Στη συνεδρίαση της 28-2- 2011 το Δ. Σ. Αμαρουσίου συζήτησε μεταξύ άλλων και τα θέματα της Συγκρότησης της Δημοτικής Επιτροπής Διαβούλευσης, καθώς και την εκλογή και διορισμό του Συμπαραστάτη του Δημότη και της Επιχείρησης.
Γράφει ο Δημήτρης Πολυχρονιάδης*
Αυτοί οι δύο νέοι Καλλικρατικοί θεσμοί έρχονται ουσιαστικά να επιβάλλουν μια νέα πτυχή στον καινούργιο τρόπο λειτουργίας των ΟΤΑ, αποθεώνοντας την αδιαφάνεια, την έλλειψη άμεσης δημοκρατίας στη λήψη των αποφάσεων και την πλήρη ευθυγράμμιση της πολιτικής των ΟΤΑ στη βάση της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της αγοράς και του κεφαλαίου.
Η Επιτροπή Διαβούλευσης είναι ένα όργανο διορισμένο και όχι άμεσα εκλεγμένο και αποτελείται στην πλειοψηφία του από εκπροσώπους φορέων και συλλόγων της πόλης (36 μέλη), που προτείνονται από τις δημοτικές παρατάξεις και ελέγχονται ή ανήκουν σ’ αυτές, καθώς και από δημότες που κληρώνονται (13 μέλη) από τους εκλογικούς καταλόγους.
Με βάση το γεγονός ότι οι περισσότεροι εκπρόσωποι συλλόγων και φορέων που προτάθηκαν από τον Δήμαρχο Αμαρουσίου για να συμμετάσχουν στη συγκεκριμένη επιτροπή είναι προσκείμενοι ή ανήκουν στην παράταξη της πλειοψηφίας (κάποιοι επίσης ανήκουν ή είναι προσκείμενοι στη μείζονα μειοψηφία), καταλαβαίνουμε όλοι ποιο θα είναι το αποτέλεσμα των εισηγήσεων της επιτροπής αυτής.
Ως εδώ καλά, θα μπορούσε να πει κάποιος, τι έγινε με το να έχουμε άλλη μια στημένη επιτροπή, που είναι πλήρως ευθυγραμμισμένη με τις επιλογές του Καλλικράτη και της πλειοψηφίας του Δημοτικού Συμβουλίου; Ας αφήσουμε και κάποιους εκπροσώπους συλλόγων – φορέων να γευθούν την ονείρωξη της εξουσίας, αφού η Δημοτική Επιτροπή Διαβούλευσης ουσιαστικά δεν έχει αποφασιστικό, αλλά γνωμοδοτικό χαρακτήρα. Μάλιστα, για να είναι πλήρως ακίνδυνος για τη Δημοτική Αρχή και τον Καλλικράτη ο ρόλος της επιτροπής, οι γνωμοδοτήσεις της δεν δεσμεύουν τον Δήμαρχο, ο οποίος έχει το δικαίωμα από τον νόμο να διαβουλεύεται για τα ίδια θέματα (που διαβουλεύεται και η επιτροπή) με τους Δημότες μέσω διαδικτύου, κάτι που το συνηθίζουν τώρα τελευταία τα μέλη της κατοχικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, για να αποφεύγουν τον ανοιχτό κατά πρόσωπο διάλογο και τις ανοιχτές αντιπαραθέσεις (βρισιές, φτυσιές και λοιπές ακατανόμαστες χειρονομίες) με τον ιθαγενή λαό της Ελλάδας.
Όμως το πρόβλημα είναι ακριβώς εδώ, στο δημοκρατικό έλλειμμα και στη νομιμοποίηση της αδιαφάνειας που θεσμοθετείται πια επίσημα και κατοχυρώνεται και νόμιμα πλέον, επιχειρώντας να σβήσει από τα μυαλά όλων μας και από τις πολιτικές πρακτικές μας, απαράγραπτες συνήθειες και ήθη λαϊκής συμμετοχής και άμεσης δημοκρατίας αιώνων.
Αν ο νόμος του Καλλικράτη ήθελε πράγματι να δώσει στην τοπική αυτοδιοίκηση έναν επιπλέον αέρα λαϊκής συμμετοχής, γιατί δεν επανέφερε σε λειτουργία τον θεσμό των εκλεγμένων συνοικιακών συμβουλίων, όπου κάθε συνοικιακό συμβούλιο της πόλης θα μπορούσε να στέλνει έναν εκπρόσωπό του και όλοι οι σύλλογοι και φορείς της πόλης θα συμμετείχαν κι αυτοί με έναν εκπρόσωπο (για να μην υπάρχουν αποκλεισμοί) σε μια Επιτροπή Διαβούλευσης με ουσιαστικές αρμοδιότητες, οι εισηγήσεις της οποίας θα ήταν δεσμευτικές για το Δημοτικό Συμβούλιο και τον Δήμαρχο;
