ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΤΣΙΓΙΑΝΝΗΣ
Πατρινός. Ο φωτογράφος του Μαρουσιού. Δεν υπάρχει γωνιά του, δεν υπήρξε εκδήλωσή του, που να μην ήταν Εκεί! Να φωτογραφίσει πρόσωπα, γεγονότα, τοπία.
Έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα φιλμ με Μαρούσι και δεν μπορεί να μην τον έχω περί πολλού ΚΑΙ τούτον εδώ τον «βάρβαρο», που μπήκε μαζί μας στο «χορό», στο παλετιό, στην προσπάθεια για το Κοινό Ανέβασμα «λίγο ψηλότερα»…
ΓΙΩΡΓΗΣ ΣΚΛΑΒΑΙΝΑΣ.
Σιφνιός, και τον άφησα τελευταίο, γιατί ο «μπάρμπα Γιώργης», μπορεί να θεωρηθεί… Αρχη – βάρβαρος!
Υπήρξε ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο τούτος ο πρωτομάστορας στην Κεραμική – Αγγειοπλαστική, στον Τόπο μας.
Ήταν ένας από τους «ξένους», που χάρη στην Τέχνη, στο Μόχθο, στην Αξιοσύνη, στο Ταλέντο τους, έκαναν το Μαρούσι ξακουστή «ΚΕΡΑΜΟΥΠΟΛΗ», για να καμαρώνουμε οι «γηγενήδες» σαν γύφτικα σκεπάρνια. Θου Κύριε…
❍❍❍
Θέμις γεια σου
– Δεν σε προσφωνώ κυρία, ούτε αγαπητή κι ας είσαι και από τα δύο.
Έτσι σε αισθάνομαι Θέμις, κοντινή και ας μη σε γνωρίζω καλά. Ούτε σχεδόν καλά. Αλλά και συ δεν με ξέρεις σχεδόν καθόλου. Μια δυο φορές σε συνάντησα στο δρόμο και σου συστήθηκα, με τα τυπικά. Έκτοτε σε ρουφάω κάθε φορά που παίρνω το «ΟΔΟΣ ΘΕΜΙΔΟΣ». (Σ.σ. Το Μαρουσιώτικο μηνιαίο περιοδικό επί 12 έτη).
Παλεύεις μόνη για ένα ανθρώπινο Μαρούσι. Για ένα παλιό κεραμίδι, για μια χορταριασμένη αυλή. Για ένα πόμολο σκουριασμένο που στην πόρτα τη μισογκρεμισμένη κρέμεται.
Λίγοι σε νοιώθουν, λίγοι καταλαβαίνουν τον αγώνα σου. Όλα γκρεμίζονται (……) εν ονόματι της… ποιότητας ζωής.
(………) Και συ Θέμις αναπολείς. Αναπολείτε με τη Λίτσα και πηγαίνετε χρόνια πίσω στα «ΛΙΟΝΤΑΡΑΚΙΑ» (Σ.σ. Της Πλατείας Κασταλίας), στην αυλή με τις μαντζουράνες, με την αρμπαρόριζα, στα αρχοντικά, στο γέρικο πεύκο που σε φωνάζει: Θέμις νάτους, έρχονται να κόψουν 150 χρόνια ζωής. Μην τους αφήσεις…
Και οι Αρχές και οι Εξουσίες συνεδριάζουν για… το περιβάλλον. Για ένα καλύτερο σύγχρονο Μαρούσι!
Μελαγχολείς εσύ, η Λίτσα δακρύζει, γιατί και οι δυο μέσα από τις καρδιές σας, μέσα από τις γραφίδες σας, μέσα από τα ποιήματά σας, αναπολείτε. Παλεύετε σαν Οδυσσείς και νοσταλγείτε Ιθάκες, αλλά ο δρόμος δεν είναι μακρύς…χάθηκε.
