Ο Έλληνας πολίτης που προσπαθεί να ενημερωθεί για τα τεκταινόμενα στη χώρα του από τα εγχώρια Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας μάλλον θα πρέπει να τελεί υπό σύγχυση. Ιδιαίτερα όσοι προσφεύγουν για την ενημέρωσή τους στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, θα πρέπει να έχουν πιστέψει ότι η… κακοκαιρία που ενέσκυψε στην παγκόσμια οικονομία, έχει πλέον περάσει.
Και πώς θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά, αφού η συγκεκριμένη είδηση «στριμώχνεται» κάπου προς το τέλος των σχετικών δελτίων -στην πλειονότητα των
περιπτώσεων αν δεν παραλείπεται εντελώς; Είναι, βλέπετε, και οι εξελίξεις για το Βατοπέδιο που μονοπωλούν τη δημοσιογραφική έρευνα(;) και, εξάλλου, «πουλάνε περισσότερο», όπως λέμε εμείς στη δημοσιογραφική πιάτσα.
Ωστόσο, δυστυχώς για τον μικρόκοσμό μας, οι διεθνείς εξελίξεις μάς αγνοούν και επιμένουν να τραβούν τον δρόμο τους ανεξάρτητα με το εάν εμείς είμαστε σε θέση να τις παρακολουθήσουμε. Και όσο περνά ο καιρός, τόσο επιβεβαιώνονται εκείνοι που υποστήριζαν ότι η «κατηφόρα» των αγορών δεν θα αποτελέσει ξαφνική και περαστική μπόρα, αλλά μια κατάσταση που θα παγιωθεί, τουλάχιστον για τα αμέσως επόμενα χρόνια. Ήδη, κολοσσοί της αυτοκινητοβιομηχανίας προαναγγέλλουν περικοπές δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας, ενώ κορυφαίοι διεθνείς όμιλοι στον χώρο των media διαπιστώνουν σαφή πτώση των διαφημιστικών εσόδων τους. Κι αυτά είναι δύο μόνο από τα πολλά παραδείγματα που έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι τις συνέπειες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης δεν τις έχουμε… γευθεί ακόμη.
Αλλά είπαμε, εδώ είναι Βαλκάνια (ελπίζουμε να μην σπεύσει να αλλάξει κάποιος τη σειρά του δεύτερου και τρίτου γράμματος). Θα αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε την κατάσταση, όταν θα αρχίσει να «χύνεται το πρώτο αίμα». Μέχρι τότε, μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε σε κατάσταση απόλυτης νιρβάνας.
Ευτυχώς, κάποιοι δείχνουν να συνειδητοποιούν ότι η κατάσταση είναι ζόρικη. Ανάμεσά τους και οι εκπρόσωποι της ΚΕ∆ΚΕ, οι οποίοι -στο πρόσφατο συνέδριό τους- αποφάσισαν να βγουν μπροστά και να αναλάβουν πρωτοβουλίες που θα μετριάσουν τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης για τις τοπικές κοινωνίες. Στο μέτρο των οικονομικών δυνατοτήτων τους, οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης καλούνται να υιοθετήσουν πολιτικές που θα συμβάλλουν στη διατήρηση της τοπικής ανάπτυξης και στη συνεπαγόμενη ενίσχυση της απασχόλησης, κυρίως των συνανθρώπων μας που αντιμετωπίζουν πιεστικότερα προβλήματα.
Το πόσο η Τοπική Αυτοδιοίκηση θα μπορέσει να λειτουργήσει συμπληρωματικά (γιατί για υποκατάσταση ούτε λόγος να γίνεται) του κράτους στον δύσκολο αγώνα της «απορρόφησης» των παγκόσμιων οικονομικών κραδασμών είναι κάτι που θα φανεί στο αμέσως προσεχές διάστημα. Είναι, τουλάχιστον, ελπιδοφόρο ότι κινήθηκε έγκαιρα και δεν προσπάθησε να αποφύγει το «πικρό ποτήρι».
Από εκεί και πέρα, βέβαια, το προαναφερόμενο συνέδριο της ΚΕ∆ΚΕ επιβεβαίωσε ότι έχουμε να διανύσουμε ακόμη πολύ δρόμο μέχρι να αποκτήσουμε μία ισχυρή Τοπική Αυτοδιοίκηση, η οποία θα λειτουργεί όντως ως καταφύγιο του πολίτη και εργαλείο τοπικής ανάπτυξης. Φρόντισαν, εξάλλου, γι’ αυτό οι κυβερνώντες, οι οποίοι έσπευσαν να «παγώσουν» -ή μήπως να στείλουν στις περίφημες καλένδες- τη σχεδιαζόμενη διοικητική μεταρρύθμιση. Με τη βολική δικαιολογία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, απέφυγαν να έρθουν σε ρήξεις με τοπικά συμφέροντα και πιέσεις, προτιμώντας να αφήσουν τα δύσκολα για… αύριο (ίσως και για τους επόμενους).
Με την ίδια δικαιολογία ίσως να δούμε να «ετεροχρονίζεται» και η απόδοση στους ΟΤΑ των παρακρατούμενων εσόδων, αλλά και να σφίγγει και άλλο ο «κρουνός» της κρατικής χρηματοδότησης προς τις τοπικές αρχές, γεγονός στο οποίο, ωστόσο, μερίδιο ευθύνης φέρουν και αρκετοί αιρετοί της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Αναφερόμαστε σε εκείνους τους τοπικούς πολιτικούς παράγοντες που, ακόμη κι εν μέσω κρίσης, εξακολουθούν να κάνουν πολιτική δημοσίων σχέσεων, σκορπώντας εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για να διατηρούν στρατιές δημοσιογράφων και επικοινωνιολόγων, να «εξαγοράζουν» φιλικά σε αυτούς δημοσιεύματα και να πραγματοποιούν νεοπλουτίστικες φιέστες σε μία αγωνιώδη προσπάθεια να αποκρύψουν την ανυπαρξία του έργου τους.
∆υστυχώς, όσο η Τοπική Αυτοδιοίκηση θα επιτρέπει να «φυτρώνουν» στους κόλπους της τέτοια «μπουμπούκια», μάλλον θα αργήσει να δει την… άνοιξη. Και, φυσικά, θα δίνει στην κεντρική διοίκηση το δικαίωμα να της φέρεται όπως σε ένα ανώριμο παιδί, που διεκδικεί μεγαλύτερο… χαρτζηλίκι από τους γονείς του.
Ίσως, όμως, κι εμείς οι πολίτες να πρέπει να αλλάξουμε τα κριτήρια με τα οποία επιλέγουμε αυτούς που διαφεντεύουν τις τύχες μας. Και να συνειδητοποιήσουμε ότι, κάποιες φορές, η υπερβολική προβολή ορισμένων προσώπων γίνεται εις βάρος της δικής μας τσέπης. Κι αναλόγως να πράττουμε μπροστά στην κάλπη…
Θάνος Σταθόπουλος
