Η βαθιά απαξία των πολιτικών και του συστήματος, από μεγάλη μερίδα πολιτών που δεν εμπιστεύεται νόμους και διατάξεις του κράτους είναι πλέον καθομολογούμενη. Όσο και αν δεν θέλουμε να το πιστέψουμε, ο ιστός που κρατάει ο σημερινή κοινωνική συνοχή δείχνει να χάνεται.
Παρότι εμείς οι Έλληνες είμαστε ικανοί για μεγάλες θυσίες, η σημερινή κρίση δεν είναι σαν τις άλλες. Το γενικευμένο αίσθημα θυματοποίησης των εργατικών και έντιμων πολιτών δείχνει να χάνει την υπομονή του. Από ένα σημείο και μετά είναι εύκολο να πείσει στην αγκαλιά δημαγωγών, οι οποίοι πάντα υπάρχουν σε όλους τους λαούς.
Ο μεγάλος ασθενής της πατρίδας μας δεν είναι τόσο το δυσανάλογο, μεγάλο χρέος που έχει μπροστά της. Είναι περισσότερο αυτό που μας έχει διδάξει η ιστορία, ο κίνδυνος του «εσωτερικού εχθρού». Τα τελευταία δέκα χρόνια γεννήθηκαν πολιτικά κόμματα που δεν φαίνεται να εμφορούνται από καμία ουσιαστική ιδεολογία, απλά και μόνο έγιναν για να εκφράσουν την αγανάκτηση και το θυμό τόσο των ίδιων των ιδρυτών τους, όσο και πολλών εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που τους ψήφισαν και είναι σήμερα στη Βουλή.
Σημαδιακά πράγματα, εδώ και πολλά χρόνια, βλέπουμε στο χώρο των ποικίλων μορφών του συνδικαλισμού. Μικρές μειοψηφίες μερικών δεκάδων οι οποίοι αυτόχρίζονται συνδικαλιστές νιώθουν «νόμιμοι» και ασφαλείς να κρατούν το μεγαλύτερο πανεπιστημιακό ίδρυμα της χώρας κλειστό για 3-4 μήνες μετατρέποντας σε ομήρους χιλιάδες φοιτητές με την πολιτεία να μοιάζει αδύναμη να αντιμετωπίσει τα προβλήματα. Ένα έθνος – κράτος μπορεί να αντέξει τους ηλίθιους, τους απατεώνες, τους φυγόπονους. Δεν μπορεί όμως να αντέξει για πολύ, την μαζική ηθική κατάσταση, το γενικευμένο αμοραλισμό που ισοδυναμεί με εκούσια ή ακούσια, προδοσία εκ των έσω. Η πολιτική και κοινωνική αστάθεια ακόμη και στα πλέον δημοκρατικά καθεστώτα, όπως ισχυριζόμαστε ότι έχουμε, έχει ως ακόλουθο την εμφάνιση ακραίων στοιχείων που προσπαθούν να επικρατήσουν χρησιμοποιώντας συνήθως τη βία και την τρομοκρατία, γράφει ο καθηγητής Γιώργος Δάλκος.
– Σε τέτοιες περιόδους, σύγχυσης το «σοκ» είναι μεγάλο και ύπουλο, ικανό για αιφνίδιες εξελίξεις. Ακόμη και οι καλύτερες προθέσεις των κυβερνήσεων αμφισβητούνται, χάνεται η καλή πίστη ανάμεσα στα δύο μέρη, που είναι η πεμπτουσία για την λειτουργία της δημοκρατίας και την κοινωνική γαλήνη. Εδώ και πολλά χρόνια η χώρας μας δείχνει να ακροβατεί ανάμεσα στη «Σκύλα κα τη Χάρυβδη».
– Μέσα στον πολιτικό πυρετό και την ασυνεννοησία σε πολλά πράγματα, οι πολιτικοί μας και το σύστημα έδειξαν ασυγχώρητα ανευθυνότητα σε όλα τα επίπεδα που κρατούν ένα λαό μέσα στη νομιμότητα και την ηθική. Συντελέστηκε απότομη μετάλλαξη από το συντηρητισμό και το μέτρο στην απληστία και το μαξιμαλισμό χωρίς κανένα αίσθημα ευθύνης και σεβασμού στα δικαιώματα του άλλου. Καλό θα ήταν οι πολιτικοί του σήμερα και όλοι όσοι φιλοδοξούν να μπουν, για να διαχειριστούν τις τύχες ημών των Ελλήνων να ψάξουν κάποια κομμάτια της νεοελληνικής ιστορίας μας για να δουν πόσες φορές η χώρα μας ακούμπησε την καταστροφή. Το ίδιο βέβαια θα πρέπει να γίνει και από όλα τα κοινωνικά στρώματα γιατί ας μην κρυβόμαστε και εμείς οι πολίτες έχουμε μερίδιο ευθύνης με τα ελαττώματα του γένους, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις είναι περισσότερα από τα προτερήματα. Ο Αμερικανός πρόεδρος Lincoln σε μια προεκλογική του ομιλία όταν ρωτήθηκε από το πλήθος τι θα κάνει για το λαό του, εκείνος με νόημα απάντησε. Δεν είναι τι θα κάνω εγώ για εσάς, είναι τι θα κάνετε εσείς για την Αμερική. Ακούμε συχνά ότι τάχα η ιστορία επαναλαμβάνεται και αυτό μας βολεύει.
Φίλοι μου αναγνώστες, δεν είναι η ιστορία που επαναλαμβάνεται, είναι οι πολιτικοί και ο λαός που επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη. Τα λάθη μεμονωμένων ανθρώπων βλάπτουν τους ίδιους και το στενό περιβάλλον τους. Τα λάθη και οι ακροβασίες τω πολιτικών βλάπτουν ολόκληρους λαούς, πολλές φορές σε βαθμό μη αναστρέψιμο.
Γιώργος Σταυράκης
