Προβληματίστηκα πολύ προκειμένου να επιλέξω το σύνθημα που θα είχα ως υποψήφια δημοτική σύμβουλος με το συνδυασμό ΔΥΝΑΜΗ ΕΛΠΙΔΑΣ – ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΗΦΙΣΙΑΣ, Ν. ΕΡΥΘΡΑΙΑΣ, ΕΚΑΛΗΣ και υποψήφιο δήμαρχο τον Γιώργο Θωμάκο. Ήδη η ονομασία του συνδυασμού με τις δυνατές λέξεις Ελπίδα Συμμαχία και Πολίτες μου έδιναν ιδέες αρκετές.
Γράφει η υποψήφια δημοτική σύμβουλος Κηφισιάς
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΙΤΟΥΛΗ
Πιάστηκα από τη λέξη ελπίδα, αυτή την ύστατη «παρηγοριά» που υπάρχει (ή δεν υπάρχει) μέσα στην ανθρώπινη ψυχή, αυτό το πέταγμα προς τα ψηλά, αυτή τη θεία δωρεά. Και συνειδητά χαρακτηρίζω την ελπίδα ως τέτοια, εφ’ όσον η θρησκεία μας τη συγκαταλέγει ως μια από τις τρεις πολύτιμες ιδιότητες, μαζί με την πίστη και την αγάπη, οι οποίες συνθέτουν την ανθρώπινη σοφία. Ελπίδα, λοιπόν: προσδοκία, αναμονή κάποιου καλού. Τι μπορεί να λειτουργήσει ως ελπίδα στην Ελλάδα του 2014;
αΣτην Ελλάδα που γνωρίζει μια οικονομική κρίση πρωτοφανή, τουλάχιστον για τα μεταπολεμικά δεδομένα; Στην Ελλάδα της οποίας καταστρέφεται ο παραγωγικός ιστός, μετατρέποντάς την σε μια αξιοθρήνητη χώρα η οποία δεν παράγει τίποτε; Στην Ελλάδα η οποία γνωρίζει πλέον ανθρωπιστική κρίση με καθημερινά συσσίτια στις εκκλησίες, με τον αριθμό – βόμβα της ανεργίας ανεβασμένο στο 30%, με «αυτοκτονημένους» (πώς μπήκε αυτή η λέξη στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, οι ηρωικοί και δύστυχοι αυτόχειρες) 5.000 συνανθρώπους μας, πόλη ολόκληρη. Έχουμε την αίσθηση ότι ζούμε έναν εφιάλτη, και όμως ζούμε στην αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Πώς φτάσαμε μέχρι εδώ; Η απάντηση δεν είναι απλή, ξεφεύγει από τα όρια αυτού του άρθρου. Εκείνο που μπορούμε να διερευνήσουμε είναι το τι ακριβώς μπορεί να λειτουργήσει ως ελπίδα για την έξοδο από το τούνελ της φτώχιας και της καταστροφής.
Έχοντας υπηρετήσει πολλά χρόνια και από πολλά πόστα την ελληνική εκπαίδευση, διαμόρφωσα πλέον την ακράδαντη πεποίθηση ότι μόνο η Παιδεία μπορεί να αποτελέσει ελπίδα για ένα έθνος, μια κοινωνία, ένα λαό. Και η Παιδεία, βέβαια, μόνο απλό πράγμα δεν είναι. Θα μπορούσε να οριστεί ως συστηματική παροχή γνώσεων και διαδικασία αγωγής που στοχεύει στην άνοδο του πνευματικού επιπέδου κάποιου. Κατά ένα άλλο ορισμό, κάπως αιρετικό αλλά αρκετά παραστατικό, Παιδεία είναι ό,τι σου μένει όταν έχεις ξεχάσει όσα σου μάθανε κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης. Βλέπουμε δηλαδή, ότι προσπαθώντας να ορίσουμε την Παιδεία, εμφανίζονται έννοιες όπως αγωγή, εκπαίδευση, μάθηση, γνώση. Η Παιδεία, σύμφωνα με αρκετούς ιστορικούς, ταυτίζεται, εν μέρει τουλάχιστον, με την ίδια την έννοια του πολιτισμού. Για να το πω απλά: πες μου τι παιδεία έχεις, για να σου πω πόσο πολιτισμένος είσαι. Από αυτά καταλαβαίνει κανείς πόσο βασικό και θεμελιώδες είναι το θέμα της Παιδείας, δηλαδή της ανθρώπινης μόρφωσης και καλλιέργειας.
Δυστυχώς, η Παιδεία μας δέχεται στοχευμένη επίθεση τα τελευταία χρόνια. Συγχωνεύσεις σχολείων, κλείσιμο σχολικών βιβλιοθηκών, αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου. Μια κυνική εξήγηση είναι η εξής: το σύστημα δεν θέλει μορφωμένους ανθρώπους, θέλει αμόρφωτους, συνεπώς εύκολα διαχειρίσιμους. Ευθύνη για το γεγονός αυτό φέρουμε όλοι, στο βαθμό που φιλοδοξούμε να είμαστε ενήμεροι και συνειδητοί πολίτες.
Έχοντας πλήρη συναίσθηση της ατομικής μου ευθύνης, καταθέτω ενώπιόν σας το γεγονός ότι στη ζωή μου έχω αγωνιστεί για αυτό που λέγεται Παιδεία στην Ελλάδα. Με γνώμονα αυτό λοιπόν, επέλεξα το σύνθημά μου: «Αγωνίζομαι για την Παιδεία, για να υπάρχει ελπίδα». Γιατί χωρίς Παιδεία, κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα…
