Θα ήταν καλό να άρχιζε ένας νηφάλιος διάλογος, αν είναι δυνατό και με χιούμορ, μεταξύ των αναγνωστών για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Θα κάνω την αρχή και θα χαρώ να μ’ ακολουθήσουν κι άλλοι συμπολίτες.
Αν θυμάμαι καλά η φράση «κομμουνιστής είναι αυτός που διαβάζει Μαρξ και δεν τον καταλαβαίνει και αντικομουνιστής είναι αυτός που τον διαβάζει και τον καταλαβαίνει». Είναι φράση του Ουίνστωνος (κατά το Κάνιγκος και Γλάδστωνος) Τσώρτσιλ του λεγόμενου και πατέρα της νίκης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Εκείνου που ο Κεμάλ έτριψε τα «μούτρα στο χώμα» κατά πως λένε στα Δαρδανέλια στα 1916-17. Ο ερίφης είχε την ιδέα να γίνει η ανεπιτυχής απόβαση στην Καλλίπολη και να σφαγιασθούν τόσες χιλιάδες Αυστραλοί. Αυτός που στο ’44 μας αιματοκύλισε προκειμένου να επαναφέρει τον Γεώργιο τον Β’ στο θρόνο της Ελλάδας. (Τσώρτσιλ Απομνημονεύματα. Υποχρέωσή μας να επαναφέρουμε τον Γεώργιο στην Ελλάδα πάση θυσία. Μη διστάσετε να φερθείτε στην Αθήνα σαν Πόλη υπό κατοχή. Τώρα είμαι έτοιμος να δεχθώ τη σύγκρουση με τον ΕΛΑΣ. Διαταγή προς τον Σκόμπυ). Εγώ διέταξα την επίθεση κατά των διαδηλωτών στην πλατεία Συντάγματος (συνέντευξη Άγγελου Έβερτ δημοσιευμένη στην εφημερίδα Ακρόπολις).
Όχι, βέβαια, ότι η ηγεσία του ΚΚΕ υπό την ηγεσία Σιάντου είναι αθώα του αίματος. Να μην παρεξηγηθούμε κιόλας.
Ο Richter στο βιβλίο του Επανάσταση και αντεπανάσταση στην Ελλάδα 1936-1946 φέρει αρκετά επιχειρήματα για να μην πω αποδεικνύει ότι η ηγεσία του ΚΚΕ και οι Κούτβιδες δεν πίστευαν σε επιτυχία μιας αγροτικής επανάστασης με τον ΕΛΑΣ.
Γι’ αυτό άλλωστε δεν ξεκίνησαν τη σύγκρουση πριν έλθει η κυβέρνηση Παπανδρέου, η ταξιαρχία και το αγγλικό εκστρατευτικό σώμα.
Πιθανώς τότε αν είχαν τολμήσει, θα μπορούσαν να είχαν ανατρέψει με μία νίκη και κυριαρχία στη μη νησιωτική Ελλάδα, τη συμφωνία Τσώρτσιλ-Στάλιν (ποσοστά επιρροής 90%-10%) όπως πέτυχε ο Τίτο στη Γιουγκοσλαβία. Αν όχι, τουλάχιστον θα μπορούσαν να εμποδίσουν την επάνοδο του Γεωργίου. «Ονειρεύονταν» όμως μια προλεταριακή επανάσταση σε ευθετότερο χρόνο. Δηλαδή το τσιτάτο του Ζαχαριάδη Το όπλο παρά πόδα. Επανάσταση ποιου προλεταριάτου, ποιας βιομηχανικής χώρας;
Ο Richter ισχυρίζεται ακόμη ότι τους επεβλήθη η σύγκρουση από τον Τσώρτσιλ για τους γνωστούς του λόγους. Και ευτυχώς για τον καπιταλισμό και δυστυχώς για τα παιδιά που πέσανε τσάμπα ένθεν κακείθεν, αποδέχθηκαν την καθυστερημένη σύγκρουση εν γνώσει της αναμενόμενης ήττας, παίζοντας τον διεθνιστικό τους ρόλο κρατώντας απασχολημένους τους Άγγλους στη μάχη της Αθήνας. Έτσι βοήθησαν τον Τίτο να ανατρέψει το 50%-50% της συμφωνίας Τσώρτσιλ-Στάλιν και να εδραιωθεί στην Γιουγκοσλαβία. Αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα και πρέπει έτσι να έχουν, η ευθύνη τους στο αιματοκύλισμα είναι μεγάλη.
