Δεν είμαστε στην ίδια τη συχνότητα
μα είμαστε στον ίδιο το σταθμό.
Τα όνειρά μας έχουνε ταυτότητα
Τα όνειρά τους έχουν αριθμό….
ΠεριΓράφει η Θέμις Μαυραντή
Με τραγούδι, από τη μοναδική φωνή της Βίκυς Μοσχολιού, ξεκινάει το φετινό πρόγραμμα του ΡάΔΙΟ ΑΝΤάΡΑ.
Αργήσαμε να εκπέμψουμε λόγω… μετακόμισης από τη συχνότητα των 2012 ΟνειρόΚυκλων στους 2013.
Καλή λοιπόν κι Ευλογημένη χρονιά και οι ευχές πιάνουν, αφού… ακόμα κόβονται βασιλόπιτες…
Ας περάσουμε όμως στο θέμα της κουβέντας μας κι ας ξεκινήσουμε από το τραγούδι –με «πειραγμένες» τρεις λεξούλες– μέσα από το οποίο, δηλώνουμε πως είμαστε στον ίδιο το… Σταθμό! Αμέσως μετά, θα ξεκαθαρίσουμε τη διαφορά μεταξύ των… ονείρων: Αυτών που έχουνε ταυτότητα κι εκείνων που έχουν αριθμό. Διαφορά, η οποία είναι σαφώς ποιοτική, αφού ως γνωστόν, ό,τι έχει «ταυτότητα»: ονοματεπώνυμο, σφραγίδα, υπογραφή –ως εκφρασμένο και εκτιθέμενο «προϊόν»– έχει άλλη αξία, από τα φέροντα απλώς, έναν «ψυχρό» αριθμό…
Συμπέρασμα: Τα δικά μας όνειρα Ανταριασμένοι μου φίλοι έχουνε Ταυτότητα, γι’ αυτό και συνεχίζουμε το ταξίδι, έτσι όπως το προσπαθούμε παλεύοντας με τα αινίγματα της ζωής.
ΔΙΑΒΑΣΑ
– «Μου λείπεις», διάβασα προ καιρού σ’ αυτήν εδώ την εφημερίδα –μεταξύ άλλων– και κράτησα τη φράση για το… «εργαστήρι» μου.
Το κείμενο, αφορούσε στον μοιραίο αποχωρισμό φίλου από φίλο.
– Μου λείπεις. Κατέληγε ο γραπτός αποχαιρετισμός και ένοιωσα πως οι δύο λέξεις, ήταν το ακριβό απόσταγμα από τη σύνθλιψη ενός μπουκέτου συναισθημάτων, το οποίο συνέθεσαν αυτές οι δύσκολες ώρες της απώλειας του φίλου.
Μπουκέτο συναισθημάτων, τα οποία ξεπήδησαν από παλιές φωτογραφίες, μοναχικές θύμησες, κουβέντες με κοινούς φίλους και γνωστούς…
❍ ❍ ❍
Κάποτε στα… «λευκώματα» των κοριτσιών στα Γυμνάσια, υπήρχε μεταξύ άλλων και το ερώτημα: Τι εστί φιλία; Και οι απαντήσεις ήταν ανάλογες, με το… πώς περνούσε το κάθε παιδί την εφηβεία του. Πάντως η κυρίαρχη «θέση» ήταν πως: «Δεν υπάρχει φιλία»…
Παιδιά! Τι να πεις;…
Γράφαμε επίσης εκθέσεις σχετικές, αναφέροντας ανυπερθέτως και τα γνωστά και μη εξαιρετέα, κλασικά παραδείγματα φιλίας.
Τα χρόνια πέρασαν και η ζωή μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων, μας οδήγησε σε προσωπικές – βιωματικές πλέον εκτιμήσεις πάνω στο θέμα.
Δεν ξέρω τι έχετε να πείτε εσείς. Εγώ πάντως, θέλω να εξομολογηθώ, πως έχω εξιδανικεύσει τόσο τη φιλία, που είναι αδύνατο τώρα πια να την ανταμώσω σε τούτη τη…ζωή.
Αγαπώ τους ανθρώπους: καλούς, κακούς και… άσχημους.
Αγάλλομαι κι Αναθαρρεύω, όταν ανακαλύπτω κάποιους ανάμεσά μας, οι οποίοι «μου» προσφέρουν την τεράστια χαρά, να μπορώ να τους καμαρώνω για την πνευματικότητα, για το ήθος, για την στάση τους – ως συνειδητοί Πολίτες– μέσα στην κοινωνία μας.
Όμως, ο φίλος, η φίλη, είναι κάτι άλλο. Κάτι μοναδικό.
Με το φίλο, θέλω να μοιράζομαι τον έσω κόσμο μου πρώτα και κύρια. Να αφήνω ψυχή και νου, ανοιχτό βιβλίο στα χέρια του κι εκείνος να το ασφαλίζει στο πνευματικό του θησαυροφυλάκιο.
Σ’ αυτήν την «κατάθεση» εννοείται πως είναι αναγκαία η αμοιβαιότητα. Διαφορετικά δεν μπορώ να μιλάω για φιλία.
Πάντως, νομίζω ότι όποιος έχασε φίλο –και είναι πράγματι μεγάλη η απώλεια– εάν κρατήσει ζωντανά μέσα του τις κοινές χαρές, τα χτυποκάρδια, τους αγώνες και τις αγωνίες –θύμισες που θα καταλήγουν σε χαμόγελο– ο φίλος εκείνος, θα είναι παρών και στη συνέχεια της ζωής.
