Οίκος Εντροπής. «Βρε ππού πάααμε;!» Απορούσε αγανακτισμένος ο Βασίλης Αυλωνίτης σε μια από τις κινηματογραφικές ταινίες εκείνης της άλλης Ελλάδας, όπου υπήρχε και λατέρνα και φτώχια αλλά… και φιλότιμο. Την σήμερον ημέραν, οι «λατέρνες» κάνουν καριέρα με όλη την αναίδεια του αγράμματου, αμόρφωτου, ανερμάτιστου τηλεστάρ ανεξαρτήτου φύλλου, μέσα στα σπίτια μας!
ΤοποΓράφει η Θέμις Μαυραντή
Εμείς δε τόσα χρόνια με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, χαζολογώντας από κανάλι σε κανάλι κι από «ζώνη» σε «ζώνη», αναπτύξαμε τον «κατάλληλο» αξιοθρήνητο εθισμό για να πουλάει ο «Μεγάλος Αδελφός» τις «πραμάτειες» του κι εκείνο που μού ’ρχεται στο μυαλό και χτυπάει με δύναμη στον ουρανίσκο κάθε τρεις και λίγο με τούτα και με κείνα, είναι ένα αγανακτισμένο: ΝΤΡΟΠΗ με το ντρ τραχύ τόσο, που να πονάει.
Ακούω και διαβάζω ειδήσεις, γεγονότα, πράγματα που συμβαίνουν στη χώρα μας, που αφορούν σε ΟΛΑ τα επίπεδα της «πολιτισμένης» κοινωνίας μας και της «εξελιγμένης» δημοκρατίας μας και πάλι η ίδια λέξη θα βάλει την τελεία στο προβαλλόμενο γεγονός – το οποίο κατά κανόνα σε τούτους τους έσχατους καιρούς, έχει να κάνει με μια τραγικά εκτεταμένη κατάπτωση Αξιών. ΝΤΡΟΠΗ! Και δεν υπάρχει μέρος, που να μην έχει στήσει θρόνο η απάτη, η αρπαχτή, η ρεμούλα, η αδικία, ο ωχαδελφισμός, η προχειρότητα, η «ξεπέτα»: Δικαστήρια θέτε; Νοσοκομεία, Πανεπιστήμια, Εφορίες, Πολεοδομίες, Υπουργεία, Τοπική Αυτοδιοίκηση, Δεσποτάτα, Ιερούς Τόπους, θέλετε;
Να πιάσουμε Συντεχνίες, Συνδικάτα, Πολιτικές και Πολιτικούς, Δικηγόρους και Συμβολαιογράφους, «Μάρτυρες» κατ’ επάγγελμα, ανθρωπάκια της δεκάρας και επίορκους όλων των Στολών και των Αξιωμάτων; Πού να κοιτάξεις γύρω σου στην Ελλάδα: δρόμοι, πεζοδρόμια, πλατείες, δάση, ακτές, θάλασσες, και να μην πεις, ΝΤΡΟΠΗ! Τί να ακούσεις από όσα συμβαίνουν γύρω μας: στη διπλανή πόρτα, στη δίπλα γειτονιά, στον όμορο δήμο, στα λίγο πιο πέρα Οινόφυτα όπου ΘΕΡΙΖΟΝΤΑΙ οι άνθρωποι από τον καρκίνο χρόοονια τώρα και να μην νοιώσεις ΝΤΡΟΠΗ!
Πού να πλησιάσεις τα Ιερά και τα Όσια της Ιστορίας και της Παράδοσης των Ελλήνων και να μη σε φτύσει η ΝΤΡΟΠΗ έτσι ρημαγμένα, έτσι απαξιωμένα, έτσι εγκαταλελειμμένα που είναι όλα τούτα!
Δεν ξέρω ρε παιδιά, αν στραβός είν’ ο γιαλός ή εάν εγώ βλέπω πως εμείς στραβά αρμενίζουμε, αλλά αυτό το «ΝΤΡΟΠΗ» με το καμπανιστό τριπλό σύμφωνο, με συνοδεύει όπου πάω, κι όπου σταθώ, κι όπου κυκλοφορούν ελλαδίτες. Χαμογελαστό «καλημέρα» είπα προχτές σε κάποιον κύριο, μουγκρητό εισέπραξα. Στο μισό κιλό φέτα, τα 50 γραμμάρια είναι χαρτί με το οποίο ο μπακάλης το τύλιξε σαν μωρό στο κουβερτάκι του μην του κρυώσει. Το ίδιο συμβαίνει και στον χασάπη όπου κι εκεί το χαρτί του μέτρου που τυλίγει δύο μπριζόλες, πληρώνεται σαν να είναι κρέας.
Στο παζάρι της όποιας Λαϊκής, κατά διαολεμένη σύμπτωση, όποτε ζήτησα απόδειξη, είχε χαλάσει το μηχανάκι που τις κόβει. Και βεβαίως, δεν υπάρχει περίπτωση να πεις την περιπέτειά σου, μα σε μεγάλες πόρτες μπήκες, μα σε κλέψανε οι συγκληρονόμοι με δόλιους τρόπους και να μη βρεις αν όχι τα χειρότερα, τουλάχιστον λαμογιά ανάλογη με την περίπτωσή σου. Και είναι ξευτίλα παιδιά αυτή η μεταμοντέρνα μετεξέλιξη του Έλληνα, που χωρίς τη Μπέσα, την Αρχοντιά, τη Θυμοσοφία, την Πνευματικότητα, το Φιλότιμό του, κατάντησε κάτοικος μιας χώρας σαν όλους τους άλλους, που έτυχε να τη λένε Ελλάδα….
ΕΛΛΑΔΑ. Μια πατρίδα Καθαγιασμένη με ό,τι πιο πολύτιμο τής κληροδότησαν κάποτε οι Δώδεκα συν Ένας Θεοί, την οποία καταντήσαμε σήμερα ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ (!!!): Οίκο Εντροπής. Αυτός ο Οίκος, έχει μια πόρτα. Πρέπει να την ανοίξουμε να μπει Καθαρός Αέρας, να μπει το Φως του Ήλιου… Αλλιώς… συνελλαδίτες μου, δεν είναι ο γιαλός στραβός. Εμείς θεόστραβα αρμενίζουμε!…