Δεν είμαι Μαρουσιώτης…
Δεν είμαι Μαρουσιώτης. Όμως μέσα από τα γραφτά σου νοιώθω τον πόνο σου δικό μου. Περιδιαβαίνοντας κανένα απόμερο σοκάκι, βλέπω στη μάντρα της αυλής τις γλάστρες με τις μαντζουράνες, με τον απήγανο. Ακόμα το μπακιρένιο τετζερεδάκι με το κυκλάμινο και στη μέση της αυλής το πηγάδι, σιωπηλό, χορταριασμένο, λες και μετράει τις μέρες που οι Αρχές και οι Εξουσίες θα συνεδριάσουν για να το αφανίσουν.
Αγαπώ το παλιό, αγαπώ το αληθινό, το όμορφο. Το κεραμίδι που κρέμεται από το μισογκρεμισμένο αρχοντικό. Τον πανύψηλο φοίνικα, που με τα «δακτυλίδια» του μετρά 120 χρόνια. Το παλιό κάγκελο, με τη ζηλευτή τέχνη του, που ξεθωριάζει και τρέμει, περιμένοντας το χέρι του παλιατζή που θα το ξεριζώσει για παλιοσίδερα. Και συ Θέμις, προσπαθείς με τη Λίτσα να περισώσετε ένα κλωνί «από το αγιόκλημα», ό,τι απόμεινε από ΤΟΤΕ.
Και όταν μαζέψατε το υλικό για «ΤΟ ΜΑΡΟΥΣΙ ΑΛΛΟΤΕ» και άνοιξε η έκθεση. Και όταν το μεράκι τους, η Λίτσα, (Παπαζαχαροπούλου) η Ανθή (Κέμου) η Ελένη (Βλάχου) ο Ερμής (Βελόπουλος) η Λία (Μπαρμπαλιά), ο Νίκος (Δημητρακόπουλος) ο Βασίλης (Βαγιάννης), ο Πέτρος (Καπουράλης) η Κική (Δούση) -(Σ.σ. Έχω…μαυρίσει τους «βαρβάρους»)– και οι άλλοι που γέμισαν την αίθουσα με αναμνήσεις, γεμίσαν την αίθουσα με νοσταλγία, γύρισαν χρόνια και χρόνια πίσω στο παλιό Μαρούσι, ήλθαν οι Αρχές και οι Εξουσίες με τις γραβάτες και τα σικ κοστουμάκια και έκαναν τα εγκαίνια. Έβγαλαν φωτογραφίες που την επομένη έγιναν…πρωτοσέλιδα, έβγαλαν λόγους για το αλλοτινό Μαρούσι…
Πήρατε φαντάζομαι συγχαρητήρια και σε μια δυο μέρες, οι Αρχές και οι Εξουσίες σας ξέχασαν.
Ξέχασαν όλη την ομάδα και άρχισαν τις συνεδριάσεις για τους φορείς Πολιτισμού της πόλης, και η ομάδα ούτε για το Πνευματικό Κέντρο έκανε, ούτε για το Λαογραφικό Μουσείο, γιατί πρέπει να είναι τα Διοικητικά Συμβούλια… εκλεγμένα!!!
Εσύ όμως Θέμις μη δειλιάσεις. Πάρε την παρέα (…….) πάρτε το μολύβι και οργώστε το χαρτί. Συνεχίστε τον αγώνα έστω με αγωνία…
Πολλοί σαν εμένα σας ακολουθούν….
Ευχαριστώ. Γιάννης Κ…άκης
❍❍❍
Στις 9 Δεκεμβρίου του 1997 γράφτηκε αυτή η επιστολή, που αναφέρεται και στην 1η Λαογραφική μας έκθεση τον Απρίλη του 1986 για «Το Μαρούσι Άλλοτε». Προσπάθεια ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΗ για τον Τόπο, και για την οποία Λούφαξαν όσοι… «Τρόμαξαν» και Έβρισαν όσοι Θύμωσαν.
Κι ήταν όλοι τους «γαλαζοαίματοι»!!!
