Οι ευρωεκλογές τέλειωσαν και όλοι δείχνουν ευχαριστημένοι, αφού βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο παρά μισοάδειο, όπως πράγματι είναι.
Του Δημήτρη Μάρδα
Καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ
Ο κυβερνητικός σχηματισμός σώθηκε, χάρη στην ηθική συμπαράσταση των πιστωτών, που σιώπησαν παραμονές εκλογών, μην ενοχλώντας την κυβέρνηση με την επιβολή δυσάρεστων μέτρων οικονομικής υφής. Από την άλλη, οι εκβιασμοί του αντιπροέδρου της κυβέρνησης του κου Βενιζέλου, ίσως έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στο σωτήριο ποσοστό της ΕΛΙΑΣ. Έτσι η ΝΔ με την ΕΛΙΑ μαζί συγκεντρώνουν ένα ποσοστό γύρω στο 30% των ψήφων, που θεωρείται γι’ αυτούς ικανοποιητικό!
Αν λάβουμε υπόψη ότι η εκτίμηση του ποσοστού της ΕΛΙΑΣ προ των εκλογών ανερχόταν στο 4-6%, με το 8% ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μάλλον άνοιξε σαμπάνια! Το ποσοστό βέβαια του 12% του ΠΑΣΟΚ των προηγουμένων εθνικών εκλογών θάφτηκε φυσικά στη μνήμη των ηγετών, και όχι μόνο, της ΕΛΙΑΣ!
Οι εταίροι της συγκυβέρνησης φαίνεται ότι επιβιώνουν λοιπόν. Αν δεν αποφασίσουν όμως να κάνουν τα αυτονόητα, ο χρόνος διάρκειας της ζωής τους μοιάζει να είναι πια ιδιαίτερα βραχύς. Αυτό απαιτεί φυσικά σύγκρουση με το κατεστημένο της χώρας, ή διαφορετικά με την οικονομική ελίτ, που θεωρεί ως αιτία των κακών του τόπου ο Γερμανός υπουργός ο κος Σόιμπλε.
Έως ότου όμως η κυβέρνηση αποφασίζει να αγγίξει το λαθρεμπόριο καυσίμων, τις προμήθειες υγείας, το παρεμπόριο, να πάψει να χαρίζει πρόστιμα 800 εκ. ευρώ σε κυρίαρχους παίχτες του κυκλώματος των καυσίμων και γενικά έως ότου εκλογικεύσει τη συμπεριφορά της, η αίσθηση ύπαρξης διαφόρων μορφών διαπλοκής ανάμεσα στον πολιτικό και οικονομικό κόσμο θα αιωρείται στον αέρα.
Κυβερνητικοί κύκλοι, υποστηρίζουν ότι «έλαβαν το μήνυμα από τις ευρωεκλογές και ότι πρέπει να επιταχύνουν το βηματισμό τους!!!» Πόσες φορές έχουμε ξανακούσει την ίδια ακριβώς φράση; Και γιατί τελικά αυτό το μήνυμα διαγράφεται ταχύτατα από τα μυαλά των κυβερνώντων αμέσως μετά τις εκάστοτε εκλογές ή κάποια κοινωνική έκρηξη;
Μήπως είναι αθεράπευτα πια φαύλο το πολιτικό μας σύστημα και δεν μπορεί να απαλλαγεί από τον κακό του εαυτό; Μήπως οι ανεκδιήγητες παλινωδίες της λίστας Λαγκάρντ φωτογραφίζουν αυτό το προφίλ της φθοράς του, που συχνά γαρνίρεται από στοιχεία διαφθοράς;
