Γράφει ο Χρίστος Αλεξόπουλος: Οικονομολόγος Harvard – Συγγραφέας μεταξύ άλλων του βιβλίου GOOD BY GREECE – HELLO HELLAS: Παρακμή και Αναγέννηση του Ελληνισμού (1821-2021) – Εκδόσεις Παπαζήση
Στις 25 Μαρτίου θα εορτάσουμε την 200ή επέτειο της Επανάστασης του 1821. Η Επιτροπή Ελλάδα 2021 έχει ετοιμάσει διάφορες εκδηλώσεις για να τιμήσουμε την ηρωική Παλιγεννεσία και την ανεξαρτησία του πρώτου ιστορικά ενιαίου και συγκεντρωτικού ελληνικού κράτους. Εν μέσω πανδημίας, οικονομικής κρίσης, υβριδικού τουρκικού πολέμου και εθνικής ανασφάλειας, αναμένεται να κάνουμε ένα σύντομο διάλειμμα ψυχολογικής ανάτασης και υπερηφάνειας, αντλώντας πίστη, δύναμη και αυτοπεποίθηση από τα κατορθώματα, όχι των γνωστών ένδοξων αρχαίων, αλλά των σύγχρονων προγόνων μας.
Είμαστε τυχεροί που αναγεννηθήκαμε με επανάσταση και πόλεμο ανεξαρτησίας, όσο ημιτελείς και ανολοκλήρωτοι κι αν ήταν κοινωνικά και γεωπολιτικά. Καταφέραμε πολλά, γεωγραφικά και δημογραφικά, τον πρώτο αιώνα της εξέλιξής μας, αλλά αποτύχαμε να ολοκληρώσουμε το αρχικό οικουμενικό όραμα και σχέδιο των πατέρων μας. Το ένδοξο ρωμαίικο γένος της ορθόδοξης αυτοκρατορίας και το αρχαίο ελληνικό έθνος των πόλεων δεν ταυτίστηκαν γεωγραφικά και πολιτισμικά με το νέο ευρωπαϊκό κράτος μας, ο Ελληνισμός με την Ελλάδα. Τουναντίον, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 και το τέλος της Μεγάλης Ιδέας, ακολουθούμε μια πορεία συρρίκνωσης, εξάρτησης και εσωστρέφειας, μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια ενός μικρού, παρασιτικού και, το χειρότερο, ανέντιμου κράτους, το οποίο, αντί να υπηρετεί τα δίκαια και συμφέροντα της πατρίδας και όλων των Ελλήνων, αυτοχθόνων και ετεροχθόνων, αναπαράγει την πελατειακή κομματοκρατία προς όφελος της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας.
Μια αναπόφευκτη σύγκριση, λόγω επικαιρότητας, μεταξύ των τότε και νυν Ελλήνων, ανάμεσα κυρίως στους πρωτεργάτες του Αγώνα της Ελευθερίας και την πολιτική ηγεσία της σημερινής Ελλάδας, καταδεικνύει την παρακμή. Αν ζούσαν και μας έβλεπαν π.χ. οι οπλαρχηγοί, ιδίως στο πώς συμπεριφερόμαστε και αντιμετωπίζουμε τον επιθετικό και αναθεωρητικό Τούρκο εχθρό, μάλλον θα δυσκολεύονταν να μας αναγνωρίσουν ως απογόνους του. Ίσως να αισθάνονταν και ντροπή για το ταπεινωτικό κατάντημά μας, διερωτώμενοι κατά πόσο πράγματι εκσυγχρονιστήκαμε και προοδεύσαμε γινόμενοι ισχυροί και ανεξάρτητοι Ευρωπαίοι, ή επιστρέψαμε οπισθοχωρώντας δουλοπρεπώς σε ένα ιδιότυπο καθεστώς ημικυριαρχίας και δορυφοροποίησης πάλι στη μουσουλμανική οθωμανική αυτοκρατορία. Και πρέπει να επαναστατήσουμε εκ νέου. Εναντίον αυτής που οι φτωχοί και αγράμματοι επαναστάτες, με αυτοθυσία πρώτοι διέλυσαν το 1821, παρά τις αντίξοες εσωτερικές και διεθνείς συνθήκες. Κάτι που δεν μας συγχωρούν οι εκδικητικοί Τούρκοι μετά από δύο αιώνες.
Τι θα μας συμβούλευαν οι πατέρες του Έθνους σ’ αυτήν την κρίσιμη καμπή της ιστορίας μας; Νομίζω ότι θα κατέκριναν την ελληνική ελίτ για τη δημογραφική συρρίκνωση, καταναλωτική υπερχρέωση και ανεξέλεγκτη μετανάστευση της χώρας, που υπονομεύουν την ανεξαρτησία μας. Πρωτίστως, για την παραμέληση της άμυνάς μας υπό το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης. Η Ελλάδα είναι πολιτισμικό και γεωπολιτικό έθνος και όχι οικονομικό. Η εξωτερική ασφάλεια για εμάς προηγείται και συμβάλλει στην οικονομική ανάπτυξη, λόγω στρατηγικής και γεωγραφικής θέσης.
