Δεν βρισκόμαστε, βέβαια, σε προεκλογική περίοδο, όπου θα ταίριαζαν καλύτερα οι κορδέλες και τα ψαλίδια, αλλά στο μεταίχμιο, στο μεταβατικό σημείο της παράδοσης από τους προηγούμενους και της παραλαβής από τους επόμενους. Εκτός από τους Δήμους Αμαρουσίου και Πεντέλης που παρέμειναν σε «ίδια χέρια», στους υπόλοιπους Δήμους (Κηφισιά, Λυκόβρυση – Πεύκη, Αγία Παρασκευή, Χαλάνδρι, Ηράκλειο) που καλύπτει δημοσιογραφικά η ΑΜΑΡΥΣΙΑ, οι νέοι δήμαρχοι προβάρουν τις δημαρχιακές τους καρέκλες, λίγο πριν να αναλάβουν και επισήμως τα καθήκοντά τους από τη Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου.
Κι ενώ οι νέες δημοτικές αρχές δεν έχουν προλάβει καλά καλά να ορκιστούν, οι απερχόμενοι τούς προλαβαίνουν με εγκαίνια έργων και απολογισμούς πεπραγμένων, με μπόλικη δόση ματαιοδοξίας και ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια και επιθυμία για την υστεροφημία τους. Σε σχέση, τουλάχιστον, με τα όσα δεινά και πάνδεινα αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία. Ουκ ολίγα τα παραδείγματα αυτές τις μέρες…
Ερίζουν με τους νεοεκλεγέντες για την πατρότητα των έργων και την οικονομική εξυγίανση των Δήμων τους. Επιθυμία των δεύτερων να εξανεμίσουν την όποια προσπάθεια έχει γίνει στο παρελθόν και να προβάλλουν ως αναγεννητές των Δήμων τους, προτάσσοντας αξίες δημοσίου ήθους και προμαχώνες κοινωνικής αλληλεγγύης, ξεχνούν ίσως την πραγματικότητα, που βεβαίως έχει σχέση με τη γενικότερη οικονομική και πολιτική κατάσταση στη χώρα μας. Λες και δεν τους αγγίζει αυτή η πραγματικότητα, λες και ζουν τον δικό τους μύθο στην Αυτοδιοίκηση.
Τα αποτελέσματα του Μνημονίου στη χώρα μας έχουν ξεπεράσει κατά πολύ, ακόμη και τους πιο ευφάνταστους στόχους του θατσερισμού της δεκαετίας του ’80. Αν τη δεκαετία του ’80 η Θάτσερ μιλούσε για την κοινωνία των 2/3, στους οποίους συμπεριελάμβανε τους «εντός των τειχών», όσους, δηλαδή, είχαν εξασφαλισμένη εργασία, με το 1/3 να συνωστίζονται στα ταμεία κοινωνικής ελεημοσύνης, στην Ελλάδα σήμερα πραγματοποιείται η αντίστροφη αναδιανομή: Το 1/3 «εντός των τειχών» και τα 2/3 κοντεύουν να βρεθούν εκτός. Οι νέοι, κυρίως, δοκιμάζονται και συνηθίζουν σε καθεστώς επισφαλούς εργασίας ή ανεργίας και τούμπαλιν.
Αυτές τις μέρες, που αλλάζουν οι δημοτικές αρχές, πολλοί απευθύνονται στο δημοσιογραφικό μας αισθητήριο, αν διαβλέπουμε ότι θ’ αλλάξει κάτι στο προσεχές διάστημα. Εκείνο που προσωπικά διαβλέπω είναι ότι έρχονται και άλλες «δύσκολες μέρες». Σε ένα και μόνο ερώτημα θα πρέπει να απαντήσουν όσοι έχουν τέτοιου είδους απορίες: Είναι αποφασισμένοι να συγκρουστούν οι δημοτικοί τους άρχοντες με τις παραπάνω πολιτικές;
Κι επειδή είναι εξαιρετικά επίκαιρα και είναι σίγουρο ότι θα επαναληφθούν σε τελετές ορκωμοσίας δημάρχων τα λόγια του Αγάθωνα (450-400 π.Χ): «τον άρχοντα τριών δει μέμνησθαι: Πρώτον ότι ανθρώπων άρχει. Δεύτερον ότι κατά νόμους άρχει. Τρίτον ότι ουκ αεί άρχει», ας αναλογιστούν πραγματικά οι πρώην και οι επόμενοι:
Πρώτον, ότι διοικούν ανθρώπους με τις ατέλειες και τις αδυναμίες τους.
Δεύτερον, ότι διοικούν σύμφωνα με τους υφιστάμενους νόμους της Πολιτείας, γραπτούς και άγραφους.
Τρίτον, ότι δεν είναι αιώνιοι άρχοντες και κάποτε θα εκπέσουν της αρχής.
Οπότε, ας αφήσουν κατά μέρους κορδέλες και ψαλίδια, αλλά και τις κορώνες περί δημοσίου ήθους και άλλα παρόμοια, καθώς η κοινωνική πραγματικότητα τούς έχει ξεπεράσει προ πολλού. Εκείνοι οφείλουν να ενσκύψουν σε αυτήν χωρίς τυμπανοκρουσίες για τα «καλά» που πρόκειται να φέρουν στον τόπο τους.
Γιώργος Κανελλόπουλος
