Γράφει η Ελένη Κονιαρέλλη – Σιακή.
Αργά – αργά τα φύλλα του ημερολογίου ανασηκώνονται, φτερουγίζουν στο φως και κρύβονται στις βαθύτερες πτυχές της ψυχής μας. Στο τέλος θα μείνει ένα μικρό άδειο χαρτόνι, για να μας θυμίζει ότι από εκεί δρασκέλισαν όλες οι ημέρες του χρόνου που φεύγει, ευχάριστες και δυσάρεστες, σφιχτοδεμένες η μία με την άλλη, έτσι ώστε να μη μένει καμιά πίσω στον βηματισμό της και να επιτρέπει να χάνεται κάτι από τα μελλούμενα που φέρνει.
Λίγο πριν και αυτός ο χρόνος απεικονίσει τον καλοτυπωμένο αριθμό του στο αρχείο της ζωής, μία λαμπερή στάση που μοσχομυρίζει λιβάνι, σμύρνα και χρυσό, θα χαιρετίσει την πορεία του. ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ! Η πιο μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης. Η Γέννηση του ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ. Ο χαρμόσυνος ερχομός του στη γη από τον Ουράνιο Πατέρα! Η ευλογημένη συγχώρεση προς τον αμαρτωλό, που ξεγλιστρά μέσα από το θαύμα της οντότητος, κρυμμένη στα γελαστά ματάκια του μικρού Χριστού και διαπερνά αργά και πονετικά στην απογυμνωμένη από την αμαρτία ψυχή. ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, και το μυαλό πλημμυρίζει με πνευματική χαρά, που βλασταίνει και ανθίζει τις αποξεραμένες πηγές της καρδιάς. Νιώθουμε ότι η αγάπη των Χριστουγέννων στέλνει απλόχερα ουράνια μηνύματα βοήθειας προς τον δοκιμαζόμενο άνθρωπο, για να του μεταλαμπαδεύσει την υπομονή και ταυτόχρονα να τον καθοδηγήσει με το φως της ελπίδας. Έτσι -προσφέροντας κάθε χριστιανός την πανανθρώπινη αγάπη-, ξεκουράζει και τροφοδοτεί με ακατανίκητη δύναμη εκείνον που αναζητεί απελπισμένα την ωραιότητα σ’ αυτόν τον κόσμο, έστω κι αν δεν καταλαβαίνει ότι αναζητά τον ίδιο τον Θεό!
Τις Άγιες Ημέρες της Γέννησης του Θεανθρώπου τα χείλη των χριστιανών ψάλλουν τους θεόπνευστους εκκλησιαστικούς ύμνους, δοξάζοντας την παρουσία Του από τον Ουρανό στη Γη. Ευχαριστούν τον Ουράνιο Πατέρα και οι ευχαριστίες τους γίνονται τραγούδια, κάλαντα, και εγκάρδιες ευχές που συμπορεύονται με συναισθήματα κάποιας ανερμήνευτης αγωνίας, θλίψης και μελαγχολίας, που βαδίζοντας χέρι-χέρι με τη χαρά των εορτών, φέρνουν τον άνθρωπο κοντά στον ανθώνα της καλοσύνης, της ανάτασης και της καθαρότητας της ψυχής.
Τα λαμπερά χριστουγεννιάτικα δέντρα, τα στολίδια, τα δώρα, η συγκινητική αντάμωση όλης της οικογένειας γύρω από το γιορταστικό τραπέζι, συναρπάζει και σπέρνει τη χαρά, έστω για μια φορά τον χρόνο, σβήνοντας για λίγο την αβεβαιότητα και την αμφισβήτηση που σαρακώνει τις δύσκολες ημέρες που ζούμε, στην ψυχική και πνευματική μας ζωή. Στην καρδιά μας μένει φωλιασμένη μια αποκαλυπτική σύντομη ευτυχία, που γρήγορα κι αυτή θα γίνει μνήμη και βαθύριζη πίστη, ότι και στην πιο μακρινή και άνυδρη έρημο, υπάρχει κρυμμένη μια όαση δροσιάς και ελπίδας.
Τώρα, τα τελευταία φύλλα του ημερολογίου γλιστρούν και πέφτουν γρήγορα. Η χαρά των Χριστουγέννων που μας φάνηκε ότι κράτησε έναν αιώνα, έχει μπολιάσει τον στοχασμό μας με το παρήγορο φως του « θείου», και κραυγάζει να στραφούμε προς αυτό το φως με υπομονή και επιμονή, και να ξεχάσουμε τη μεγάλη χρονική απόσταση που μας χωρίζει από τα επόμενα Χριστούγεννα που θα ‘ρθούν, για να φύγουν κι αυτά, όπως φεύγουν από τη ζωή μας, όλα όσα μας οδήγησαν σε ταξίδια με ευλίμενους προορισμούς, αλλά και όσα μας βύθισαν σε ωκεανούς αλλοτρίωσης και θλίψης.
Και όλα, καλά και κακά, που συμβαίνουν στα ολόφωτα κλαδιά του χριστουγεννιάτικου δέντρου… ή στην έρημο της ψυχής μας… όλα είναι δικά μας, γιατί είναι ποτισμένα με τη δική μας προσωπική ανθρώπινη σφραγίδα, που στη μία όψη της είναι ζωγραφισμένη η δύναμη και στην άλλη η αδυναμία…
