Ο Ιπποκράτης, θεωρούμενος ως πατέρας της ιατρικής επιστήμης, δεν είμαστε σίγουροι αν έκλαψε ποτέ στο σύντομο βίο του.
Στο όνομα του Ιπποκράτη οι Έλληνες γιατροί με πολλή υπερηφάνεια ορκίζονται και για ένα λόγο παραπάνω.
Γράφει ο κοινωνιολόγος Γιώργος Σταυράκης
Είναι αντάν-παπαντάν κατευθείαν απόγονοι αυτού του μεγάλου ημών πρόγονου. Οι αιώνες κύλησαν, και η ιατρική επιστήμη έκανε πολύ μεγάλα βήματα. Μαζί της, μεγάλα βήματα, έκαναν και πολλοί Έλληνες γιατροί. Όπως ωστόσο, είναι ανθρωπιστικά αναμενόμενο, όχι όλοι.
Αν και δεν μου αρέσει, εγώ θα σας διηγηθώ μια προσωπική εμπειρία με γιατρό του ΙΚΑ, το οποίο, όπως πολλά άλλα, στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας μετονομάστηκε ΕΟΠΥΥ.
Από μετονομασίες και ακρωνύμια δεν υστερούμε καθόλου.
Στο συγκεκριμένο κατάστημα του ΕΟΠΥΥ για να κλείσεις ένα ραντεβού χρειάζεσαι ένα έως και δύο μήνες. Για τον εν λόγω γιατρό αρκούν δέκα μέρες περίπου. Τα τελευταία δύο χρόνια τον έχω επισκεφθεί τρεις ή τέσσερις φορές. Στην αρχή δεν αντιλήφθηκα πού οφειλόταν η ευκολία με την οποία έκλεινες σύντομο ραντεβού, υπέθεσα επειδή δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστός. Η γνώμη άλλου γιατρού στην περιοχή, είναι ότι το πρόβλημά μου, αν και χρειάζεται ιατρική παρακολούθηση, είναι ήπιο και άρα, προς το παρόν τουλάχιστο, είμαι μακριά από τα τάρταρα. Στη δεύτερη επίσκεψη τον είδα, και πάλι, βαριεστημένο, ενώ ήταν ακόμη πρωί.
– Έκανα μια ερώτηση σχετική με τυχόν παρενέργειες του φαρμάκου που συνταγογράφησε, δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον να με ακούσει. Μου τόνισε όμως, πως θα πεθάνω, αν δεν το πάρω. Υποψιάστηκα τότε ότι μπορεί να έχει μετοχές σε κάποια φαρμακοβιομηχανία, αλλά και πάλι σκέφτηκα ότι μάλλον κάνω λάθος, δεν έμοιαζε να είναι έτσι. Το πιθανότερο ήταν ότι μάλλον ήθελε να συμπληρώσει ένα μίνιμουμ αριθμό συνταγών για να δικαιούται τα γαλαντόμα ευεργετήματα από τις φαρμακοεταιρείες, όπως δωρεάν συμμετοχή σε συνέδρια πολυτελείας στο εξωτερικό. Όπως και να ‘χει το πράγμα εμένα αυτό λίγο με αφορούσε. Εγώ ήμουν εκεί να συμβουλευτώ ένα γιατρό μακρινό απόγονο του Ιπποκράτη.
Στην τρίτη επίσκεψη προσπάθησα και πάλι να είμαι ευγενικός με σεβασμό στην ιατρική επιστήμη. Τη στιγμή που μπήκα βρήκα το γιατρό βυθισμένο στην πολυθρόνα να μασάει ένα κρουασάν με άφθονη αχνιστή σοκολάτα.
Με το άλλο χέρι χάιδευε την κοιλιακή χώρα, ενώ μεγάλο κομμάτι της κοιλιάς ήταν σε απευθείας θέαση.
Ήρθα, του είπα, να μου ανανεώσεις το φάρμακο. Τι; Μου λέει, τις κουμπάρες θα παίζουμε, αφού δεν το παίρνεις. Ποιος σας είπε πως δεν το παίρνω απάντησα. Εκείνη τη στιγμή από το κρουασάν έσταξε λίγη σοκολάτα πάνω στο πουκάμισό του. Ε… γα_ _, είπε, όχι για μένα, μάλλον την απρόσεχτη σοκολάτα. Δεν παρέλειψε και αυτή τη φορά να μου επαναλάβει πως θα πεθάνω αν δεν υπακούω. Τότε ενοχλημένος για τον άκρως αντιδεοντολογικό τρόπο, για γιατρό, που μου συμπεριφέρθηκε τον ρώτησα αν θα έρθει στην κηδεία μου.
Μου απάντησε: Πού σε ξέρω εσένα, δεν θα έρθω.
Για να είμαι όμως ακριβοδίκαιος μου έγραψε τη συνταγή και την παραπομπή για αιματολογικές εξετάσεις. Ώρα του καλή…
Έτσι, λοιπόν, φίλοι μου, ο Ιπποκράτης, ο Ασκληπιός και οι άλλοι αρχαίοι ημών πρόγονοι, αν επανέρχονταν από τα τάρταρα στη ζωή και έβλεπαν το κατάντημα του συστήματος υγείας του σήμερα μπορεί να μην έκλαιγαν, σίγουρα όμως, από ντροπή, θα έτρεχαν να κρυφτούν από εκεί που ήρθαν.
