Mεγάλη τιμή για μια διαλυμένη χώρα, να την επισκέπτεται μια μεγάλη καλλιτέχνιδα παγκόσμιας ακτινοβολίας. Φυσικό είναι να εξαντλούνται τα εισιτήρια ενός ολόκληρου σταδίου για χατίρι της. Απολύτως λογικό να αφιερώνουν τα… «έγκυρα ελληνικά ΜΜΕ» ώρες τηλεθέασης και ακρόασης, πρωτοσέλιδα και εσωτερικές σελίδες, ώστε να μάθουμε πώς πέρασε κάθε δευτερόλεπτό της στην ελληνική γη.
Χαμός έγινε στην πόλη κάποτε του Περικλέους, άμα τη εμφάνισει της εν λόγω «μεγάλης κυρίας». Ζήλεια και στην επαρχία, που επί 48 ώρες δεν κατάφερε να αναπνεύσει τον ίδιον αέρα με δαύτηνε. Ξεχάστηκαν τα παγκόσμια δράματα οι «εταίροι και δανειστές», ακόμα και το σκοτσέζικο δημοψήφισμα.
Αυτές οι δύο μέρες ήταν η αποθέωση των απαισιόδοξων για το ανθρώπινο είδος. Ο θρίαμβος του Θανάση Φωτιάδη, με το έργο ζωής που δεν πρόλαβε να τελειώσει: «Ο αποσπήλαιος άνθρωπος»! Τέλος, ήταν και η επιβεβαίωση όσων οχυρωνόμαστε στα «κάστρα μας»: τον ιδιωτικό μας χώρο, 2-3 καλούς (και αντικειμενικούς!) φίλους και πάνω απ’ όλα τον εαυτό μας.
Στο περιβάλλον αυτό του σύγχρονου Μεσαίωνα, η έλλειψη σεβασμού για κάθε πραγματική αξία αντικαθίσταται από τη λατρεία του Απαίσιου. Πώς να μπορέσει κανείς να αισθανθεί… «ζώον κοινωνικόν»;
Χρήστος Φωτιάδης
