Καλημέρες Αυγουστιάτικες, κι όπως πάντα… Ανταριασμένες.
Τούτη τη φορά, την αιτία της Αντάρας, προκάλεσε φίλος, που με παρέπεμψε να διαβάσω στο διαδίκτυο το πατριωτικό απόφθεγμα: «Πας μη Μαρουσιώτης βάρβαρος» !!!!…
Το παρήγορο στην υπόθεση, είναι πως δεν θα… « θρηνήσουμε» ποτέ εδώ στο Μαρούσι, με το στίχο του ποιητή: « Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους;». Τύχη Αγαθή, οδηγεί και ΜΗ Μαρουσιώτες σ’ αυτόν τον Τόπο, και τον ζεσταίνουν με τη θέρμη της αγάπης τους, τον φωτίζουν με το φως του νου τους, του παραστέκονται σε χαρές και σε λύπες.
Όσο για τους άλλους, τους αδιάφορους, δεν έκαναν επιδρομή στην πόλη! Δεν καταπάτησαν, δεν έκλεψαν το βιός μας. Εμείς τους πουλήσαμε τα εκ της Αντιπαροχής διαμερίσματά μας, εμείς τους νοικιάσαμε, εμείς τους κάναμε συγκάτοικους και συμπατριώτες. Δεν μας τους επέβαλαν, δεν έκαναν γιουρούσι. Επομένως, τα μοιρολογήματα για το πώς κατάντησανε οι «ξένοι» το Μαρούσι «μας», ΜΟΝΟ με τα «λόγια του Κλήδονα» μπορούν να κάνουν… παρέα.
Όσες φορές δε, για τα δύσκολα του Μαρουσιού έλεγα: Πού είναι οι Μαρουσιώτες μωρέ;! Εκτός από μια δράκα μαχητών και μπροστάρηδων -γνωστών και μη εξαιρετέων- ο όγκος έμενε να ιδιωτεύει ανάμεσα στην εκκωφαντική αδιαφορία της ιδιωτείας και στο «υπέρλαμπρο κλέος» της εντοπιότητας…
Ετούτη η ΠΡΟΣΒΟΛΗ λοιπόν προς τους «μη Μαρουσιώτες» -από όποιον και αν προέρχεται- καλό είναι να απαντηθεί μέσα από έναν άλλο λόγο. Αυτόν που εδράζεται στον Πολιτισμό.
Περί «βαρβάρων» Συνέχεια…
Με αφορμή που λέτε Ανταριασμένοι φίλοι μου τον… προλαλήσαντα από την Κρήτη, θα περάσω σε κάποιους άλλους «μη Μαρουσιώτες βάρβαρους» επίσης….
ΑΝΔΡΕΑΣ ΖΑΓΚΛΗΣ:
Ιδρυτής της εφημερίδας ΑΜΑΡΥΣΙΑ συγγραφέας των βιβλίων «ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΝ – ΤΟ ΑΡΧΑΙΟΝ ΑΘΜΟΝΟΝ» και «ΣΠΥΡΟΣ ΛΟΥΗΣ».
Η συμβολή του και η συνεισφορά του στα Πολιτισμικά, Πολιτικά, Κοινωνικά ζητήματα της πόλης μας -κατά τη δική μου μαρουσιώτικη- αντίληψη, είναι ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ!
ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΣΠΑΘΑΡΗΣ
Κηφισιώτης.
ΤΕΡΨΙΧΟΡΗ ΠΑΠΑΣΤΕΦΑΝΟΥ
Τρικαλινή. Και πόσες φορές και τι να πρωτοπεί κανείς για την ΤΕΡΑΣΤΙΑ
συνεισφορά αυτών των «βαρβάρων» στα Πολιτισμικά ζητούμενα της κοινωνίας μας.
ΧΕΡΜΑΝ ΜΠΛΑΟΥΤ.
