Γράφει ο Νίκος Μπαλιδάκης
Ας γυρίσουμε λίγο τον χρόνο πίσω, στο όχι τόσο μακρινό 2013. Τότε, στις 2 Ιουλίου, ο Βολιβιανός πρόεδρος Έβο Μοράλες αναχωρεί από τη Μόσχα, έχοντας εκφράσει τη βούλησή του να παραχωρήσει πολιτικό άσυλο στον Έντουαρντ Σνόουντεν. Πετώντας πάνω από την Αυστρία, ο πύργος ελέγχου ενημερώνει τον πιλότο ότι πρέπει να προσγειωθεί, διότι μια σειρά από ευρωπαϊκές χώρες έκλεισαν τον εναέριο χώρο τους για το αεροπλάνο. Ο πιλότος υπακούει και αμέσως μετά την προσγείωση εισβάλλουν πράκτορες της CIA, αναζητώντας τον Σνόουντεν, ο οποίος, φυσικά, είχε παραμείνει στη Μόσχα, με το γεγονός να λέγεται ότι σχετίζεται άμεσα με τη μετέπειτα χορήγηση ασύλου από τη Ρωσία.
Και τώρα ας κάνουμε ένα άλμα στο 2016. Στις 21 Οκτωβρίου απογειώνεται από το Κίεβο πτήση της Belavia (ναι, της γνωστής πλέον Belavia), με προορισμό το Μινσκ. Λίγα λεπτά μετά, ο πιλότος ειδοποιείται ότι επιβάλλεται να επιστρέψει στο Κίεβο και μάλιστα απειλείται ότι θα εμπλακούν ουκρανικά μαχητικά, σε περίπτωση που αρνηθεί. Ο πιλότος, φυσικά, υπακούει και αμέσως, μετά την προσγείωση, στο αεροσκάφος επιβιβάζονται μέλη των μυστικών υπηρεσιών της Ουκρανίας, κατεβάζουν από την πτήση των Αρμένιο μπλόγκερ Αρμέν Μαρτιροσιάν, ο οποίος σε αναρτήσεις του καταφέρεται εναντίον του νεοναζιστικού καθεστώτος της Ουκρανίας, και στη συνέχεια τον συλλαμβάνουν.
Άκουσε κάποιος τότε την Ε.Ε. να οιμώζει και να διαρρηγνύει τα ιμάτιά της για «γεγονός χωρίς προηγούμενο», για «παραβίαση των κανόνων των αερομεταφορών», για «κρατική αεροπειρατεία» και λοιπά τέτοια φαιδρά; Αποφασίστηκαν κυρώσεις εναντίον κάποιας κρατικής, νομικής ή φυσικής οντότητας; Φιλοτεχνήθηκαν αγιογραφίες γι’ αυτούς που παραβιάστηκαν τα δικαιώματά τους;
Τα ερωτήματα, φυσικά, είναι ρητορικά. Όλοι γνωρίζουμε την επιλεκτική στάση, μνήμη και διάθεση της Ε.Ε. και της Δύσης γενικότερα. Όταν η Ουκρανία συλλαμβάνει εκλεγμένους πολιτικούς αντιπάλους του καθεστώτος, όταν οι Βαλτικές χώρες τιμούν και δοξολογούν τους Ναζί ή όταν το Ισραήλ δολοφονεί Παλαιστινίους και χτίζει ένα κράτος-απαρτχάιντ, οι Βρυξέλες και οι «27 «σιωπούν. Αλλά όταν πρόκειται για τη Λευκορωσία, τη Ρωσία και τους… Ουιγούρους της Κίνας, τότε τα «ανθρώπινα δικαιώματα» βρίσκονται στην πρώτη γραμμή.
Στο ίδιο μοτίβο και τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστό το γεγονός με την πτήση της Ryannair, έσπευσαν να μιλήσουν για «κρατική αεροπειρατεία», για «πράκτορες εν πτήσει», για τον «δικτάτορα Λουκασένκο» και «άλλα πολλά εμπριμέ», που έλεγε και το τραγούδι του Μηλιώκα, «Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μ…». Από κοντά, βέβαια, και τα ελληνικά, αφού η κυβέρνηση θέλησε να δώσει δείγματα εθελοδουλείας στους πάτρωνές της, ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού. Το ελληνικό κράτος, που δεν απαίτησε κυρώσεις από τους εταίρους του, όταν τουρκικά μαχητικά παρενοχλούσαν Έλληνες αξιωματούχους εν πτήσει, το ελληνικό κράτος, που παρακολουθεί αμήχανο τους γείτονές του να το διασύρουν διεθνώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση πρωτοστάτησε στις κινήσεις ενάντια στη Λευκορωσία.
