Τελικά οι μικρές τοπικές κοινωνίες αποτελούν μια μικρογραφία του μεγάλου συνόλου στο οποίο ανήκουν. Είναι ο αντικατοπτρισμός του καλού ή του κακού, του ηθικού ή του ανήθικου, του δίκαιου ή του άδικου, που βιώνουμε σε εθνικό επίπεδο καθημερινά.
Μήπως όμως δεν θα έπρεπε να είναι έτσι;
Μήπως οι τοπικές κοινωνίες, αντί να είναι ο καθρέπτης της ευρύτερης πολιτικής κοινωνικής και οικονομικής διαστρωμάτωσης της χώρας, θα έπρεπε να αποτελούν το φίλτρο για την ανάδειξη νέων προσωπικοτήτων από τα κατώτερα στα ανώτερα κλιμάκια του κράτους με αξίες και προσανατολισμό για τη διαμόρφωση μόνο του καλού, του ηθικού και του δίκαιου, προκειμένου να μπορέσουμε κάποια στιγμή σε βάθος χρόνου, να αισθανθούμε ότι θα λειτουργήσει σωστά και η κρατική μηχανή σε όλα της τα επίπεδα;
Δεν χωρά αμφιβολία ότι την απάντηση την ξέρουν και μπορούν να τη δώσουν όλοι, ανεξαρτήτως εκπαίδευσης, κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης. Δυστυχώς όμως σε καθημερινή βάση, ενώ όλοι γνωρίζουμε τη λύση του προβλήματος, μονίμως καταλήγουμε σε λάθος αποτέλεσμα, γιατί σε μόνιμη βάση επιλέγονται λάθος «οχήματα» για να μεταφέρουν την κοινωνία στο μέλλον.
Η μιζέρια, το ρουσφέτι, η ευνοιοκρατία, ο εύκολος πλουτισμός, ο μηδενισμός αξιών, η πολιτική εξαπάτηση και εξάρτηση είναι ορισμένα από αυτά, τα οποία χρησιμοποιούνται αμπαλαρισμένα με φανταχτερά και φωτοβόλα πρόσωπα εμπνευσμένα και καθοδηγούμενα από μέντορες του κακού, του ανήθικου και του άδικου. Η καλλιέργεια της παθογένειας που ζούμε πραγματοποιείται σε πολλαπλά επίπεδα συστηματικά και οργανωμένα, έτσι ώστε μια ολόκληρη κοινωνία να μην αντιλαμβάνεται το σωστό από το λάθος και παράλληλα οι νέες γενιές να γαλουχούνται με λάθος προσανατολισμό στη συνειδησιακή πορεία που ακολουθούν, μη μπορώντας να αντιληφθούν τη λάθος κατεύθυνση που κάποιοι μεγαλύτεροι τούς έχουν δώσει και έτσι απλά και με σκυμμένο το κεφάλι καταγράφουν στο τέλος το αρνητικό αποτέλεσμα, αν δεν είναι από τους προνομιούχους που είχαν το μέσο να τους βολέψει.
Βλέπεις ο προνομιούχος είναι και μάγκας και έτσι ο αγώνας για το ρουσφέτι συνεχίζεται…
Έγραψα προχθές την κόρη μου σε έναν από τους συλλόγους που υπάρχουν στο Μαρούσι για να μπορεί να αθληθεί στο αγαπημένο της άθλημα, το Volley.
Συνειδητά επέλεξα τον «Οδυσσέα Αμαρουσίου», λόγω της ιστορικής πορείας του μικρού αυτού συλλόγου, όντας ο μόνος εκπρόσωπος του Αμαρουσίου σε μεγάλη κατηγορία του ελληνικού πρωταθλήματος και συγκεκριμένα στην Α2, αλλά και γιατί εντυπωσιάστηκα από την ειλικρίνεια των εκπροσώπων του, οι οποίοι από την αρχή μού εξήγησαν το πρόβλημα στέγης που αντιμετωπίζει ο μικρός αλλά ιστορικός σύλλογος και με προέτρεψαν να πάω σε άλλο σύλλογο εάν υπήρχε πρόβλημα στο ότι δεν μπορούσε να παράσχει στο παιδί μου στέγη για προπόνηση κατά τη διάρκεια του χειμώνα, παρόλο που εκκρεμεί ακόμα απόφαση του Δημάρχου για τη στέγαση του συλλόγου στο «Σπύρος Λούης».
