Τι να υποθέσω Παναγία μου;!… Για να μην χρειαστεί να …αιτώ: «ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΗ ΓΗ ΝΑ ΚΑΤΕΒΩ», ανέβασα την ψυχή μου στα σύννεφα και πάνω «σ’ ένα μπλε ποδήλατο» εξερευνώ τον κόσμο. Τον έσω, τον γύρω, τον ορατό αλλά και τον άλλον, τον… φευγάτο. Κι όσο βρίσκομαι στον δικό μου -τον ονειροφεύγα- όλα καλά. Έτσι και προσγειωθώ εκεί από όπου περνούν άνθρωποι, πέφτω και τσακίζομαι από το «μπλε ποδήλατο». Και ενώ μπορώ να καταλάβω και να κατανοήσω αρκετά από τα γύρω μου φαινόμενα, κάποια από αυτά με ξεπερνούν!…
ΤοποΓράφει η Θέμις Μαυραντή
Με το κόκκινο γήινο ποδήλατό μου -αυτή τη φορά- παίρνω το δρόμο για τη βόλτα μου στην παραλία και μετά μπαίνω στο δάσος. Έχουν ανοιχτεί κάποιοι δρόμοι μέσα του και, ευκολίας δοθείσης, οι… μερακλήδες «νοικοκυραίοι» του Ευρωελλαδιστάν, γεμίζουν τα «Ντατσούν» με μπάζα, χράμια, καρέκλες, μπαούλα, νεροχύτες, λεκάνες -από τον παλιό καμπινέ που τώρα εκσυγχρονίστηκε, ανακαινίστηκε, αναβαθμίστηκε- και ό,τι άλλο άχρηστο θα προκύψει από τον εξωραϊσμό της ιδιωτείας τους, και δρόμο για ξεφόρτωμα, μέσα στο δάσος. Γνωστό το θέαμα, γνωστή η πρακτική, γνωστό και το πολιτισμικό επίπεδο του ελλαδίτη, ως προς τα θέματα που αφορούν στο Φυσικό Σύστημα το οποίο τον ΠΕΡΙΒΑΛΛΕΙ και ΜΕΣΑ στο οποίο ζει! …
Το ποδήλατό μου κυλάει ήσυχα πάνω στο χωμάτινο στενό δρομάκι ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση των πεύκων και των θάμνων που τα συντροφεύουν. Τον κρυστάλλινο καθάριο αέρα του δάσους, έρχεται να αρωματίσει η ανθισμένη αυτήν την εποχή αγράμπελη. Είναι εκεί που γεμίζει το «είναι», με τα ζωοδόχα δώρα της Μάνας Γης, είναι τότε που αγάλλεται η ψυχή και Αινεί τον Δημιουργό που «είπε και εγένετο». Και μέχρι εδώ παιδιά, ήτανε όλα υπέροχα, εάν εξαιρέσουμε την διακοσμητική παρέμβαση των ανθρωποειδών της εποχής μας…
Συνέχισα τη βόλτα μου και βρέθηκα στο δρόμο της φωτογραφίας. Σταμάτησα σ’ ένα σημείο να δω ένα φυτό από κοντά και ώ του θαύματος, βρέθηκα πάνω από ένα πεταμένο μεταλλικό γραφείο κι εκεί τρελαίνομαι!!!
Οι παλιατζήδες, φέρνουν γύρω την περιοχή, μέρα παρά μέρα, φωνάζοντας πως μαζεύουν ό,τι παλιοσιδερικό υπάρχει για πέταμα, κι αυτός εδώ ο «χριστιανός» το φορτώθηκε για να το πετάξει στους θάμνους;!…Έμεινα ξερή, να κάνω διάφορες εικασίες, αλλά πουθενά δεν μπόρεσα να καταλήξω, διότι όποιο κι αν είναι το συμπέρασμα, καλό ΔΕΝ θα είναι!!!
Συνέχισα το δρόμο μου ώσπου βρέθηκα στην άσφαλτο, στον… πολιτισμό και μοιραία πέρασα δίπλα από τον κάδο των απορριμμάτων. Άλλο μυστήριο από δω. Ο κάδος στη… θέση του αλλά η σακούλα με τα σκουπίδια έξω από αυτόν. Σταμάτησα και έψαξα μήπως ήταν έργο των γατιών που γυρεύουν τροφή. Η σακούλα ήταν ανέπαφη, δεμένη από πάνω, κι όλα έδειχναν πως την είχαν αφήσει ΕΚΕΙ! Έξω από τον κάδο… Το γιατί δεν το ξέρω, κι έμεινα να ψάχνω -στα πολύ σοβαρά- για μια απάντηση, κι ας μοιάζει το θέμα μικρό και ασήμαντο μπροστά στα άλλα τα «σοβαρά» που ταλανίζουν τον κόσμο μας…
