Γράφει ο Τάσος Μεργιάννης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Πεντέλης – Μελισσίων – Βριλησσίων – 25/03/2021
Μεγάλη ημέρα η σημερινή για τη χώρα μας. Από τη μια ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου (οι δυο λέξεις ευ+αγγελία δηλώνουν την «καλή είδηση», αυτήν ίσως που περιμένουμε καρτερικά μετά από ένα χρόνο πανδημίας) και από την άλλη τα 200 χρόνια από την αφετηρία της Εθνικής Παλιγεννεσίας. Και μπορεί η επιλογή της συγκεκριμένης ημέρας να έχει συμβολικό χαρακτήρα (καθώς η Επανάσταση δεν ξεκίνησε στις 25 Μαρτίου 1821, αλλά λίγες ημέρες νωρίτερα στην Πελοπόννησο), όμως ο εορτασμός της οφείλει να αποτελεί το ετήσιο ορόσημο μιας ενδελεχούς ενδοσκόπησης που οφείλουμε τόσο στον εαυτό μας όσο και στην πατρίδα μας.
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν: Τι μάθαμε από την Επανάσταση και τις ένδοξες στιγμές αυτοθυσίας των Ελλήνων μαχητών; Τι μαθήματα πήραμε μελετώντας τις ζωές μεγάλων μορφών του Αγώνα; Διδαχτήκαμε από τα προτερήματά τους; Τη φιλοπατρία και την ανιδιοτελή διάθεση προσφοράς προς την πατρίδα που επέδειξαν μαχόμενοι; Ή πιστοί στα εγγενή ελαττώματα της φυλής μας (αλληλοσπαραγμός, κομματοκεντρισμός, αγνωμοσύνη) καταφέραμε να εγγράψουμε στη συλλογική μας μνήμη όλες τις παθογένειες που κουβαλάμε ως Έθνος και τις οποίες προσπέρασαν οι ηρωικοί μας πρόγονοι;
Βλέποντας το ποτήρι ούτε μισογεμάτο, ούτε μισοάδειο αλλά ως…ποτήρι, προσωπικά ρέπω περισσότερο προς τη δεύτερη απάντηση. Βιώνοντας το ζοφερό παρόν μιας χώρας που τα τελευταία χρόνια ζει επαναλαμβανόμενες κρίσεις οι οποίες οδηγούν γενιές Ελλήνων στην απόγνωση και τη μετανάστευση, μελετώντας τα δημογραφικά δεδομένα που καθιστούν βέβαιη την περαιτέρω μείωση του πληθυσμού της χώρας μέχρι τα μέσα της επόμενης δεκαετίας (διαφωτιστική η έρευνα της διαΝΕΟσις για το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας) και επισημαίνοντας την -σχεδόν ολική- έκλειψη χαρισματικών ηγετών στην Ελλάδα τού σήμερα, θα υπέθετε κανείς ότι η χώρα αυτή οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια προς τα βράχια.
Τα μόνα πράγματα που μας ομονοούν σήμερα είναι η διχόνοια και η υπερηφάνεια που νιώθουμε βλέποντας τις τελευταίες ημέρες εμβληματικά κτήρια ανά τον κόσμο να φωταγωγούνται με τα γαλανόλευκα χρώματα της σημαίας μας – άντε και κανένα εντυπωσιακό κάρφωμα του Αντετοκούνμπο στην άλλη άκρη του Ατλαντικού…
Οι λαμπρές σελίδες της Ιστορίας αυτής της χώρας έχουν ήδη γραφτεί και αμφιβάλλω εάν υπάρχει και άλλος χώρος στο βιβλίο για νέα επιτεύγματα, πλην αυτών των λαμπρών Ελλήνων επιστημόνων που διαπρέπουν στο εξωτερικό. Και αυτό δεν είναι απαισιοδοξία, αλλά ωμός ρεαλισμός. Παρ’ όλα αυτά, είμαι σίγουρος ότι όταν έρθει η κρίσιμη στιγμή, όταν θα βρεθούμε για μια ακόμα φορά στην Ιστορία μας στο χείλος του γκρεμού, τότε θα ομονοήσουμε έστω και προσωρινά και θα κάνουμε πράξη (με τον πιο συμβατό για την εποχή τρόπο, όποιος και αν είναι τότε αυτός) το σύνθημα της Επανάστασης «Ελευθερία ή Θάνατος». Χρόνια πολλά Ελλάδα!