Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας Ηράκλειο – Νέα Ιωνία – Νέα Φιλαδέλφεια/Νέα Χαλκηδόνα – Τρίτη 16-11-2021
Δεν έχουν περάσει παρά λίγες ώρες από τότε που ολοκληρώθηκε ο 38ο Αυθεντικός Μαραθώνιος της Αθήνας, του πρώτου στη μετά covid-19 εποχή. Θα μπορούσα να γράφω σελίδες επί σελίδων για τα συναισθήματα που προκαλεί ο συγκεκριμένος αγώνας. Άλλωστε, αυτό το έχω ήδη ξανακάνει και δεν υπάρχει λόγος να επαναλαμβανόμαστε.
Εδώ και μέρες κάτι μέσα μου με έτρωγε. Ζήλευα, με την ευχάριστη έννοια, τους αθλητές, ερασιτέχνες και επαγγελματίες που επέστρεψαν στον Μαραθώνα και έδωσαν ξανά ζωή στο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός του δρομικού κινήματος παγκοσμίως. Για προσωπικούς λόγους, που είχαν να κάνουν περισσότερο με τον φόβο και την αυτοπροστασία από την εξάπλωση του ιού, φέτος επέλεξα να μην λάβω μέρος. Ο συγκεκριμένος αγώνας, όπως μπορεί να φανταστεί ο καθένας, δεν είναι ένα απλό πανηγυράκι. Είναι μια επίπονη, πολύωρη και σκληρή δοκιμασία που απαιτεί σωστή προπόνηση, καλή φυσική κατάσταση και, πάνω από όλα, πνευματική διαύγεια. Αυτήν την τελευταία την ψάχνω εδώ και καιρό, συνεπώς, προτίμησα, από το να βιώσω την ήττα της επιλογής του να εγκαταλείψω στη διαδρομή, να πάρω το χρόνο μου και να προετοιμαστώ καταλλήλως για τον επόμενο, τον οποίο ήδη έχω μαρκάρει στο καλεντάρι μου.
Παρ’ όλα αυτά, παρακολούθησα με συγκίνηση και θαυμασμό τις προσπάθειες όσων συμμετείχαν και χάρηκα το ίδιο, ίσως και περισσότερο, με τον τερματισμό τους, το χαμόγελο και την επιτυχία τους. Καμάρωσα το φίλο μου τον Κώστα Γκελαούζο, που έσπασε τα κοντέρ, όπως είχε υποσχεθεί, κάνοντας έναν εκπληκτικό χρόνο, χειροκρότησα όλους τους καλούς φίλους, ερασιτέχνες δρομείς που, άλλος νωρίτερα, άλλος αργότερα, πέτυχαν το στόχο που είχε θέσει ο καθένας.
Τη στιγμή που τερμάτιζε ο κ. Στέλιος Πρασσάς, ομολογώ πως συγκινήθηκα περισσότερο από κάθε άλλο τερματισμό. Στα 90 του χρόνια ναι, καλά διαβάζετε – κρατώντας από το χέρι του τα εγγόνια του, ο εκπληκτικός αυτός κύριος, τερμάτιζε για μια ακόμα φορά σε έναν Μαραθώνιο, δίνοντας το παράδειγμα ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, αρκεί να το θέλει η καρδιά σου.
Θυμάμαι, την πρώτη φορά που τον συνάντησα σε έναν αγώνα 10 χιλιομέτρων. Εγώ, αγέρωχος και αλαζόνας έτρεχα, κυνηγώντας τον χρόνο μου. Κάποια στιγμή, προσπέρασα έναν συμπαθή γεράκο, ο οποίος πήγαινε αργά μεν, αλλά με σταθερό ρυθμό. Όταν έφτασα στο τέλος, έμεινα να χαζέψω λίγο, ώσπου, λίγη ώρα αργότερα, τερμάτισε κι εκείνος κι εμείς όλοι τον χειροκροτήσαμε θερμά.