Εν συνεχεία, θα μας προέτρεπαν να αντισταθούμε και να αντέξουμε, όπως εκείνοι, υπερασπιζόμενοι διεκδικητικά τα δίκαια και συμφέροντά μας, πιστοί στο Σύνταγμα και το Διεθνές Δίκαιο. Αντί να ενδίδουμε μυστικά στις πιέσεις άσπονδων φίλων, συμμάχων και εταίρων, ιδίως της φιλότουρκης Γερμανίας. Μέχρι να αποκαταστήσουμε την ισορροπία ισχύος και τρόμου στρατιωτικά και διπλωματικά, για να είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε αποτρεπτικά τον επικίνδυνο γείτονα εισβολέα μόνοι μας (βλ. Θουκυδίδη).
Παράλληλα, θα μας ενθάρρυναν να μη φοβόμαστε και παραλύουμε με το τουρκικό casus belli, αν επιθυμούμε την ειρήνη. Δίχως το δικό τους σύνθημα «ελευθερία ή θάνατος» ,θα ήμασταν μάλλον ακόμη σκλάβοι των Οθωμανών – Τούρκων. Κατά τον κλασικό ειδικό του πολέμου Clausewitz ,αποτελεί απλώς μέρος του πολιτικού – διπλωματικού παιγνίου προπαγάνδας και παραπλάνησης.
Επιπρόσθετα, θα μας υπογράμμιζαν την ανάγκη για τη δημιουργία ενός εθνικού οράματος και ανεξάρτητης στρατηγικής, η οποία θα προτάσσει το συμφέρον του ελληνισμού πάνω από το κρατικό, συμμαχικό, εταιρικό ή το πολιτικό – κομματικό και προσωπικό. Δεν επιτρέπεται λ.χ. να μην τολμάει η κυβέρνησή μας να πει ένα ΟΧΙ ή να βάλει ένα ΒΕΤΟ στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ ή τον ΟΗΕ, ακόμη και για την ημερομηνία της επόμενης Ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής στις 25 Μαρτίου, ή της Πενταμερούς Διάσκεψης για το Κυπριακό μέσα στο ορθόδοξο Πάσχα. Εκτός κι αν είναι τόσο σίγουροι οι ηγέτες μας ότι θα γιορτάσουμε την τιμωρία της παράνομης Τουρκίας και την αποκατάσταση της ενότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αντί να θρηνήσουμε, όπως υποψιάζομαι και απεύχομαι, το …μνημόσυνο του ελληνικού Αιγαίου και της Κύπρου.
Στον ανταγωνιστικό διεθνή στίβο των κρατών, άνευ παγκόσμιας διακυβέρνησης, δεν υπάρχουν φιλίες παρά μόνο συμφέροντα. Ακόμα και στους διεθνείς Οργανισμούς. Τα «καλά παιδιά» της «αψόγου στάσεως», που δεν διεκδικούν τίποτα, συνήθως κακοποιούνται. Αξιόπιστος είναι αυτός που εμπνέει σεβασμό και φόβο παρά, αγάπη και οίκτο, κατά τον Μακιαβέλι. Ας αλλάξουμε λοιπόν τρόπο σκέψης, πριν να είναι αργά. Εισπράττουμε ταπεινωτικές ήττες όχι μόνο από τους ισχυρούς αλλά και από τους αδυνάτους, όπως στην περίπτωση των Σκοπίων.
Ο γέρος του Μοριά, που γνώριζε καλά τι εστί Τούρκος, κάτι που εμείς έχουμε ξεχάσει, έλεγε ότι δεν πρέπει να του δείχνουμε τα οπίσθιά μας τρέχοντας για βοήθεια προς την …φιλοτουρκική Δύση. Χωρίς τη δική μας πίστη, θέληση και αποφασιστικότητα, δηλαδή ψυχή, όλα τα όπλα και οι ξένοι αδρανοποιούνται και αχρηστεύονται. Εν κατακλείδι, είμαστε υποχρεωμένοι να ξεκινήσουμε τη βρώμικη δουλειά, όποτε χρειαστεί, μόνοι μας. Οι άλλοι θα ακολουθήσουν μάλλον, όπως έγινε στο Ναβαρίνο.
Έχω την εντύπωση ότι η αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού έχει προσβληθεί τόσο πολύ, που βρίσκεται πιο μπροστά από την ηγεσία του. Συνιστώ στους υπόπτους ρεαλιστές της ελληνοτουρκικής φιλίας, οι οποίοι έχουν αναγάγει σε δόγμα τον ηττοπαθή κατευνασμό, από φόβο, δόλο ή βλακεία, δήθεν για χάρη της ειρήνης, αλλά με όλα τα γνωστά καταστρεπτικά αποτελέσματα για τον ελληνισμό μέχρι τώρα, να ξαναδιαβάσουν τον μύθο του Αισώπου για τον βάτραχο και τον σκορπιό: όλο το Αιγαίο να χαρίσουμε στον αδηφάγο μουσουλμάνο Τούρκο τζιχαντιστή, για να περάσει απέναντι στη Ρούμελη, προκειμένου να συμβιώσουμε φιλικά μαζί του, θα μας δαγκώσει στη μέση της διαδρομής, παρότι δεν ξέρει κολύμπι και πρόκειται να πνιγεί μόνος του. Και τούτο γιατί είναι στη φύση και την κουλτούρα του να δηλητηριάζει και να σκοτώνει. Ιδίως τον Έλληνα.
