• Σε αντίθεση με κάποιον άλλο, που ανταποκρίθηκε «στο ενωτικό κάλεσμα» προερχόμενος από άλλο συνδυασμό, δηλώνοντας «ότι δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για προσωπικές στρατηγικές από κανένα».
• Που σημαίνει, ότι μέχρι σήμερα μας διοικούσαν «προσωπικές στρατηγικές» και όχι συνεργασίες, διαβουλεύσεις, συμμετοχικές διαδικασίες.
• Που σημαίνει επίσης, ότι όσα έλεγε ο αρχηγός, του οποίου το «ενωτικό κάλεσμα» αποδέχτηκε, ήσαν τουλάχιστον μπαρούφες.
• Εδώ πλέον, το δίδυμο «καλών και αποδεχόμενος το κάλεσμα» επιδεικνύει απύθμενο θράσος.
• Αν μάλιστα σκεφτούμε ότι αυτός που δέχθηκε το «ενωτικό κάλεσμα», ήταν ο άνθρωπος που φώναζε περισσότερο στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου και διαφωνώντας χτύπαγε χέρια (ευτυχώς όχι και πόδια) πάνω στο τραπέζι κατά της Διοίκησης, τότε αντιλαμβάνεσαι, αγαπητέ μου αναγνώστη, πως αν πάρουμε στα σοβαρά όλα αυτά τα πράγματα, θα πρέπει να σκεφτούμε ακόμα πιο σοβαρά τι θα ψηφίσουμε στις 18 Μαΐου…
• Θα αναρωτηθείς, στην κατακλείδα (ήθελα πολύ καιρό να το γράψω αυτό, αντί του «εν κατακλείδι», για να δείξω ότι είμαι κι εγώ προοδευτικός), αγαπητέ μου αναγνώστη: «Και πού βλέπεις την πλάκα, βρε Άγγελε;».
• Την βλέπω εκεί που δεν την βλέπουν οι σοβαροφανείς, οι οποίοι μας βομβαρδίζουν με βαρύγδουπες δηλώσεις και δεν έχουν υποψιαστεί, πως το γεγονός ότι δεν έχουμε βγει ακόμα στους δρόμους, σημαίνει ότι η οργή για τη μέχρι σήμερα κοροϊδία, θα ξεσπάσει μέσα από τις κάλπες.
• Αν δεν ξεσπάσει, τότε θα επαληθευτεί, για ακόμα μια φορά, πως έχουμε τους ηγέτες που μας αξίζουν…
• Ή μάλλον, έχουμε τους ηγέτες, που τους αξίζουν.
• Επειδή, αγαπητέ μου και έξυπνε αναγνώστη, μη μου προβάλλεις τη δικαιολογία της αποχής και της λευκής ψήφου.
• Διότι έτσι, αφήνεις τους μπουνταλάδες να αλληλοβοηθούνται και να εκλέγονται, ενώ μπορείς να ψηφίσεις νέους και άφθαρτους.
