Με… μπλεγμένους τους μηρούς. Φίλοι συμπολίτες. Με ενδιαφέρει σοβαρά η Πολιτική, διότι όλο αυτό το πλέγμα που την ορίζει, αφορά στη ζωή ΜΟΥ κατά τρόπο απόλυτο!!! Διαμορφώνει το Μορφωτικό, το Πολιτισμικό, το Ηθικό, το Αξιακό μου πεδίο. Οριοθετεί το πλαίσιο στο οποίο λειτουργεί το Δημοκρατικό Πολίτευμα, εντός του οποίου διαβιώ ως πολίτις, καθώς και το φυσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζω ως άνθρωπος. Αυτή η τοποθέτηση, είναι απαραίτητο να γίνει από την αρχή αυτού του σχολίου, διότι πιστεύω ότι όποιος πολίτης εκθέτει στην «Αγορά του Δήμου» με λόγο γραπτό ή προφορικό, ζητήματα που έχουν να κάνουν με πολιτικά πρόσωπα και πρακτικές, πρέπει να το κάνει με τη σαφήνεια και την αυστηρότητα που επιβάλλει το θέμα. Και εμείς οι γράφοντες στις εφημερίδες, οφείλουμε να παραδίδουμε στον κόσμο που μας διαβάζει, το «χάπι» του πολιτικού ρεπορτάζ, όπως ακριβώς είναι. Ξινό, πικρό, αχρύσωτο.
Να καταθέτουμε με πάθος και άνευ φόβου τη ΘΕΣΗ μας επ’ αυτού, εφ’ όσον θέλουμε να κάνουμε πολιτικό σχόλιο. Επικαλούμαι δε το πάθος, διότι … «ή ψυχροί, ή θερμοί εστέ» είπε κάποιος κάποτε. Το «ολίγον έγκυος» δεν αφορά κανέναν πολίτη. Ο αναγνώστης πρέπει να ξέρει. Είναι ή δεν είναι… (έγκυος) ο περί ού; Αφαιρώ επίσης τον φόβο -τον όποιας μορφής φόβο- διότι κανένας μας δεν νομιμοποιείται να καρκινοβατεί σε θέματα ΖΩΗΣ, όπως είναι αυτά που άπτονται της Πολιτικής, επειδή φοβάται τη χρήση της γλώσσας που «τσακίζει». Ήγουν τουτέστιν δηλαδή, όταν αναφερόμαστε σε πολιτικά πρόσωπα με τρεις-τέσσερις μισθούς στην καθισιά τους, που «κατεβαίνουν» κατ’ εργολαβίαν στην πολιτική σκηνή και παίζουν μέσα από τις ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ τους «κορώνα-γράμματα» την τύχη του Τόπου μου και την ποιότητα της ζωής μου, αδιαφορώ πλήρως, εάν είναι επιτυχημένοι στο κυρίως επάγγελμά τους, εάν είναι συμπαθείς ή αντιπαθείς, εάν εγείρουν το σεβασμό των δημοσιογράφων που μου μεταφέρουν τη γνώμη τους σε έντυπα ή ηλεκτρονικά Μέσα.
Διαβάζω πολιτικά ρεπορτάζ. Πολιτικές στήλες και σταυροκοπιέμαι. Επέλεξα να διαβάσω… «πολιτικό», πώς στα κομμάτια μου προέκυψε «κοσμικό»;! Στο κοσμικό ρεπορτάζ, έχει θέση η… γνώμη του γράφοντος περί του υπό κρίσιν «επωνύμου». Όταν όμως θέλω να διαβάσω πολιτικό, εννοώ να διαβάζω ΠΟΛΙΤΙΚΗ θέση και ΠΟΛΙΤΙΚΗ άποψη. Εάν θα συμφωνήσω, ή θα διαφωνήσω, δεν έχει καμία σημασία. Απολύτως καμία, αρκεί να εκτίθεται καθαρός ο πολιτικός λόγος. Όταν ο πολίτης πιάνει να διαβάσει πολιτικό κείμενο, αυτός που το γράφει, έχει υποχρέωση να λειτουργεί σαν να βρίσκεται μπροστά στο άγαλμα του Ιανού, με τα δύο πρόσωπα.
Το ένα αφορά στο Πολιτικό ον με το οποίο καταπιάνεται. Το άλλο αφορά στο φυσικό πρόσωπο το οποίο μπορεί να συμπαθεί, να εκτιμά, να σιχαίνεται, να μισεί και ό,τι άλλο εμπεριέχει η συναισθηματική του γκάμα, αλλά δεν επιτρέπεται να το εμπλέκει στην πολιτική κριτική, διότι η όποια γνώμη του σχολιαστή για το φυσικό πρόσωπο, ουδόλως αφορά τον αναγνώστη. Εκείνο που ενδιαφέρει, είναι η πολιτεία του, προκειμένου να γνωρίζει ο κόσμος τις πολιτικές…. «τσαχπινιές», μέσω των οποίων ασκεί Εξουσία στον Τόπο και στις Ζωές μας. «Στεγνό καθάρισμα» πρέπει να είναι το πολιτικό ρεπορτάζ και το σχόλιο, όπως ξερά κι απόξερα, είναι τα «ΝΑΙ» ή τα «ΟΧΙ», την ώρα της ψηφοφορίας, την ώρα των ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ στις Συνεδριάσεις τους. Δεν κάνω μάθημα δημοσιογραφίας, διότι δεν είμαι σε θέση να το κάνω. Εκείνο που μου την έδωσε και ασχολήθηκα με αυτό το ζήτημα, είναι το ό,τι… Με… μπλεγμένους τους μηρούς, πολιτικό σχόλιο δεν μπορεί να λειτουργήσει. Και το επισημαίνω, διότι ως πολίτες το έχουμε ανάγκη!…
