«Τώρα ΦΟΒΑΜΑΙ!!!»
Το διάβασα κι αυτό στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ στα «Σχόλια και Σχολιανά» της Χαριτίνης, η οποία μετέφερε στη στήλη της την επιστολή – «αυτοβιογραφία» της 63άχρονης Φωτεινής, κι από όλη τη συγκλονιστική κατάθεση ζωής, κράτησα αυτήν τη φράση ως κορυφαία κραυγή αγωνίας: ΦΟΒΑΜΑΙ!!!
«Μου λείπεις», «ΦΟΒΑΜΑΙ»: Συναισθήματα δύσκολα, απάλευτα πολλές φορές, που θέλουν μεγάλη δύναμη για να τα κουλαντρίσει ο άνθρωπος…
Όταν, που λέτε φίλοι συνταξιδιώτες με την Αντάρα, ο Θησέας πλησίαζε την Κρήτη με σκοπό να μπει στον Λαβύρινθο και να αναμετρηθεί με τον Μινώταυρο, σταμάτησε το πλοίο μεσοπέλαγα και βούτηξε μέσα στο άγνωστο, τρομακτικό, υγρό βασίλειο του αφιλόξενου Ποσειδώνα. Γιατί άραγε;…
Έπρεπε, πριν τα βάλει με το Μινώταυρο, να παλέψει με το ΦΟΒΟ!!! Αυτόν που τον συνόδευε μέχρι εκεί, και αλίμονο εάν τον άφηνε να του κάνει…παρέα και μέσα στο Λαβύρινθο!…
Επομένως, καλή μου Φωτεινή δεν σου αξίζει η… παρέα αυτού του θηρίου. Μέχρι «χτες» το ’χες ξορκίσει, το είχες στείλει στα τάρταρα, εκεί που του έπρεπε. Κάνε το ίδιο ξανά.
Όταν η μοναχοκόρη μας μπήκε στο αεροπλάνο, να πάει στην Αμερική –άγνωστη μεταξύ αγνώστων– διότι ήθελε να σπουδάσει επαγγελματίας πιλότος, ο φόβος ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να μου κάνει παρέα.
Εκεί, η εκπαίδευσή της είχε και νυχτερινές πτήσεις και μοναχικές: χωρίς την εκπαιδεύτριά της.
Μιλούσαμε κάθε βράδυ στο τηλέφωνο και καταλάβαινα πάντοτε από τη φωνή της όταν είχε τρομάξει – κινδυνεύσει.
Της έλεγα όποτε δυσκολευτεί να γυρίσει πίσω, αλλά εκείνη ήθελε αυτό που ήθελε. Πήρε το δίπλωμα επαγγελματία πιλότου και εκπαιδευτή και γύρισε νικήτρια κοντά μας.
Αυτό το χρονικό διάστημα, πάλεψα με το φόβο πείθοντας τον εαυτό μου πως με το που φοβάμαι δεν προστατεύω το παιδί μου.
Της «στέλναμε» λοιπόν την αγάπη μας, τις ευχές μας, τις θετικές μας σκέψεις κι έτσι διώξαμε από το μυαλό μας τον χειρότερο «σύμβουλο» του ανθρώπου. Το φόβο.
Κάνε το και συ Φωτεινούλα. Κάντε το και σεις φίλοι, διότι τώρα πια, εάν θέλουμε κάτι εποικοδομητικό να νοιώσουμε, αυτό είναι ο Δημιουργικός Θυμός!….
ΑΚΟΥΣΑ
Από όλα τα Μ.Μ.Ε. ακούμε και τι δεν ακούμε για την κατάντια της ζωής μας, που είναι γεμάτη ανέχεια, ανασφάλεια, μιζέρια, φόβο, βία μέσα στις γειτονιές – ακόμα και μέσα στα σχολεία μεταξύ των παιδιών μας.
Τρομοκρατικά χτυπήματα, γιάφκες, τρομοκράτες έκαναν ξανά την εμφάνισή τους, γιατί το θράσος των βολεμένων παχύδερμων που αποφασίζουν για τις ζωές του «κοσμάκη», αυτά τα παιδιά με τα οπλισμένα χέρια και τις θυσιασμένες ζωές, ΔΕΝ το αντέχουν.
Κι ακούω, τις άψυχες μασέλες πολιτικών, δημοσιογράφων και λοιπών παραγόντων της εξουσίας, να τρίζουν ανοιγοκλειόμενες, στηλιτεύοντας τα… φαινόμενα, αποκηρύσσοντας πράξεις βίας και να νίπτουν τας χείρας, για το αίμα, τον πόνο, τα δάκρυα που ΔΙΑ των Νόμων, των Διαταγμάτων, των Υπουργικών Αποφάσεων, και των λοιπών της δημοκρατίας τους κόλπων, έζεψαν τους ανθρώπους στο μαγκανοπήγαδο της απελπισίας.
Γι αυτό σας λέω. Ούτε φόβος, ούτε απόγνωση.
Να θυμώσουμε Δημιουργικά πρέπει και να ’ρθουμε στα ίσα μας δουλεύοντας με το τραγούδι στο στόμα και τον ήλιο στη ψυχή, έτσι ώστε: ΚΑΜΙΑ πόλη να μην γίνει ποτέ πια «ΑΝΥΠΟΦΟΡΗ ΠΛΗΓΗ».
ΚΑΝΕΝΑ παιδί να μην αποκοιμηθεί ξανά στο δρόμο κουρνιασμένο δίπλα από τη ρόδα αυτοκινήτου.
ΠΟΤΕ να μην επιτρέψουμε σε κανέναν κύριο πρόεδρο Ιδρύματος σαν το ΣΙΚΙΑΡΙΔΕΙΟ, να πετάξει παιδιά στο δρόμο…
Σειρά σας να πάρετε το λόγο…
Φιλιά και καααλή σας μέρα.
