Προχωρημένος Δεκέμβρης, κι ενώ άλλοι στολίζουνε τα δεντράκια τους, εγώ είπα να σας σερβίρω ακόμη ένα «βούκινο» που μπορεί να είναι το τελευταίο αυτού του χρόνου. Δεν έχω φράγκα ν’ αγοράσω δέντρο και γι αυτό το ’ριξα στη σάτιρα, που με αποφορτίζει λίγο, όσο να ’ναι. Θα μου πείτε, καλά, περσινός δέντρος δεν υπάρχει;
Γράφει η Βασιλική Πιτούλη ,www.bibliofagos.vasilikipitouli.gr
Υπάρχει, και προπέρσινος, και αρχαίος, αλλά επειδή είμαι πολύ τεμπέλα, βαριέμαι να τεντωθώ, να σκύψω, (καλέ, δεν πιστεύω να πάει ο νους σας στο πονηρό) κι έτσι ο δέντρος θα μείνει αστόλιστος. Που έλεγε κι ο Κωστής Παλαμάς «άκλαυτο κι αστόλιστο του χάρου δε σε δίνω» για το παιδάκι του; Κάπως έτσι. Άκλαυτοι θα πάμε όλοι, τώρα που τα βρήκαν οι δικοί μας με τους ξένους, τους τροϊκανούς ντε, και θα μας δώσουν αυτοί οι πονόψυχοι ευρωπαίοι τραπεζίτες τη νέα δόση, για να ’χουμε να πορευόμαστε. Θα μας κουρέψουν, θα μας ξανακουρέψουν, μέχρι που δε θα μείνει τρίχα στο κεφάλι μας.
Θα κουρέψουν τα ομόλογά μας. Θυμάστε το παλιό άσμα που έλεγε «αν δε σου δώσει η μάνα σου σαράντα ομολογίες» ο προικοθήρας γαμπρός δεν την έπαιρνε τη νύφη, κι έμενε στο ράφι και σταφίδιαζε; Έτσι θα σταφιδιάσουμε κι εμείς. Το κρίμα στο λαιμό τους, των κυβερνώντων, βεβαίως, βεβαίως.
Αλλά άλλα σας έταξα με τον τίτλο, και σκοπεύω να σας τα σερβίρω. Πριν από λίγο καιρό, γινόταν ο κακός χαμός με τη δήλωση του Πέτρου Τατσόπουλου «με λένε αδερφή ενώ έχω …αγαπήσει τη μισή Αθήνα». Γεια σου, Πέτρο. Από εκείνη την ώρα δε μπορούσα να κλείσω μάτι προσπαθώντας να καταλάβω σε ποια Αθήνα ανήκω, στην αγαπημένη ή στην …άλλη, που δεν αξιώθηκε τη δωρεά; Μέρες που ζούμε, είναι και πονηρές, κατά βάθος δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Λες, μήπως κάποια νύχτα κοιμήθηκα βαθιά, που λέει ο λόγος, και ήρθε και με βρήκε κάποιος στον ύπνο μου, στον ξύπνο, μου δεν το καλοκατάλαβα, και μου ’δωσε τον κρίνο του να τον μυρίσω; Και την έπαθα τη ζημιά σαν τις μωρές παρθένες του ευαγγελίου; Εγώ με αυτόν τον εφιάλτη ζω, συντρόφια μου. Αν μύρισα τον αμαρτωλό κρίνο. Πιστεύω ότι αν προσευχηθώ μέχρι τελικής πτώσης, θα συχωρεθούν οι αμαρτίες μου, και σας συνιστώ το ίδιο να πράξετε, τώρα τις άγιες μέρες των Χριστουγέννων. Αλλά επανέρχομαι στον Τατσόπουλο.
Τι την ήθελε την έρμη τη δήλωση; Ξεσηκώθηκε το σύμπαν. Διαμαρτυρήθηκε λοιπόν ο Πετράν ότι τον κατηγόρησαν για ομοφοβικό. Καλέ, εντυπωσιάστηκα με τη λέξη. Ομοφοβικός, ομοφοβικός. Ορμάω στο λεξικό του κυρίου Μπαμπινιώτη. Νούλα, δηλαδή τίποτε. Καμία αναφορά. Καλέ κύριε Μπαμπινιώτη μου, πώς πέσατε σε αυτό το ολίσθημα, να μην υπάρχει λήμμα στο περιβόητο λεξικό σας που να αφορά την εν λόγω λέξη; Ορφανή και απροστάτευτη την αφήσατε τη δόλια τη λεξούλα; Έχω μείνει άναυδη. Κι εγώ τώρα τι θα κάνω, προς τα πού θα στραφώ; Σας έχω εξηγήσει το πάθος μου με τις λέξεις, και δε δείχνετε απολύτως καμία κατανόηση. Θα διαμαρτυρηθώ εντόνως, σας το υπόσχομαι. Θα καταφύγω στο διεθνές δικαστήριο των λέξεων που τις αφήνουν απ’ έξω διάσημα λεξικά, και θα δικαιωθώ, θα δείτε.
Καλέ, σας τα ’πα; Αν όχι, να σας τα πω: κυκλοφόρησε νέο μου βιβλίο με τον ευσεβή τίτλο «Ους ο Θεός συνέζευξεν». Όχι, παίζουμε. Το θείο μυστήριο που ενώνει δυο ανθρώπους, και το παραμύθι του. Το τι γίνεται σε μερικούς γάμους, όνομα και μη χωριό, είναι να γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. Άλλωστε, κυρίαρχο στοιχείο των αυτοτελών ιστοριών που περιλαμβάνει το «Ους ο θεός συνέζευξεν» είναι ακριβώς το δυσεύρετο χιούμορ. Σε κάποιες από αυτές, το γέλιο πάει μαζί με το κλάμα, αλλά έτσι ακριβώς δε γίνεται και στην αληθινή ζωή; Μου λένε λοιπόν κάποιοι αναγνώστες: Πού τα βρήκες αυτά και τα ’γραψες; Ε, δε μπορώ ν’ αποκαλύψω τα μυστικά μου! Κάποιοι μάλιστα, εντελώς πονηροί αυτοί, μόλις διαβάσουν μια συγκεκριμένη ιστορία, αμέσως καταλαβαίνουν περί ποιου ονόματος πρόκειται. Με σταυρώνουν για να ομολογήσω. Το τι μου τάζουν δε λέγεται, μέχρι και χρήμα. Εγώ τους κλείνω πονηρά το μάτι (μια αυτοί πονηροί; δυο εγώ) και βάζω το δάχτυλο μπροστά στο στόμα. Σιγά, μας ακούν!
Επανέρχομαι στην περισπούδαστη λέξη. Ομοφοβικός, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι εκείνος που φοβάται την ομοφυλοφιλία. Πού το βρήκα; Έριξα τα χαρτιά. Καλέ, είμαι και χαρτού, δε σας το είπα; Όλες τις τέχνες εξασκώ, η γυναίκα, για να επιβιώσω, τώρα με τις περικοπές. Καμιά φορά το σκέφτομαι σοβαρά να ασκήσω και την αρχαιότερη. Λέτε;
Λοιπόν, ανακεφαλαιώνω: δήλωση Τατσόπουλου, μισή αγαπημένη Αθήνα, ομοφοβικός, λεξικό Μπαμπινιώτη. «Ους ο Θεός συνέζευξεν». Πώς σχετίζονται όλα αυτά; Αυτός που θα το μαντέψει, θα κερδίσει κουλουράκι. Ζήτω!
.