Ο Richter ενισχύει ακόμη την άποψη για τον μελετητή της ιστορίας ότι ο πονηρός στόχος των Άγγλων (50%-50%) δεν επετεύχθη τότε στη Γιουγκοσλαβία και για έναν ακόμη λόγο. Για τον ρόλο που έπαιξε ο Μάρκος Βαφειάδης, ο οποίος δεν υπάκουσε στην ηγεσία του κόμματος, η οποία είχε αποδεχθεί τη συμφωνία της Καζέρτας. Δηλαδή να μην μπει ο ΕΛΑΣ μετά την απελευθέρωση στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη.
Ο Μάρκος εισήλθε και κατέλαβε τη Θεσσαλονίκη εμποδίζοντας έτσι την κατάληψή της από τον Σλαβομακεδόνα Γκότσα και τα κοπέλια του. Αυτό είναι ξεκαθαρισμένο. Πολύ θα το ’θελαν οι Άγγλοι για να επέμβουν μα δεν τους βγήκε. Μια κατάληψη από τον Γκότσα θα σήμαινε ίσως τότε δημιουργία κομμουνιστικού Μακεδονικού κράτους εφ’ όλης της γεωγραφικής περιοχής που λέγεται Μακεδονία. «Ορθόδοξου κομμουνιστικού ή αιρετικού» θα ήταν το δευτερεύον. Μια τέτοια προσπάθεια θα τους βόλευε. Ο τελικός στόχος βέβαια θα ήταν η δημιουργία αστικού Μακεδονικού κράτους, τέλος πάντων, μετά τη νικηφόρο επέμβαση της Αγγλίας. (Στο πλαίσιο του 50% της συμφωνίας).
Οι σημερινές φοβίες αρκετών Ελλήνων για το «κρατήδιο μπαμπούλα», για τη σημαία του παλαιότερα, το όνομα του, το αεροδρόμιό του και ότι στο μέλλον ήθελε προκύψει, γιατί θα προκύψει, ξεκινάει από την επίγνωση για τον ρόλο των «συμμάχων» μας κατά το παρελθόν και το λατινικό timeo Danaos e dona ferentes. Όπου βέβαια Danaos βάζουμε Americanos. Η ηγεσία του κράτους μας, αυτού του κράτους το οποίο θυμίζει γρανάζι που εξακολουθεί να γυρίζει ανάποδα, αντί να βάλει υπερκομματικό στόχο μακροπρόθεσμα να «απορροφήσει» αυτόν τον λαό μιλάει για φυλετικές καθαρότητες όταν τα επώνυμα των περισσοτέρων Ελλήνων δηλώνουν …θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου.
Τώρα όσον αφορά τα θεωρητικά με τα οποία αρχίσαμε, δηλαδή ποιος καταλαβαίνει και τι ταμπέλα κολλάμε σ’ αυτόν που διαβάζει αυτά που γράψανε ο Κάρολος, ο Φρειδερίκος, η Ρόζα και τόσοι άλλοι, και πώς συνδέονται με σημερινά γεγονότα, σε άλλη συνέχεια αν η αγαπητή ΑΜΑΡΥΣΙΑ μάς δίνει σε κάθε έκδοσή της λίγο από τον πολύτιμο χώρο της.
Σωτήρης Κ. Πλιάκος