Μια εβδομάδα αργότερα, ήταν ο Αυθεντικός Μαραθώνιος. Μπήκα στον αγώνα αποφασισμένος να φτάσω στο τέρμα, όποτε κι αν ήταν αυτό. Κατάφερα να τερματίσω 32’ νωρίτερα από την προηγούμενη επίδοσή μου. Εκεί με περίμενε η σύντροφος με το παιδί μου. Αγκαλιές, φιλιά, δάκρια χαράς και ικανοποίησης. Εκείνοι με πληροφόρησαν ότι ο κ. Στέλιος είχε ήδη τερματίσει τουλάχιστον 20’ νωρίτερα!
Ένιωσα χαρά, μα και ντροπή. Όχι για τον χρόνο. Αυτόν κανένας δεν τον υπολογίζει. Ντράπηκα για όλες τις φορές που είπα «δεν μπορώ», που σκέφτηκα να τα παρατήσω. Για εκείνες τις φορές που το «διαβολάκι» πάνω από τον ώμο μου επιμένει να με τσιγκλάει ότι είμαι πια πολύ μεγάλος για τέτοια. Μεγάλος… αλήθεια;
Ο κύριος Στέλιος έτρεξε τον πρώτο του Μαραθώνιο στα 59 του χρόνια. Εγώ μόλις πριν μια εβδομάδα έκλεισα τα 41. Έχω μπροστά μου μια ολόκληρη… εφηβεία για να αποφασίσω. Ο κύριος Στέλιος έκλεισε πια τα 90 του. Και συνεχίζει ακμαίος και δυνατός. Και του χρόνου, γερός να είναι, θα είναι παρών.
Υπάρχει, άραγε, καλύτερο μάθημα για τη ζωή; Ο άνθρωπος δεν γερνάει επειδή το λέει η ηλικία του. Γερνάει επειδή σταματάει να διαβάζει, να ονειρεύεται, να παλεύει. Να κάνει πράγματα που του δίνουν ζωή, που του χαρίζουν χαμόγελο. Είτε λέγεται ξεκινώ ένα μεταπτυχιακό, ένα καινούριο χόμπι, αλλάζω διατροφή, κάνω ταξίδια, είτε ακόμα τρέχω έναν Μαραθώνιο στα 90 μου. Τι μ’ αυτό; Άλλωστε, τα 100 πρώτα χρόνια δεν λένε ότι είναι τα δύσκολα; Έχει, λοιπόν, χρόνο ο κ. Στέλιος.
Υπάρχουν στιγμές που η ζωή τα φέρνει έτσι που νιώθεις κουρασμένος. Που η αίσθηση ότι παλεύεις για χαμένους σκοπούς σε κυριεύει. Ναι, μετά από δώδεκα χρόνια κρίσης και δυο χρόνια πανδημίας, μπορείς να νιώσεις κουρασμένος. Άνθρωποι είμαστε, όχι μηχανές. Όμως, κάθε φορά που πιστεύεις ότι έχεις φτάσει στο τέρμα, θα πρέπει να πιστέψεις ότι μπορείς να κάνεις τουλάχιστον ένα βήμα ακόμα. Και μετά άλλο ένα. Η ίδια η ζωή είναι Μαραθώνιος. Με ανηφόρες, σαμαράκια και εμπόδια. Αλλά, όπως και σε κάθε Μαραθώνιο που διαρκεί 42 χιλιόμετρα, τα τελευταία 195 μέτρα είναι αυτά που τον κάνουν να αξίζει. Ο κύριος Στέλιος είναι ένα λαμπρό παράδειγμα ανθρώπου που ξέρει να κερδίζει τη ζωή.
Δεν χρειάζεται να είσαι νέος, ψηλός και γεροδεμένος. Δεν χρειάζεται να είσαι υπερπρωταθλητής που σπάει κάθε ρεκόρ. Δεν χρειάζεται καν να έχεις φτερά στα πόδια σου. Καμιά φορά, τα φτερά χρειάζεται να τα έχεις στην καρδιά.
