Ανθρώπινα δικαιώματα
Αφιέρωσε αρκετά στα ανθρώπινα δικαιώματα και στα όσα είδαμε αυτά τα χρόνια, με τις άδικες ενέργειες της Αμερικής πάνω σε λαούς, με πρόσχημα την εδραίωση της Δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα οποία θεωρεί πρόσχημα για την ικανοποίηση άλλων, λιγότερο ευγενών στόχων. Ρωτάει για το ποιος πιστεύει πραγματικά, ότι η Αμερική των Τσέινι και Μπους «ενδιαφερόταν» για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Πακιστάν και όχι στη Σαουδική Αραβία (όπου επιτρέπονται κρυφές δίκες, ενώ φρικτοί λιθοβολισμοί εκτελούνται επισήμως και δημοσίως; Ακόμα πως μπορούμε να μιλάμε για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Αφγανιστάν και όχι στη Γάζα; Εδώ η διαφορά είναι ότι τους Αφγανούς τους επιπλήττουμε, ενώ τους Ισραηλινούς απαγορεύεται να τους αναφέρουμε. Όμως σε οποιαδήποτε περίπτωση, αυτές οι ενέργειες συνιστούν παραβίαση εθνικής κυριαρχίας. Πιστεύει, έπειτα από λεπτομερή ανάλυση των όσων εφαρμόζει η Αμερική στη Μέση Ανατολή, ότι μπορεί να μπει στον πειρασμό να προσθέσει και το Ιράν στον κατάλογο των χωρών που έχουν υποστεί τις συνέπειες του υπερπόντιου «τυχοδιωκτισμού» της. Λέει λοιπόν ο κ. Β. Μαρκεζίνης πως κατά την αντίληψή του, εάν ο Μίδας συνήθιζε να μετατρέπει οτιδήποτε άγγιζε σε χρυσό, η αμερικανική εξωτερική πολιτική μετατρέπει οτιδήποτε σε «θρύψαλα»! (Το πείραμα πέτυχε στην Ελλάδα). Ο Μπους έχει αποτελέσει το επίκεντρο της πιο σεισμικής παγκόσμιας αστάθειας. Υποψιάζεται δε, πως οι μετενέργειές της αστάθειας θα επηρεάσουν και την εποχή Ομπάμα. (Ήδη ακολουθεί την ίδια πολιτική εναντίον μας). Παραθέτει μια σειρά ερωτημάτων που εδραιώνουν το αδίστακτο των Η.Π.Α. έναντι της Ελλάδος, με μόνο στόχο τα συμφέροντά τους. Ρωτάει λοιπόν: υποστήριξαν οι Αμερικανοί τις αξιώσεις της Ελλάδας και της Κύπρου, όταν πήγε ο Γεωργ. Παπανδρέου το ’60 στην Ουάσιγκτον; Ήταν άμοιροι ευθυνών οι Αμερικανοί για την ανατροπή του Γ. Παπανδρέου το ’65; Οι Αμερικανοί αγνοούσαν ή στήριξαν την 21η Απριλίου το 1967; Οι Αμερικανοί το 1974 δεν γνώριζαν ή σχεδίασαν οι ίδιοι την περιπέτεια της Κύπρου; Τέθηκαν ποτέ αλληλέγγυοί μας στο Σκοπιανό; Λένε πως τα πλέον καυστικά γράμματα του Γκρουέφσκι στον Καραμανλή ήταν δικά τους. Συνεχώς υπονομεύουν, ναι ή όχι, τον Κ. Καραμανλή στο άνοιγμά του προς τη Ρωσία; Λέει δε, πως οι Αμερικανοί χρωστάνε σε μας κι όχι εμείς σ’ αυτούς. Στην απορία του για την ανοχή αυτής της κατάστασης απ’ το πολιτικό μας κατεστημένο, απαντάει ο ίδιος. Λέει δε (αυτό που συνεχώς γράφω με κίνδυνο να γίνω βαρετή), πως αυτή η πολιτική δεν είναι προϊόν σύνεσης, αλλά υστεροβουλίας της πολιτικής ελίτ της χώρας μας, η οποία πιστεύει πως ο δρόμος για την εξουσία διέρχεται μέσα απ’ το Πραιτόριο, όποιος δε τολμήσει να αμφισβητήσει τον τοπικό Πραίτορα, δεν βλέπει εξουσία. Και καταλήγει: Αν δεν πιστεύεις σ’ αυτήν την τακτική ή αισθάνεσαι «παλαιάς κοπής» πατριώτης όπως αισθάνομαι εγώ, τότε εξανίστασαι με μια τέτοια υποτακτική συμπεριφορά. Φιλία για τους Αμερικανούς θεωρείται η υποτακτικότητα. Αυτοί απαιτούν μια δουλική υποταγή. Πιστεύει πως η Ρωσία αναδύεται σιγά-σιγά, σαν αντίρροπη δύναμη, της Αμερικής. Υποστηρίζει πως μία χώρα μπορεί να πάει αντίθετα στο ρεύμα και να μην το ακολουθεί τυφλά. Το μέλλον μπορεί να διαμορφωθεί με θάρρος και φαντασία και δεν καθορίζεται απ’ το μέγεθος μιας χώρας. Αυτά προς γνώση και συμμόρφωση – αν υπάρξει ποτέ.
Χαριτίνη Ρασιά
