, που αφορμής δοθείσης ξιφούλκησε κατά των προηγουμένων, σε κάθε ΜΜΕ, με αφορμή την τραγική πυρκαγιά (για να αποφύγουμε τον χαρακτηρισμό που αρμόζει στην περίπτωση) για τη λύση του οικιστικού προβλήματος της Αττικής, όπου κατοικεί ο μισός πληθυσμός της χώρας και ιδιαίτερα για το μέγα ζήτημα της εξοχικής κατοικίας, την οποία έχουν απόλυτη ανάγκη οι πολίτες, λόγω των εξουθενωτικών οικιστικών συνθηκών στις όποιες τους οδήγησαν οι υπεύθυνοι υπάλληλοι του υπουργείου, ακολουθώντας ενθουσιωδώς κάθε πολεοδομική πρόταση που χαρακτηριζόταν «προοδευτική» και καταπολεμώντας κάθε πρόταση, που δεν είχε την υποστήριξη της Αριστερής Διανόησης.
Τι λογική έχουν οι αιτιάσεις της περί πολιτικών παρεμβάσεων και απειλών κατά της ζωής της και τι θέση έχει εν προκειμένω η ευθύνη ή οι παρεμβάσεις των πολιτικών της περιοχής, όταν αναγνωρίζει ότι η μη έγκριση του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου της περιοχής οφείλεται σε έναν και αποκλειστικό λόγο, που ήταν ο δασικός χαρακτήρας της περιοχής, που συνεχίζεται να ισχύει ακόμη και σήμερα.
Και όλα αυτά, υπό τη επωδό, φυσικά, της προοδευτικής αλήθειας για την καταστροφή της Αθήνας από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, επειδή επέτρεψε την αντιπαροχή, αφού δεν είχαν κάποιον άλλον λόγο για να κατηγορήσουν την πολιτεία του. Χωρίς βέβαια να σκέπτονται ότι η αντιπαροχή που επετράπη με τον νόμο περί ιδιοκτησίας κατάργησε τη φεουδαρχία της οικιστικής γης, η εκμετάλλευση της οποίας ήταν παραδομένη στους ιδιώτες των οικοπέδων, προκειμένου να μη μπορούν να μεταβιβαστούν τα διαμερίσματα των κτιρίων τους, παρά μόνον να τα νοικιάζουν στους πληβείους (αστικούς ακτήμονες), εκμεταλλευόμενοι δια του τρόπου αυτού και κερδίζοντας και τα έργα υποδομής των πόλεων! Φυσικά αγνοώντας, υποκριτικά, ότι τους όρους δόμησης της Αθήνας τους καθόρισαν οι τεχνοκράτες και οι Κυβερνήσεις, που προηγήθηκαν των ιδικών του!
Μαρούσι, Αύγουστος 2018
[1] Και η ευθύνη για την ελευθέρωσή της δεν ανήκει σε κανέναν άλλο, παρά μόνο στη Δημοτική Αρχή, που όφειλε και οφείλει να ζητήσει από την αρμόδια Πολεοδομία τις ενέργειές της προς τούτο. Πράγμα που δεν έχει κάνει ούτε ένα δήμαρχος, αφού σε αυτόν αρχίζει και τελειώνει η αρμοδιότητα του δήμου, βορά στο κυνήγι της ψήφου, έναντι κάθε είδους εξυπηρέτησης.
[2] Στην πλέον αραιοκατοικημένη χώρα της Ευρώπης και στην οποία η έκταση δάσους και δασικών εκτάσεων υπερβαίνει το 60% , ενώ η οικιστική γη δεν καταλαμβάνει ούτε το 5%, όταν στη Γερμανία καταλαμβάνει το 18%, την Ολλανδία το 29% και στο Βέλγιο το 24% (στοιχεία Ευρωπαϊκής Ένωσης).