Πω πω πω. Τι χρονιά κι αυτή!
Αναφέρομαι στο 2010, βεβαίως.
Από εκεί που νομίζαμε ότι «είχαμε λεφτά», χάσαμε κι αυτά που είχαμε.
Από εκεί που τα Media, μας είχαν πείσει ότι ο «καταλληλότερος πρωθυπουργός προχωρά σε μεταρρυθμίσεις», φτάσαμε να έχουμε πρωθυπουργό τον «έτοιμο να κυβερνήσει».
Ο οποίος απεδείχθη, ότι δεν ήταν έτοιμος να κυβερνήσει, αλλά «έτοιμος να ανακαλεί» τα μέτρα που είχαν πάρει οι υπουργοί του την προηγουμένη.
Από εκεί που λέγαμε: «Έλληνας είναι ο μάγκας που γλεντάει όταν οι άλλοι, οι ξενέρωτοι, κοιμούνται», φτάσαμε να γλείφουμε τους ξενέρωτους να μας δώσουν κι άλλα δανεικά, για «να προχωρήσουμε στην ανάπτυξη».
(Μάλιστα, θέλουμε να πάρουμε τα δανεικά και με τους δικούς μας όρους και διαμαρτυρόμαστε που οι δανειστές μας βάζουν τους δικούς τους).
Από εκεί που τις νύχτες κυκλοφορούσαν τα τζιποειδή «και έκαναν τη νύχτα μέρα», φτάσαμε στο να μαζευόμαστε σε σπίτια φίλων με ρεφενέ.
Θυμάμαι κάποτε, που το γλεντούσαμε ασύστολα, πότε-πότε αναφωνούσαμε και το γνωστό: «Ρε σεις, άντε να δούμε που θα πάει το πράγμα. Έχουμε φτάσει στο σημείο να ξοδεύουμε περισσότερα απ’ όσα παράγουμε» και πεταγόταν ο ξύπνιος της παρέας και έλεγε: «Και τι φοβάστε ρε; Μήπως έρθει ο λογαριασμός;».
Και γελούσαμε. Σιγά μην ερχόταν ο λογαριασμός «από τα κορόιδα, που έτρωγαν μπανάνες πάνω στα δέντρα όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες».
Ήρθε όμως ο λογαριασμός και όλοι κλαίγονται, τώρα.
Και το κακό είναι ότι «κλαίνε οι χήρες, αλλά κλαίνε και οι παντρεμένες», που λέει κι λαός.
Όπου «παντρεμένες» είναι κάτι υψηλόμισθοι, μα κάτι υψηλόμισθοι!
Οι οποίοι με ύφος επαναστατών του 1917 (you know), απευθύνονται μέσω της τηλεόρασης στην κοινή γνώμη και ισχυρίζονται πως «εκπροσωπούν τον λαό που υποφέρει» και κατεβάζουν διακόπτες, πατούν φρένο στα λεωφορεία και ακινητοποιούν μετρό και τραίνα για… «την προάσπιση των λαϊκών δικαιωμάτων».
Και αναρωτιέμαι, αυτοί είναι οι μέλλοντες πολιτικοί που θα μας διοικήσουν;
Γιατί και οι υπουργοί που έχουμε σήμερα, πρώην συνδικαλιστές είναι…
Γι’ αυτό και αναστενάζω. Τι χρονιά, το 2010!
Αλλοπρόσαλλη.
Σε βαθμό που ορισμένοι της Νέας Δημοκρατίας, όταν οι διαδηλωτές άνοιξαν το κεφάλι του δύσμοιρου Κωστή Χατζηδάκη, βγήκαν να πουν, ότι η ενέργεια ήταν τρομοκρατική για να φοβηθούν οι υπόλοιποι βουλευτές για να ψηφίσουν το Μνημόνιο.
Που σημαίνει ότι οι διαδηλωτές που τον χτύπησαν ήσαν… υπέρ του Μνημονίου, υπέρ των μέτρων της κυβέρνησης και του Mister Blue Eyes.
Και έχουμε και τον ραδιοφωνικό κ. Τράγκα, να ωρύεται «πότε θα ξεσηκωθούμε».
Δεν πάμε καλά.
Και εγώ θα επαναλάβω: Το πρόβλημα στη χώρα μας δεν είναι μόνον οικονομικό. Είναι κοινωνικό. Ο ελληνικός λαός είχε μάθει στον εύκολο πλουτισμό, στη λιγότερη προσπάθεια και στην υποτιθέμενη διαφάνεια σε ένα περιβάλλον «αφού κλέβει ο άλλος, εγώ γιατί όχι;». Η απειθαρχία, η έλλειψη δυνατότητας συλλογικής δουλειάς και η αμφισβήτηση κάθε «πραγματικού ειδικού» είχαν διαμορφώσει ένα κοινωνικό περιβάλλον «άστα να πάνε», μια κατάσταση αναρχίας κι αδυναμίας κατάρτισης μακροπρόθεσμου προγραμματισμού.
Μπάχαλο, δηλαδή.
Άνω τελεία.
Την επομένη των Χριστουγέννων, είδα στην τηλεόραση την ταινία «Ακαδημία Πλάτωνος» με τον Καφετζόπουλο.
Υπάρχει μια σκηνή, στην οποία οι Ελληνάρες καθισμένοι αραχτοί στην είσοδο του ψιλικατζίδικου του Καφετζόπουλου, πίνουν τις φραπεδιές τους και σχολιάζουν τους Αλβανούς εργάτες, που σκάβουν για τον Δήμο Αθηναίων, ότι είναι αντιπαραγωγικοί και «πιο αργοί, από τους νεοαφιχθέντες Κινέζους απέναντι, οι οποίοι εργάζονται εντατικά και συνεργάζονται δημιουργικά», να ετοιμάσουν το κατάστημα ενός συμπατριώτη τους.
Να βοηθήσω στο συμβολισμό; Έλληνες, ψιλικατζίδικο, αραχτοί, φραπέδες, κουβεντούλα. Αλβανοί, σκαφτιάδες Δήμου Αθηναίων. Κινέζοι νεοαφιχθέντες, εντατικά εργαζόμενοι, κατάστημα.
Τελεία.
Αγαπητοί μου αναγνώστες, εύχομαι το 2011 να εκπληρωθούν όλες οι αισιόδοξες σκέψεις σας.
Γράφει ο Άγγελος ΠOΛYΔΩPOΣ