Δυστυχώς, διαπίστωσα ότι κάποια παιδάκια είναι προνομιούχα γιατί μπορούν να αθλούνται και κατά τη διάρκεια του χειμώνα, ενώ κάποια άλλα στερούνται της ισονομίας που οφείλεται να επιδεικνύεται από δημοτικούς άρχοντες και φορείς προς όλους τους πολίτες. Είναι αλήθεια ότι οι σύλλογοι είναι πολλοί. Τα δημοτικά γήπεδα όμως, ανήκουν σε όλους το ίδιο, χωρίς αποκλεισμούς, με ισομερή κατανομή και μεταχείριση από την εκάστοτε δημοτική αρχή, χωρίς να χαντακώνονται ομάδες όπως ο «Οδυσσέας» δημιουργώντας τους κάθε είδους πρόβλημα, προκειμένου να μη μπορούν να αθληθούν σωστά τα παιδιά που είναι εγγεγραμμένα στο σύλλογο, την ίδια στιγμή που κάποιες άλλες ομάδες ευνοούνται παρέχοντάς τους ακόμα και αποκλειστικότητα στη χρήση γηπέδου για μικροκομματικούς ή άλλους λόγους, παίζοντας έτσι, πολιτικά παιχνίδια στις πλάτες μικρών παιδιών. Τέλος, θα πρέπει να γνωρίζετε ότι είναι εγκληματικά λάθος να βάζετε μικρά παιδάκια να παίζουν ποδόσφαιρο σε γήπεδα με τόσο σκληρό δάπεδο, που ούτως ή αλλιώς είναι επικίνδυνα και για τα γόνατα των αθλητών του Volley, γιατί υπάρχει σοβαρός κίνδυνος τραυματισμού (Βλέπε φωτογραφία).
Δεν επιτρέπεται μικρά παιδιά να γίνονται κοινωνοί όλων αυτών των νοσηρών καταστάσεων και τελικά να διαπαιδαγωγούνται με λάθος πρότυπα και ιδεώδη από τόσο μικρή ηλικία. Κάποιοι ταγοί της εξουσίας δεν καταλαβαίνουν τις τεράστιες ευθύνες που έχουν για την κατρακύλα που ζούμε ως κοινωνία και ως χώρα και εξακολουθούν να θέλουν να αντιγράψουν τις μεθόδους και τα έθιμα ενός ούτως ή αλλιώς τελειωμένου πολιτικού συστήματος την ώρα που ασφυκτιά η κοινωνία για νέες και άφθαρτες προσωπικότητες. Δεν διαισθάνονται ότι παρασύρονται από λάθος συμβουλές, την ώρα που θα μπορούσαν να αποτελούν φωτεινά παραδείγματα για την ανόρθωση της κοινωνίας;
Αλήθεια είναι καλό ή κακό να υπάρχουν πολλοί σύλλογοι;
Αλήθεια είναι ηθικό ή ανήθικο να ευνοούνται ορισμένοι και όχι όλοι;
Αλήθεια είναι δίκαιο ή άδικο να μην προκρίνεται η αξιοκρατία και να μην υπάρχει ισονομία;
Θέλω να πιστεύω ότι ακόμα έχουμε ελπίδα, αλλά δεν έχουμε πολύ χρόνο ως κοινωνία και γι’ αυτό τουλάχιστον δεν θα ήθελα να δω και την ελπίδα να πεθαίνει.
Κι αυτή είναι τα παιδιά μας…
Ελπίζω σε άμεση διευθέτηση του προβλήματος προσωπικά από τον ίδιο τον Δήμαρχο Αμαρουσίου.
Με αγωνία για το μέλλον και επιφυλασσόμενος
Νικόλαος Γεωργόπουλος
Αρχιτέκτων Μηχανικός