Έτσι, σε μια συγχορδία προπαγάνδας, μαθαίναμε ότι στην πτήση δήθεν επέβαιναν 4 Ρώσοι πράκτορες, που δήθεν παρακολουθούσαν τον Προτασέβιτς και οι οποίοι δήθεν αποβιβάστηκαν στο Μινσκ (αποδείχθηκε ότι η μόνη Ρωσίδα στην πτήση ήταν η σύντροφος του Προτασέβιτς, Σοφία Σαπέγκα, η οποία επίσης κρατήθηκε, ενώ οι υπόλοιποι τρεις ήταν δύο Λευκορώσοι κι ένας Έλληνας ), ότι μαχητικά υποχρέωσαν τον πιλότο να προσγειώσει το αεροπλάνο (αποδείχθηκε από το απομαγνητοφωνημένο κείμενο της συνομιλίας του πιλότου με τον πύργο ελέγχου ότι ο πιλότος το αποφάσισε ο ίδιος κι ένα μαχητικό έσπευσε μετά την απόφαση του τελευταίου), ότι ο Προτασέβιτς ήταν στο νοσοκομείο με… καρδιακά προβλήματα (αποδείχθηκε με βίντεο ότι ήταν υπό κράτηση σε αστυνομικό τμήμα του Μινσκ) και φυσικά ξεκίνησε σιγά-σιγά να φαίνεται ποιος ήταν ο πραγματικός λόγος αυτής της υστερίας, όταν άρχισε να κυριαρχεί το αφήγημα ότι τα πάντα ήταν σε γνώση της Μόσχας. Την παροιμία με τον γάιδαρο και το σαμάρι την ξέρετε…
Κλείνοντας, ν’ αναφερθούμε λίγο στον πόλεμο που έχει ξεσπάσει, σχετικά με το αν ο Προτασέβιτς είναι Ναζί. Ο Προτασέβιτς βρισκόταν στη λίστα των καταζητουμένων όχι για το αν ήταν ή όχι Ναζί, αλλά διότι οργάνωνε παράνομες διαδηλώσεις και η οργάνωση που συμμετείχε είχε χαρακτηριστεί εξτρεμιστική. Ο Προτασέβιτς, είτε ως Ναζί είτε ως μη, εργαζόταν για το Ράδιο Ελεύθερη Ευρώπη/Ράδιο Ελευθερία, μία οργάνωση που χρηματοδοτείται απ’ ευθείας από το αμερικανικό κράτος και διαχέει την προπαγάνδα της Ουάσιγκτον στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Από πέρυσι εργαζόταν για το κανάλι του Telegram Nexta Live, που εδρεύει στην Πολωνία. Υπήρχε διεθνές ένταλμα σύλληψής του, αλλά μ ε το πρόσχημα του «ανελεύθερου καθεστώτος» της Λευκορωσίας «αλώνιζε» ελεύθερος ανά τον κόσμο, αφού η Ιντερπόλ δεν το εκτελούσε. Άρα, η όποια κουβέντα περί του αν είναι Ναζί ή όχι περιττεύει. Αν και, φιλολογικά μιλώντας, οι εργοδότες του και οι παρέες του στην Ουκρανία και όχι μόνο καταδεικνύουν το ποιόν του ατόμου.
Υ.Γ.: Αυτήν τη στιγμή δεν πρέπει να υπάρχει ευτυχέστερος άνθρωπος από τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Με την υστερική και υποκριτική στάση της, η Δύση τού παρέδωσε τη Λευκορωσία, τυλιγμένη με κορδέλα. Ακόμα ένας θρίαμβος της κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής…
Υ.Γ.2: Αν ένα κλάσμα της «ευαισθησίας», της ρητορικής και των τιμωριτικών μέσων, που χρησιμοποίησε η Ε.Ε. για να υπερασπίσει έναν υπαλληλάκο της αμερικανικής προπαγάνδας, είχε χρησιμοποιηθεί στην περίπτωση του Τζούλιαν Ασάνζ, τώρα ο πραγματικός μαχητής της ελεύθερης και ακηδεμόνευτης δημοσιογραφίας δεν θα «σάπιζε» στις βρετανικές φυλακές. Το ίδιο ισχύει και για τα κροκοδείλια δάκρυα, αυτών που παριστάνουν τους φιλελεύθερους σε ΜΜΕ και ΜΚΔ. Ντροπή!