Ζωγράφος καταξιωμένος. Γερμανός στην καταγωγή, μα Έλληνας στην ψυχή, στο μυαλό, στη συνείδηση. Έζησε ανάμεσά μας. Δημιούργησε τα έργα του και τα εξέθεσε ΚΑΙ στο Μαρούσι, ενώ κάποιοι άλλοι Μαρουσιώτες, δεν το καταδέχτηκαν ποτέ!!! Ζωγράφισε τοίχους νοσοκομείων, σχολείων κλπ. Στη φωτογραφία μιλάει στα παιδιά για ζωγραφική, μέσα στο εκθετήριο κεραμικής στην αίθουσα ΓΑΡΔΕΛΗ.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
Μη Μαρουσιώτης. Κεραμίστας, σπηλαιολόγος, συγγραφέας, συλλέκτης Αγάπης: Πραγμάτων, αναμνήσεων, αξιών, με τα οποία ήρθε σε επαφή, σε επικοινωνία και τα πρόσφερε μέσα από την ποικίλη δουλειά-προσπάθειά του, μεταλαβιά στη μαρουσιώτικη κοινωνία.
Όσοι ήταν «έτοιμοι», αναγνώρισαν την αξία της προσφοράς του. Η εξουσία και οι Αρχές -που λέει και ο φίλος μας στην επιστολή του- δεν «μπόρεσαν». Έτσι, το μικρό στενοσόκακο όπου είναι το σπίτι του Ιωάννη Ιωάννου, δεν στάθηκε μπορετό να λάβει το όνομά του…
ΛΙΤΣΑ ΠΑΠΑΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΥ
Πειραιώτισσα εκείνη & με τους στίχους της, Ταμπουριώτης ο ΚΩΣΤΗΣ
ΜΑΥΡΑΝΤΗΣ με τη μουσική του, «τραγούδησαν» το παλιό Μαρούσι σαν να ήταν Δικό Τους!
Εγώ, ως Μαρουσιώτισσα 5η – τουλάχιστον- γενιά, τους ΕΥΓΝΩΜΟΝΩ και κάνε Θε μου να μη λείψουνε ποτέ από τον Τόπο μας τέτοιοι βάρβαροι…
Στη φωτογραφία η Λίτσα (αριστερά) και η Θέμις, στην πλατεία του Σταθμού.
ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΛΙΑΡΗΣ
(με την ομπρέλα).
«Βάρβαρος» επίσης. Καθηγητής μουσικής στο 1ο Γυμνάσιο Αμαρουσίου, ο οποίος με το μαθητικό του γκρουπάκι -όργανα και τραγούδι- ψυχαγωγούσε όποτε ήταν δυνατό παιδιά σε Ιδρύματα, έλεγαν τα κάλαντα σε όλο το Μαρούσι, ζωντάνευαν τον Τόπο όποτε το καλούσαν οι μέρες.
Κυριακές, πήγαινε τα παιδιά «του» με το λεωφορείο στη Λυρική Σκηνή.
Υπήρξε Πρόεδρος του Μουσικού Συλλόγου Αμαρουσίου επί μακρά σειρά ετών, με πολύ μεγάλη προσφορά στις Κλασικές μουσικές προτιμήσεις των συμπολιτών μας.
ΝΙΚΟΣ ΚΩΣΤΑΡΑΣ
(δίπλα στον Νίκο Χούλιαρη).
Μη Μαρουσιώτης. Καπετάνιος που ήρθε κι άραξε στο Μαρούσι. Το αγάπησε κι αυτό και τους «ψυχωμένους» ανθρώπους του και γι αυτό είναι ΠΑΡΩΝ στον Τόπο.
Τιμά κάθε εκδήλωση φορέα που έχει αναφορά στην Παιδεία και τον Πολιτισμό. Με τον καλό του λόγο ενθαρρύνει γαλαντόμα, όποιον πασχίζει με ανιδιοτέλεια και αγάπη για το Μαρούσι.
Μεταφέρει τις ψυχής και του νου του τις Αξίες, μέσα και από τον τοπικό Τύπο της πόλης. Προσφορά, στο παρόν και στο μέλλον, που πρέπει να ξαναβρούν τις Ρίζες του Ελληνικού Πολιτισμού, πριν να είναι ΑΔΥΝΑΤΟ!
