Σημάδια ανησυχητικά για τις αντοχές του πολιτισμού μας και τις ανοχές της νεοελληνικής κοινωνίας μας, στην εποχή των μνημονίων και της οικονομικής κατάρρευσης, έχουν κάνει πλέον αισθητή την παρουσία τους. Σταχυολογώντας από την πρόσφατη ειδησεογραφία, δεν μπορεί παρά να μας προβληματίζει η πρόταση-προτροπή πολιτικού αρχηγού να κλειστούν οι μετανάστες σε στρατόπεδα, η ιδέα καθηγητή της Σχολής Ευελπίδων να δημιουργηθεί σώμα πολιτοφυλακής, που θα αναλαμβάνει να προστατεύει τις γειτονιές ή το γεγονός ότι ομάδες εφέδρων εκπαιδεύονται για ν’ αναλάβουν δράση, όταν οι ίδιοι θα κρίνουν(!) ότι κινδυνεύει η Ελλάδα.
Του Θάνου Σταθόπουλου
Και το κακό δεν είναι ότι υπάρχουν ορισμένοι που, εκμεταλλευόμενοι τα πολλαπλά κοινωνικά αδιέξοδα, επιχειρούν να επιβάλουν ακραίες, ρατσιστικές και άκρως επικίνδυνες πρακτικές, ούτε το γεγονός ότι η Δικαιοσύνη δεν σπεύδει να μαζέψει όσους βγαίνουν στα διάφορα ΜΜΕ και προτείνουν, ακόμη και απερίφραστα, την αυτοδικία ως λύση απέναντι στην αυξημένη εγκληματικότητα. Το κακό είναι ότι αρκετοί πολίτες, καίτοι οι ίδιοι δεν διαπνέονται από βίαια, ρατσιστικά ή αντιδημοκρατικά συναισθήματα, πάνω στη συναισθηματική υπερφόρτησή τους και τη δίκαιη οργή τους, ελκύονται από τη συνθηματολογική γλώσσα των προαναφερόμενων ακραίων στοιχείων και, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να ολισθήσουν στην υιοθέτηση κάποιων από τα απαράδεκτα πρότυπα που ορισμένοι προσπαθούν να περάσουν στην ελληνική κοινωνία.
Κι εδώ είναι που οι όποιοι πνευματικοί άνθρωποι οφείλουν να βγουν από το καβούκι τους, να υψώσουν φωνή στεντόρεια και να αφυπνίσουν την ελληνική κοινωνία και Πολιτεία, προκειμένου να αποτραπεί η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, η οποία πλέον φαντάζει εξαιρετικά πιθανή. Ακόμη και τα προβαλλόμενα ως ανώδυνα γιαουρτώματα του όποιου Νταλάρα, ακόμη και η συνεχώς επαναλαμβανόμενη -και για τούτο ύποπτη- ισοπεδωτική στοχοποίηση συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων ως βασικών υπαίτιων για το κατάντημα της χώρας (π.χ. πολιτικοί, δημοσιογράφοι, γιάπηδες, μετανάστες κ.ο.τ.), πρέπει να στηλιτευθούν εδώ και τώρα, πριν «γεννήσουν» φαινόμενα που θα οδηγήσουν, όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά, σε τραγικά γεγονότα.
Δεν μπορεί ανάμεσα σε τόσα εκατομμύρια αγαναχτισμένους Έλληνες, να εμφανίζονται πάντα κάποιοι πιο αγαναχτισμένοι, που θα κάψουν, θα σπάσουν, θα γιαουρτώσουν, θα γκρεμίσουν και, κάποιες φορές, θα αφαιρέσουν ζωές, χωρίς καμία συνέπεια. Είναι έξω από κάθε έννοια δημοκρατικότητας ο αντίλογος στην άποψη του άλλου, όσο αποκρουστική κι αν είναι αυτή, να μεταφράζεται σε χρήση βίας, λεκτικής ή και σωματικής.
Και βέβαια η εγκληματικότητα «κτυπά κόκκινο» κι εδώ η ευθύνη του κράτους είναι τεράστια. Και βέβαια υπάρχουν δεκάδες λόγοι για να αγαναχτούμε και να θέλουμε να ξεσπάσουμε. Όμως, οφείλουμε την αγανάχτηση αυτή να τη στρέψουμε προς μια θετική, δημιουργική οδό. Να την καταστήσουμε προωθητική δύναμη για ν’ αλλάξουμε εμείς και, κατά συνέπεια, ν’ αλλάξουμε και τον κόσμο γύρω μας.
Αν αφεθούμε τυφλοί στο πάθος μας, αν αφήσουμε να μας κυβερνούν ανεξέλεγκτα τα συναισθήματά μας, αν συνεχίσουμε να βλέπουμε μόνο το δένδρο των προσωπικών απωλειών μας, τότε θα χάσουμε οριστικά το δάσος της επερχόμενης κοινωνικής έκρηξης, η οποία δεν θα αφήσει τίποτε όρθιο.
Η διαχείριση του θυμού μας, η επίδειξη αυτοσυγκράτησης, η νηφάλια στάση απέναντι στις αρνητικές εξελίξεις δεν συνιστούν ούτε σκύψιμο του κεφαλιού, ούτε γονάτισμα, ούτε συμβιβασμό. Την όποια εξουσία ελάχιστα τη φοβίζουν οι ταραχές, οι διαδηλώσεις και οι λεηλασίες. Έχει τα όπλα και τον τρόπο να τις αντιμετωπίσει. Αντιθέτως, τρέμει μπροστά στην ιδέα ενός σιωπηλού, μα αποφασισμένου λαού, ο οποίος είναι έτοιμος να κάνει την ανατροπή, αλλά και να υποστηρίξει εμπράκτως την επόμενη μέρα.
Γιατί πρέπει να υπάρξει επόμενη μέρα και αυτή θα ξημερώσει μόνο μέσα από ριζικές αλλαγές σε νοοτροπίες, συμπεριφορές, πρακτικές. Και πάντως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αναδυθεί μέσα από τις στάχτες και τα ερείπια που θα αφήσει πίσω της μια ενδεχόμενη ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη. Το τελευταίο το πιστεύουν μόνο όσοι φαντασιώνονται επαναστατικά κινήματα ή προσδοκούν σε συγκεκριμένα οφέλη από μια χαώδη και πλήρως αποσαθρωμένη κοινωνία.
Ως Έλληνες πολίτες, θα πρέπει να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων, να επιδείξουμε το σθένος που οφείλουμε και να αποδείξουμε ότι, ακόμη και στις κρίσιμες ιστορικά στιγμές μας, εξακολουθούμε να παραμένουμε υπέρμαχοι των δημοκρατικών ιδεωδών, με τα οποία ανατραφήκαμε. Σε διαφορετική περίπτωση, θα παραμείνουμε «μοιραίοι, δειλοί κι άβουλοι αντάμα», αναμασώντας ένα ιστορικό παρελθόν, το οποίο δεν μπορούμε να πλησιάσουμε στο παραμικρό και για τούτο δεν αξίζουμε να το επικαλούμαστε…
