Ο Ιάσονας, ο γιος της ανιψιάς μου, είναι εννέα μηνών, έχει μια απίστευτη μανία να βρίσκεται όλο έξω.
Κάποτε-κάποτε τον ξεγελάμε πηγαίνοντάς τον μέχρι την εξώπορτα. Παρακολουθεί τα αυτοκίνητα που περνούν και τα παιδάκια με τα ποδήλατα και ησυχάζει Χοροπηδάει και βγάζει μικρές κραυγές ευχαρίστησης, αλλά και για να δηλώσει την παρουσία του στους διερχομένους.
Τελευταία, ανακάλυψε ότι μπορεί να σκαρφαλώνει στην πόρτα, χρησιμοποιώντας τα οριζόντια σίδερα για σκαλοπάτια, αφού ήδη έχει κρεμαστεί και κρατιέται από τα ψηλότερα σίδερα.
Η επιμονή του Ιάσονα να ανεβοκατεβαίνει στην πόρτα, μάς κράτησε αρκετή ώρα εκεί.
Γράφει η Κατερίνα Μουστάκη, δημοτική σύμβουλος, γραμματέας του Δημοτικού Συμβουλίου Κηφισιάς
Δεν είχα δώσει σημασία σε ένα μικρό κόκκινο αυτοκίνητο, ένα παλιό μοντέλο, που είχε φάει τα ψωμιά του, σταματημένο απέναντί μας με ανοιχτές τις δυο πόρτες.
Μια κυρία με ένα κύριο, και οι δύο καλοβαλμένοι, νόμιζα ότι είχαν σταματήσει για να πετάξουν στον κάδο ανακύκλωσης κάποια απορρίμματα, όμως διαπίστωσα έκπληκτη, ότι έψαχναν για ανακυκλώσιμα υλικά, τα ξεχώριζαν και τα έβαζαν στο αυτοκίνητο.
Νομίζω ότι η παρουσία μου τούς έκανε να επισπεύσουν το ψάξιμο και έφυγαν μετά από λίγο.
Όταν το κατάλαβα, ήθελα να απομακρυνθώ και να τους αφήσω ήσυχους, ο Ιάσονας όμως, είχε γαντζωθεί στην πόρτα και αρνιόταν να εγκαταλείψει το νέο του παιχνίδι. Με όπλο το κλάμα, ποιος μπορεί να του αντισταθεί;
Δεν πίστευα στα μάτια μου! Δυο αξιοπρεπείς άνθρωποι, κοντά στα εξήντα, έφτασαν στο σημείο να γίνουν ρακοσυλλέκτες.
Σοκαρίστηκα! Άρχισα να μιλάω στον Ιάσονα χωρίς να περιμένω απάντηση. Πώς φτάσανε αυτοί οι άνθρωποι σ’ αυτό το σημείο;
Το μυαλό μου φτιάχνει ιστορίες, προσπαθεί να φανταστεί το πριν και το σήμερα στη ζωή αυτών των ανθρώπων.
Όπως τους κοίταζα σκέφθηκα τους στίχους της Κικής Δημουλά «φαίνεται από τη ζωή τους, πέρασ’ επάρκεια κάποτε». Και ήταν εμφανές. Η όλη τους στάση αυτό πρόδιδε, ανθρώπους που είχαν οικονομική άνεση στο παρελθόν. Έμοιαζαν επιχειρηματίες που οδηγήθηκαν στη καταστροφή. Και όταν αρχίσει αυτός ο κατήφορος, κάτω από τις οικονομικές συνθήκες των τελευταίων χρόνων, τίποτα δεν τον ανακόπτει. Φτάνει μέχρι το τέλος.
Χάνεις δουλειά, σπίτια, περιουσιακά στοιχεία, αν τελικά καταφέρεις να γλυτώσεις τη φυλακή.
Και αυτοί προτίμησαν να ψάχνουν τα σκουπίδια αντί να ζητιανέψουν.
Να βρουν δουλειά είναι απλά ακατόρθωτο.
Να ασχοληθούν με επιχειρήσεις, απαγορευτικό, αφού δεν υπάρχουν υποστηρικτικές δράσεις από την πολιτεία. Άλλωστε η αγοραστική ικανότητα των Ελλήνων είναι σχεδόν μηδενική. Μόνο για τα απαραίτητα και κυρίως για το φαγητό ξοδεύουν, τα υπόλοιπα τα έχουν βάλει σε δεύτερη μοίρα.
Όλα αυτά βέβαια είναι γνωστά και οι περισσότεροι από μας το βιώνουν και οι ίδιοι ή οι φίλοι και οι συγγενείς τους.
Δεν ανοίγω πόρτες ανοιχτές, απλά η σκέψη μου με παρασύρει.
Τα περισσότερα τα λέω φωναχτά, ο Ιάσονας νομίζει ότι είναι μέρος του παιχνιδιού και με κοιτάει σκασμένος στα γέλια.
Θα μου πείτε, γιατί σου έκανε τόση εντύπωση η παρουσία αυτών των ρακοσυλλεκτών; Χρόνια γίνεται, δεν είναι τωρινό φαινόμενο.
Έτσι είναι, όμως είχαμε «συνηθίσει» να γίνεται από τσιγγάνους κυρίως και από κάποιους μετανάστες, όχι από συνανθρώπους μας της διπλανής πόρτας, όπως ήταν αυτοί.
Φαντάζομαι ότι στα νιάτα τους θα σήκωσαν πανό, θα φώναξαν για ειρήνη, ισότητα, παιδεία, δουλειά και ίσες ευκαιρίες.
Ονειρεύτηκαν, αγωνίστηκαν και πέτυχαν τα περισσότερα, απ’ όσα επιθυμούσαν για μια ζωή ήρεμη και αξιοπρεπή.
Τώρα τι έγινε, τι συνέβη εν τω μεταξύ και φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο;
Δεν ξέρω τι να σκεφτώ!
Φταίει η παγκόσμια μόδα διακυβέρνησης των σαραντάρηδων, που βρέθηκαν άπειροι στις κρίσεις και στις δυσκολίες; Μεγαλωμένοι σε ένα περιβάλλον ευημερίας, με «απαραίτητα» εφόδια τις μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό και την αμέριστη οικονομική υποστήριξη των γονιών τους, άκαπνοι στον πραγματικό στίβο, αδοκίμαστοι στα δύσκολα. Αυτοί και οι χρηματοοικονομικές σπουδές τους, που έδιναν αξία στο χρήμα και τα παράγωγά του, αυτοί είναι οι αίτιοι;
Είναι μόνο αυτοί;
Αυτή η οπισθοδρόμηση της χώρας στην μετεμφυλιακή εποχή του 1950, πως προέκυψε; Γιατί προδόθηκαν τόσες προσδοκίες μας;
Ποια απ’ όλες τις ασύστολες δαπάνες και πολιτικές έφταιξαν;
Ποιοι ορίζουν το μέλλον μας;
Ο Ιάσονας ήταν ευχαριστημένος πάντως, με τη δραστηριότητά του και με μένα που παραμιλούσα, αφού νόμιζε ότι συμμετείχα στο παιχνίδι του.
Ιάσονα, είσαι εννέα μηνών! Άραγε τι σου επιφυλάσσει αγόρι μου η ζωή; Σε ποιες συνθήκες θα μεγαλώσεις, σε τι κόσμο θα ζήσεις; είναι ένα ερωτηματικό, που με στοιχειώνει!
Εσύ, χαμογέλα όσο μπορείς!
