ΑΣ ΠΡΟΣΕΧΑΜΕ!
Στο ίδιο χρονικό διάστημα, στο τέλος του 2007, αποφασίσαμε με τα παιδιά μου να διαθέσουμε όλες τις οικονομίες μας, να δανειοδοτηθούμε και να μετατρέψουμε το κατεστραμμένο σπίτι του παππού σε δύο αξιοπρεπείς εξοχικές κατοικίες για τουριστική εκμετάλλευση.
Ύστερα από πολύ συνετούς υπολογισμούς, στόχος μας ήταν τα έσοδα από την ενοικίαση των κατοικιών να αποπληρώνουν το δάνειο, ή στη χειρότερη περίπτωση, το μεγαλύτερο μέρος του.
ΑΣ ΠΡΟΣΕΧΑΜΕ!
Μέσα σε διάστημα δύο ετών, εκδόθηκε οικοδομική άδεια, δανειοδοτηθήκαμε, ολοκληρώθηκαν οι κτηριακές εγκαταστάσεις, οι αύλειοι χώροι, συμπληρώθηκαν και οι εξοπλισμοί και πήραμε όλες τις απαιτούμενες εγκρίσεις –χωρίς φακελάκι– ώστε να εξασφαλίσουμε την άδεια λειτουργίας από τον ΕΟΤ (χρόνος ρεκόρ για όσους γνωρίζουν από επενδύσεις).
Το καλοκαίρι του 2012 –δεύτερος χρόνος λειτουργίας της τουριστικής μονάδας– δουλέψαμε πολύ καλά με εξαιρετικά σχόλια και βαθμολογίες στις αντίστοιχες τουριστικές ιστοσελίδες.
Για να βοηθήσω τα παιδιά μου και προκειμένου να μειώσω τα λειτουργικά έξοδα, δούλεψα επί τέσσερις μήνες κάνοντας σκληρή χειρονακτική εργασία, με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την ηλικία μου.
Στο τέλος της τουριστικής περιόδου, περιχαρής επέστρεψα στην Αθήνα με τα κέρδη μας για να προστεθούν στην αποπληρωμή του δανείου.
ΑΜ ΔΕ!
Στο κουτί με του προς εξόφληση λογαριασμούς ανακάλυψα τα εκκαθαριστικά μας σημειώματα της Εφορίας. Το σύνολο του οφειλόμενου ποσού ανέλπιστα αποκαρδιωτικό!!!
Ότι κερδίσαμε και άλλα τόσα έπρεπε να καταβληθούν για να εξοφληθεί η εφοριακή μας υποχρέωση.
Και το δάνειο; Γρήγορα για διακανονισμό και ο Θεός βοηθός.
ΑΣ ΠΡΟΣΕΧΑΜΕ!
Από πέρυσι ο γιός μου δέχθηκε προτάσεις για εργασία στο εξωτερικό. Μέχρι σήμερα προσπάθησε ν’ αποφύγει τον εκπατρισμό με την επιθυμία να μείνει στην Ελλάδα και να παλέψουμε όλοι μαζί την κατάσταση. Επειδή όμως το οικονομικό περιβάλλον αγριεύει, φοβάμαι πως η αναχώρησή του είναι θέμα χρόνου. Αν φύγει εκείνος, σύντομα θα πάρει και την κόρη μου μαζί του.
Αναλογιστείτε λοιπόν εμένα, μετά από τόσο αγώνα, να μένω μόνη μου στην Ελλάδα και να φυλάω Θερμοπύλες, να βλέπω τα παιδιά μου και αργότερα τα εγγόνια μου μέσω scape, χωρίς να μπορώ να τ’ αγγίζω, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε αυτή την ανθρώπινη αγκαλιά που μας έχει απομείνει!
Φίλοι μου!
Κατά τη διάρκεια της ζωής μου βρέθηκα πολλές φορές μπροστά στα δύσκολα. Για να τα καταφέρω, απαγόρευσα στον εαυτό μου τη λέξη «ΦΟΒΑΜΑΙ». Ζούσα όμως σ’ ένα κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον σχε-
τικά σταθερό και είχα την ηλικία, που μου επέτρεπε να κάνω σχεδιασμούς, να βάζω στόχους και χρονοδιαγράμματα ώστε να ξεπερνάω τ’ αδιέξοδα.
Σήμερα που η βιολογική φθορά της ηλικίας είναι «προ των πυλών» δεν σας κρύβω ότι η λέξη που δεν ξεστόμισα τόσα χρόνια, θα την φωνάξω τώρα: «ΦΟΒΑΜΑΙ»!
Φοβάμαι να γεράσω μόνη, χωρίς να σφίγγω το χέρι των δικών μου ανθρώπων, χωρίς αξιοπρεπή νοσοκομειακή περίθαλψη, χωρίς επαρκή φαρμακευτική αγωγή.
ΓΙΑΤΙ;»
Tα σχόλια δικά σας.
