Η χώρα στις αρχές του 2010 ήταν ουσιαστικά χρεοκοπημένη
Ήταν δεδομένο πως δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς τρίτους. Επίσης, το έλλειμμα αξιοπιστίας υπονόμευε κάθε προσπάθεια να αποδείξουμε ότι είχαμε εκκινήσει τις διαδικασίες ουσιαστικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων.
Οι αγορές είχαν προδιαγράψει την πορεία μας και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας δεν ήταν αλληλέγγυοι, ούτε πρόθυμοι να αναλάβουν εξ ολοκλήρου το κόστος. Μετά από συστηματικές προσπάθειες και υπό τη δαμόκλειο σπάθη της στάσης πληρωμών, και ενώ η ελληνική κυβέρνηση είχε εξαντλήσει όλα τα περιθώρια –π.χ. κεφάλαια από χώρες εκτός ΕΕ– και είχε θέσει στο τραπέζι όλα τα σενάρια (ακόμη και της αναδιάρθρωσης) βρίσκοντας συνεχώς κλειστές πόρτες, ιδίως από τη Γερμανία, έπρεπε να εφεύρουμε ένα μηχανισμό χρηματοδότησης. Πολλοί ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα έφερε το ΔΝΤ στην Ευρώπη. Η πραγματικότητα είναι πως το Βερολίνο απαίτησε τη σύμπραξη ΔΝΤ – ΕΕ – ΕΚΤ για να δώσει το πράσινο φως για την απελευθέρωση γερμανικών κονδυλίων. Το αν τότε ήταν η κατάλληλη στιγμή να απειλήσουμε ή να χρεοκοπήσουμε, είναι ένα θεωρητικό σχήμα, χάριν του οποίου μία υπεύθυνη κυβέρνηση δεν μπορούσε να πάρει το σχετικό ρίσκο.
Γράφετε σε ένα άρθρο σας με θέμα: «ΔΕΠΑ: Από τους ευσεβείς πόθους στη δύσκολη πραγματικότητα», όπου αναφέρετε: «Το γεγονός ότι στελέχη μικρού βεληνεκούς αναλαμβάνουν εξ ολοκλήρου να «τρέξουν» τη διαδικασία χωρίς καν να συμβουλεύονται (….) τη διοίκησή της και το υψηλού επιπέδου προσωπικό της, είναι μέρος του προβλήματος. Διαπραγματεύονται έτσι, χωρίς γνώση όλων των δεδομένων, των κατά συνθήκην αναγκών της αγοράς στην οποία απευθύνονται, των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της κάθε περίπτωσης.»
Αυτή η μεγάλη –κατά την άποψή μου– αλήθεια την οποία συναντάμε σε όλο το συγκρότημα της κρατικής μηχανής, μοιάζει με νόμισμα – που ως γνωστόν έχει δύο όψεις. Η μία, είναι αυτή που αναφέρατε. Η άλλη, παρουσιάζει το ακριβώς αντίθετο: Έχουμε ένα «προσωπικό υψηλού επιπέδου» με γνώση όλων των δεδομένων, των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών… των αναγκών κλπ, το οποίο συμβουλεύει τα δέοντα, αλλά ο… «παίκτης», επιλέγει άλλους τρόπους, άλλες μεθόδους να κάνει το παιχνίδι του και… υποχωρεί στο 1ο Μνημόνιο, στο 2ο, στο 3ο και βλέπουμε…
Με δεδομένα τα ανωτέρω, υπήρχε, υπάρχει ή μπορεί να υπάρξει περιθώριο για το περίφημο plan b, το οποίο μοιάζει με καυτή πατάτα που δε λέει να κρυώσει;
Η Ελλάδα είναι χώρα των αντιθέσεων
Απέναντι σε αυτά που περιέγραψα σε προηγούμενη απάντηση, έχουμε ένα πλούτο γνώσης, υψηλού επίπεδου επιστήμονες, καταρτισμένο προσωπικό. Είμαστε μία χώρα ευλογημένη ως προς το φυσικό της κάλλος και τοποθετούμαστε στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων. Έχουμε ευφυΐα και μεγάλες δυνατότητες, αλλά πολλές φορές τα χρησιμοποιούμε με λάθος τρόπο.
Ωστόσο, το plan b, που αναφέρεστε, δεν εξαρτάται πλέον από εμάς. Οι δυναμικές στη διεθνή σκακιέρα, τα συμφέροντα μεγαλύτερων κρατών, το κατά πόσο το ελληνικό πρόβλημα «δηλητηριάζει» την ευρωπαϊκή οικονομία, η ενοποίηση ή μη των προβλημάτων των χωρών του νότου, η αλλαγή οικονομικού μοντέλου, εφόσον ο γερμανικός προτεσταντισμός παράγει ύφεση και ανεργία, θα καθορίσουν περισσότερο ή λιγότερο το αν τελικά αλλάξουμε τη μέθοδο θεραπείας. Αυτό, δεν σημαίνει ότι εμείς πρέπει να παρακολουθούμε τις εξελίξεις αμέτοχοι ή παθητικά. Τουναντίον, πρέπει να αφαιρέσουμε όλη την επιχειρηματολογία από εκείνους που μας θέλουν στο περιθώριο, να προχωρήσουμε στον αναγκαίο εξορθολογισμό των οικονομικών μας, αλλά εν γένει και όλων των στρεβλώσεων που κρατούν τη χώρα καθηλωμένη. Να υλοποιήσουμε εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που θα μας κάνουν πιο ανταγωνιστικούς και εν συνεχεία να διεκδικήσουμε με μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας και βέβαια μέσα από συμμαχίες και συνέργειες την επιτακτική, όπως διαμορφώνεται η κατάσταση, αλλαγή πολιτικής.
Η ελληνική κοινωνία έχει ξεπεράσει τις αντοχές της, ενώ η έλλειψη ελπίδας και προοπτικής επιδεινώνουν επικίνδυνα το κλίμα. Δεν «τιμωρηθήκαμε» επαρκώς, ώστε να «πάρουμε το μάθημά μας»;… Γιατί η γραμμή μεταξύ ικανοποίησης των προτεσταντικών απωθημένων ορισμένων, με την επικράτηση χάους, σε έναν εκ των πυλώνων σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή, είναι πολύ λεπτή!
