Είναι φορές που υπάρχουν φρόνιμοι πολίτες διερωτώνται σε τι, τέλος πάντων, χρησιμεύει στο κοινωνικό σύνολο η επανάληψη στην τηλεόραση τα ίδια πλάνα ανθρώπων που φορούν χειροπέδες. Η μισή απάντηση βέβαια είναι αυτονόητη.
Μα φυσικά, για να έχουν τα κανάλια σκανδαλιστικό υλικό που «πουλάει» καλύτερα στη αγορά της τηλεοπτικής κουλτούρας μας και ανεβάζει την τηλεθέαση ψηλά. Αναφερόμαστε στα πρόσφατα γεγονότα (2013) με συλλήψεις ανθρώπων που δεν σέβονται τους νόμους του κράτους και τους παραβιάζουν ασύστολα. Ποιος θα είχε άλλη γνώμη με σύλληψη πρώην υπουργού να κυκλοφορεί, αν είναι δυνατόν με πλαστές πινακίδες στο αυτοκίνητό του. Φυσικά ο νόμος πρέπει να εφαρμόζεται και η δημοσιογραφία ως τέταρτη εξουσία στη δημοκρατία. Πρέπει να κάνει σωστά την δουλειά της. Εξάλλου κανένας δεν πρέπει να έχει αντίρρηση στην εφαρμογή των θεσμών του κράτους, αν επιθυμεί να ζει σε μια ευνοούμενη πολιτεία.
– Το πρόβλημα έχει να κάνει με την, επί μέρες ολόκληρες, επανάληψη των ίδιων πλάνων στην τηλεόραση και την άκρατη φραστική αμετροέπεια. Συχνά βλέπουμε ύφος εισαγγελικό πριν οι άνθρωποι αυτοί οδηγηθούν στη δικαιοσύνη για να δικασθούν ως ένοχοι ή όχι. Αυτό διότι πριν από την έκβαση μιας δίκης, τα άτομα αυτά υπόκεινται σε μια βαριά «ανήκεστη» τηλεοπτική καταδίκη την οποία η επίσημη δικαιοσύνη δεν την επιδιώκει γιατί δεν έχει εκδικητικό χαρακτήρα. Μιλώντας γενικότερα, αυτοί οι άνθρωποι αν δικαστούν και καταδικαστούν πληρώνουν το τίμημα των πράξεών τους με πρόστιμα, ή φυλάκιση, αλλά μπορούν να διατηρούν τη δυνατότητα να ανανήψουν στη μετέπειτα ζωή τους.
– Η τηλεοπτική ανθρωποφαγία όμως τους καταδικάζει στις συνειδήσεις εκατομμυρίων πολιτών και τους στερεί το δικαίωμα να ενταχθούν ομαλά και παραγωγικά στο κοινωνικό εισόδημα.
– Όπως αναγνωρίζεται και από ξένους ειδικούς, εμείς οι Έλληνες είμαστε «αθεράπευτα» δημοκρατικός λαός, αλλά, με έναν λάθος τρόπο. Μας διακρίνει η υπερβολή και η απουσία της αίσθησης του μέτρου. Μας διακρίνει επίσης μια αίσθηση ανθρωπολατρείας που εύκολα όμως μεταβάλλεται.
Με τη «βοήθεια» της τηλεόρασης είμαστε ικανοί να ανεβάσουμε μετριότητες στο απόγειο της πολιτικής ζωής κα να «θάψουμε» κάποιους άλλους για τυχόν λάθη τους. Γι αυτό έχουμε ιστορικά παραδείγματα όπως ο διχασμός Βενιζελικών και Βασιλικών, που λίγο ακόμη χρειάστηκε να ρίξουμε την Ελλάδα στην άβυσσο. Από το δημοσιογραφικό και τηλεοπτικό κατεστημένο ακούγονται πομπώδες υπερβολές κα ανακρίβειες όπως για παράδειγμα πρώην υπουργοί με μεγάλο αριθμό ακινήτων ανά την επικράτεια. Εξάλλου, σε τι χρησιμεύει να γνωρίζουν οι πολίτες τα περιουσιακά στοιχεία ενός συμπολίτη. Αν μη τι άλλο αυτό φανερώνει τάσεις για διασπορά φθόνου και συλλογικού μίσους.
– Ένα πλήθος δημοσιογράφων με σύμμαχο την ηλεκτρονική τεχνολογία, με πρώτη την τηλεόραση και τους υπολογιστές μεταδίδουν έναν πολτό ειδήσεων με εικόνες και σχόλια επί σχολίων, χωρίς τα περισσότερα να μπορούν να διασταυρωθούν.
Ο κιτρινισμός και η αύξηση της κυκλοφορίας των εφημερίδων με υπερβολές και σκανδαλοθηρικά δημοσιεύματα από πολλά χρόνια πέρασε θριαμβευτικά και «απερίσκεπτα» στην λεγόμενη ηλεκτρονική δημοσιογραφία.
Αλλά γιατί να μιλάμε για υπερβολή και αμετροέπεια. Αυτό το είδος θα το βρούμε παντού. Ένας μεγάλος και άγνωστος αριθμός τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών με μικρή αίσθηση δημοσιογραφικής δεοντολογίας για τι επίπεδο και την ποιότητα των εκπομπών συμβάλουν, όλοι μαζί, σε μια βαβελικού τύπου πολιτιστική υποβάθμιση που φτάνει στα όρια της παρακμής.
Γιώργος Σταυράκης